ბლოგის მივიწყებული პერსონაჟები

Approved by Natia Jinjolava



ამ ბლოგის შექმნის იდეა საკმაოდ კურიოზულად წარმოიშვა: მე და ჩემი მეგობრები მაგიდასთან ყავის ჭიქით და ნატეხი შოკოლადით ხელში მოკალათებულები მსოფლიო თუ კოსმიური მასშტაბის პრობლემების განხილვა-დამუშავებას რომ მოვრჩებოდით ხოლმე, მერე ერთმანეთს დესერტად ე.წ. საკუთარი და ახლობლების „კაცების“ უსაქციელობის თაობაზე ვუყვებოდით ხოლმე და ასე ვერთობოდით. ერთხელაც აღმოვაჩინე, რომ ხანდახან (პრინციპში ხანდახან კი არა, საკმაოდ ხშირად) მამრები შინაურ ცხოველებზე უფრო სასაცილოდ და უცნაურად იქცევიან და უამრავი „უცხო ყურს რომ არ გაეგონება“ ისეთი კურიოზი დაგვიგროვდა.
ჰოდა, მეც სულ ვხუმრობდი, რომ ამ ინციდენტებისა და ჩვენი მამაკაცების „საქმეთა საგმიროთა“ ისტორიისთვის არშემონახვა და მომავალი თაობებისათვის „გაფრთხილების წიგნად“ არგადაცემა ჭეშმარიტი დანაშაული იქნებოდა და ჯერ რჩევების კრებულის შექმნა განვიზრახე. მერე, როგორც ყველა იდეას ჩვევია, ამ უკანასკნელმაც განიცადა ევოლუცია და შინაურებისთვის საკუთარი ბლოგის გახსნა განვიზრახე, სადაც გულისმოსაოხებელი დღიურის გაკეთებას და ჩვენი ისტორიების მოქმედ პირთა ნამდვილი სახელების დასახელების გარეშე მოყოლას ვაპირებდი. ჩემი იდეა მეგობრებმა ხალისით აიტაცეს და მალე წამქეზებელიც მრავალი გამომიჩნდა - გაგიკვირდებათ, მაგრამ ძალიან ბევრს უყვარს საკუთარ თავზე თუ მოყვასზე სხვისი აზრის თუ შეხედულების წაკითხვა და სხვის ცხოვრებაში ამ გზით ცხვირის ჩარგვა. ასე გადიოდა დღეები, ბლოგი არსად ჩანდა, იდეა კი კვლავაც თავისი ცხოვრებით ცხოვრობდა და ვითარდებოდა: რაც დრო გადიოდა და რაც მეტს ვფიქრობდი, უკვე უბრალო დღიურის ფორმა აღარ მაკმაყოფილებდა და ჩემმა განზრახვამ კიდევ უფრო ღრმა შინაარსი და დატვირთვა შეიძინა: საკუთარ თუ ნაცნობ-მეგობარ კაცებს დავემუქრე, რომ მათ უსაქციელობას სახალხო სამსჯავროზე გამოვიტანდი და მათ არაადეკვატურ გამოხტომებს მსოფლიო აბლაბუდაში ტყეში ბუნებრივ აბლაბუდაზე მობრჭყვიალე ნამის წვეთებივით გამოვამზეურებდი.
მიზნების ზედმიწევნით პირადულობის გამო საიტის შემქნის იდეა იმთავითვე ვუარვყავი და ბლოგზე მოშუაობა (რატომღაც მეგონა, რომ სხვის ბლოგს დაინტერესებულ პირთა გარდა არავინ წაიკითხავდა) საკუთარ ბლოკნოტში დავიწყე: თანამზრახველებთან ერთად გავაკეთეთ ბლოგის პერსონაჟთა სავარაუდო სია, შევურჩიეთ ფსევდონიმები, გავიკითხეთ მეგობრებში ვინმე ხომ არ იყო უარზე, რომ მათ პირად ცხოვრებას, თუნდაც ანონიმურად, ინტერნეტში გაეჟონა - ჩემდა გასაოცრად უარი არავის უთქვამს, პირიქით, მოუთმენლად ელოდნენ. მერე თანამზრახველებიც შემოვიკრიბეთ და დავიწყეთ...
ისე გავერთეთ, რომ ჩვენი ქვენა განზრახვები სრულიად გადაგვავიწყდა - ნაცნობი კაცები ვის ახსოვდა, სულ სხვა თემებზე ვწერდით და სულ სხვა რამეებს ვაკეთებდით. არცერთი ისტორია, რომლისთვისაც ბლოგში შეიქმნა, მის გვერდებზე და სტატიებში არ მოხვედრილა, უფრო მეტიც ჩვენი „რისხვის“ არცერთ საგანს არ შევხებივართ და ჩვენი ე.წ. „მუზები“ მხოლოდ ბლოგის გვერდზე: „ჩვენს შესახებ“ იწონებენ თავს. არა, რაც მართალია, მართალია - სახლში დღესაც ვიმუქრები ხოლმე, რომ ოჯახის წევრების ამა თუ იმ „დანაშაულზე“ დავწერ, მაგრამ მემგონი უკვე მიმიხვდნენ და აღარ ეშინიათ. სამაგიეროდ ბევრი საერთოდ "უდანაშაულო" მოვიმდურე. მიუხედავად იმისა, რომ არცერთი ისტორია არ იბეჭდება მთავარ პერსონაჟთან შეთანხმების გარეშე (რასაკვირველია, ისტორიის ხანდაზმულობის ვადა თუ არ არის გასული), მათი შინაარსის ანონიმურობის გამო, ბევრმა ჩემი ესა თუ ის მოსაზრება და სხვისი თავგადასავალი საკუთარ თავზე მიიღო და "გამებუტა". აბა, რა ჩემი ბრალია, ადამიანები ერთმანეთს თუ ვგავართ და ხშირად ნაკლი თუ უზნეობაც ერთნაირი გვაქვს? 
სიმართლე გითხრათ,  ბლოგის ასეთი სახეცვლილება ძალიან მიხარია - რეალობამ კიდევ ერთხელ მიჩვენა, რომ ჩვენი ცხოვრება, აზრები და ფიქრები და თუნდაც დღევანდელი დღე კაცების საქციელზე, არსებობაზე და მათ თუნდაც ექსცენტრიულ გამოხტომაზე დამოკიდებული არ ყოფილა. ბლოგში იმას ვწერ, წინა დღით რაც გამახსენდა, რაზეც მომიყვნენ და რის თაობაზეც ჩამომიყალიბდა საკუთარი ზარი და კონკრეტულად ახლა მეფიქრება.
თუმცა, იყო ერთადერთი შემთხვევა, როცა ბლოგის თავდაპირველი იდეა გავიხსენე და დაგეგმილი და კარგად მოფიქრებული შურისძიებისთვის  გამოვიყენე, ოღონდ კაცის არა, ქალის წინააღმდეგ. დაახლოებით ორი წლის წინ ჩემი მეგობარი გოგო მესტუმრა და თან თავისი შორიახლო ნაცნობი, ერთი შეხედვით, ძალიან ნორმალური გოგო მოიყვანა. ახალგაცნობილმა მთელი საღამო ილაპარაკა, როგორი პატიოსანი ქალი იყო და აბა, ჩემთან დასამალი რა ქონდა (!), ვინმე წესიერს რომ შეხვედროდა, საყვარელსაც გაიჩენდა... კი გამიკვირდა, ამისი ინტიმური ცხოვრება მე რაში მაინტერესებთ-თქო, მაგრამ ყურადღება არ მიმიქცევაი. მას მერე ეს გოგო კიდევ ორჯერ ვნახე ჩემი მეგობრს სახლში. მეტი შეხება არ მქონია. ჩვენი საერთო მეგობრისგან მალე შევიტყვე, რომ ცოლიანი საყვარელი ყავს და მაგრად ეშინია მე არ გავიგო. კვლავაც გავიფიქრე, მე რა შუაში ვარ-მეთქი და იქვე დავივიწყე. ცოტა ხანში მეგობარი კვლავაც მესტუმრა და მომიყვა, რომ ამ გოგოს ჩემს წინაშე შერცხვენის შიში უცნაურ პარანოიაში გადაეზარდა და შედეგად სადაც კი მიდიოდა მე მლანძღავდა. მოკლედ, მთელი 6 თვის მანძილზე მისი მეგობარი ჩემთან ყოველ დღე რეკავდა და შესაშურად დაწვრილებით მიყვებოდა ამ გოგოს მიერ ჩემს წინააღმდეგ წარმოებული კამპანიისა და მისი პირადი არცთუპატიოსანი ცხოვრების ინტიმურ დეტალებს. წერას ატანილმა ქალმა ჩემგან ვერანაირ რეაქციას რომ მიაღწია უკვე ნაცნობებში რეკვა და ლანძღვა დაიწო... ასეთ რაღაცეებს საერთოდ არ ვაქცევ ყურადღებას, მაგრამ ამ უკანასკნელს „უშნოდ ხტუნაობა“ მეტისმეტად რომ გაუხანგრძლივდა (უკვე საერთო ნაცნობები შეწუხდნენ), ამიტომ მისი ჩემს ცხოვრებაში შემომყვანი მეგობარი დავიბარე, კუდით ქვა ვასროლინე - იმისი მეგობარი თუ ხარ ჩემთან ენა რას მოგაქვს და ჩემი მეგობარი თუ ხარ იმას რას  უსმენ-მეთქი და დავემუქრე, რომ თუ არ გაჩუმდებოდნენ, ვინმეს გამწარება როგორ უნდა მასტერ-კლასს ჩავუტარებდი. ამის მერე ყოველგვარი კონტაქტი გავწყვიტე.
ექვსი თვის შემდეგ, როცა დარწმუნდნენ რომ ჩემნაირი დებილი ქვეყანაზე არ დადის, იმიტომ რომ არანაირ შეურაცყოფაზე ხმა არ ამოვირე, ზუსტად რვა მარტს გამოვაქვეყნე არაკი „მარტს კატებზე“, სადაც კატა „ბუნკეროზას“ მაგალითზე ამ გოგოს ცხოვრება და თავგადასავლები დეტალებში მოვყევი, მოგეხსენებათ მისივე საუკეთესო მეგობრისგან ვიყავი იდეალურად ინფორმირებული. მეგონა, წაიკითხავს და გულზე გასკდება, რომ გაიგებს ყველაფერი ვიცი-თქო. თავის თავს 100%-ით იცნობდა, მაგრამ ხმას ვერ ამოიღებდა - სახელი ხომ არ ეწერა და ხმაურის ატეხვა კი იგავში მოყოლილის აღიარებას და თავის გაყიდვას ნიშნავდა. ნორმალურ ადამიანს, ამ იგავის არსებობაც არ უნდა დაემჩნია, მაგრამ რახან აშკარად ფსიქოპატთან მქონდა საქმე, მისგან დარეკვას და კივილის მოსმენას ველოდი და ამისთვის მორალურად ვემზადებოდი. თუმცა... ადამიანი ბრიყვდ რომ დაიბადება, იმას აღარაფერი ეშველება...
მაგრამ, მოდით, ხვალ კატების საერთაშორისო დღეა და იგავი გავიხსენოთ, ზეგ კი მოგიყვებით, ჩემმა შურისძიება როგორი როგორი ტრიუმფით დასრულდა.

საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი პოპინსი

„ყველა ქალი სულელია“

Approved by Natia Jinjolava



როგორ უყვართ ხოლმე კაცებს საკუთარი ჭკუა-გონებით თავის მოწონება და მერე თავიანთივე აზრით ზეგონებამახვილი დასკვნის გაკეთება, რომ ყველა ქალი სულელია. ზოგი ქალი მართლაც წაისულელებს, მაგრამ, აი, კაცი თუ გამოდგა ბრიყვი, მის სიბრიყვეს ბარე ერთად აღებული 10 ყველაზე სულელი ქალიც კი ვერ გაუწევს კონკურენციას. თანაც ქალს მსუბუქი სიბენტერე ცოტათი თუ ამშვენებს კიდეც, გონებაშეზღუდული კაცის ყურება ნამდვილი საშინელებაა. ცნობილი ქართველი ქალთმოძულე და დიდი მწერალი კონსტანტინე გამსახურდია საერთოდ მიიჩნევდა, რომ ქალს მხოლოდ იმდენი ჭკუა უნდა ქონოდა, ხანძარი რომ არ გაეჩიან. კონსტანტინე გამსახურდიას ქალთმოძულეობის ვისაც არ ჯერა, იმათ კი ვთხოვ რომ მისი ნაწარმოებების პერსონაჟი ქალები გაიხსენონ და მერე მომდგეგ. არცერთს არ გააჩნია გამოკვეთილი ხასიათი, ღრმა შინაგანი სამყარო და ა.შ. საკმაოდ საინტერესო კაცი პერსონაჟების ფონზე ლანდებივით დაფარფატებენ და დეკორაციის როლს ასრულებენ. ახლა ისევ მთავარს მივუბრუნდეთ: უნდა გამოვტყდე, რომ ქალების „გონებაგამჭრიახობა“ ხანდახან მეც მაოცებს ხოლმე და სერიოზულად მიკვირს, ასეთი ადამიანები როგორ არ იღუპებიან თანამედროვე სამყაროში. ეტყობა თვითგარდარჩენის რაღაც საოცარი ინსტინქტი აქვთ.
ჩემი მეგობრის დედას (ძალიან კარგი ადამიანია), მაღაზიაში რომ უშვებდნენ, ზუსტად დათვლილ პურის ფულს ერთ მუჭში უდებდნენ, „ბორჯომისა“ მეორეში და მერე მთავარი იყო გადახდისას ხელები არ არეოდა... შვილებიც შესანიშნავად გაზარდა, შვილიშვილებიც და სახლის გზაც არ არევია არცერთხელ. 
სახლის მიგნებამ გამახსენა - ერთხელ დიდი დიღმიდან მარშუტკით მოვდიოდი და გზაში დაახლოებით 45-50 წლის ქალი ამოვიდა. როგორც იქნა მოკალათდა და მძღოლს ეუბნება: „დელისთან ვცხოვრობ და სახლიდან რომ გამოვდივარ კი ვცნობ იქაურობას, მაგრამ აქედან ვერ ვიცნობ და რომ მივალთ ხომ მეტყვიო?“ საკუთარი სახლი როგორ ვერ უნდა იცნო, გინდა წასვლისას და გინდა მოსვლისას?!
ბრძნულ დასკვნებში ბადალი არ ყავს ერთ ჩემს ნაცნობ ქალს. ერთხელაც ქმარმა უსაყვედურა, ბაზარში ფასის უკითხავად რომ ყიდულობ ყველაფერს, ზრდილობის გამო მაინც შეევაჭრეო და ცოლმაც ქმრის წინაშე თავის მოწონება განიზრახა და სტაფილოს გამყიდველს მკაცრად კითხა რა ღირსო. მანაც ოცდაათი თეთრიო. ქალმა შუბლი შეიკრა,ცოტა ხანი იანგარიშა და კატეგორიული ტონით გამოაცხადა: „სამ კილოში ლარს მოგცემ და ვაჭრობა აღარ დამიწყოო“. იგივე ქალს ქმარი ეკითხება: „თანამშრომლის ბებიის გასვენებაში არ მიდიხარო?“. „რა მინდა, ეგ რა ბებიაა, მამის დედააო“, უპასუხა გაოცებულმა ქალმა.
გასულ აღდგომაზე მეზობელის ქალმა ნიგვიზანი ყაბაყი მომართვა და მომიბოდიშა, ხომ იცი მარხვა იყო და ბარდიჯანი აღარ გავაკეთეო... უფრო საინტერესოდ მოიქცა ჩემი ნათლულის ბებია: ბაბუის ომოცზე მარხვააო და შემწვარი ქათამი მაიონეზი ბაჟეში ჩადო.
ქალის სიბრიყვის მწვერვალს კი მომავლისთვის შემოვინახავ. ეს ისეთი ისტორიაა, ცალკე სტატიას იმსახურებს და პირობას გაძევთ, რომ უახლოეს მომავალში აუცილებლად მოგიყვებით.

საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი პოპინსი

ხაჭაპური ფენოვანი ცომით

Approved by Natia Jinjolava



600 გრ კარაქი ან მარგარინი დავარბილოთ ოთახის ტემპერატურაზე. 1 ჩ/კ საფუარს და 1 ჩ/კ შაქარს დავასხათ 50 მლ ნელ-თბილი წყალი და 10-15 წუთი დაველოდოთ ბუშტებს როდის გაიკეთებს. მაგიდაზე დავახვავოთ 1 კგ ფქვილი, შუაში გავუკეთოთ ჩღრმავება და ამ „კრატერში“ ჩავასხათ საფუარიანი წყალი, შემთბარი ბორჯომი ან წყალი და მოვზილოთ საკმაოდ ნაზი ცომი. ბოლოს ჩავაზილოთ 2 კვერცხი და ტილოგადაფარებული ცომი 2 საათი გავაჩეროთ და ამოსვლა ვაცალოთ. ცომი კიდევ ერთხელ გადავზილოთ. სამზარეულოს მაგიდის გასუფთავებულ ზედაპირს მოვაყაროთ ფქვილი და ცომი თითის სისქეზე გავაბრტყელოთ (გავიყვანოთ). მარგარინი ან კარაქი კრემივით ავთქვიფოთ და ჩვენს გაბრტყელებულ ცომს წავუსვათ. ასე გავაჩეროთ 1 საათი. ამის შემდეგ ცომს ხელები ქვეშიდან ფრთხილად შევუცუროთ და რამდენადაც შევძლებთ თხლად, მთელი მაგიდის ზომაზე გავწელოთ (თუ სადმე გასკდა, არაუშავს). გაწელილი და კარაქიანი ცომი რულეტივით დავახვიოთ მაგიდის უფრო ვიწრო განიდან სიგრძეზე. უკვე დახვეული რულეტი კი ლოკოკინასავით დავახვიოთ, ტილო გადავაფაროთ და მაცივარში მინიმუმ 4 საათით შევდოთ (მეორე დღეს კიდევ უკეთესი იქნება).
ამ ცომისგან ორი დიდი საცხობი ფირფიტა ხაჭაპური გამოდის. ანუ, ცომს გაყოფთ ოთხ ნაწილად. ერთ ნაწილს გაარტყელებთ საცხობი ფირფიტის ზომაზე, მოაყრით დაახლოებით 0,5 კგ დაფშვნილ ყველს. გააბრტყელებთ მეოე ნაწილს და თავზე გადააფარებთ, გვერდებს შემოუკეცავთ. თავზე მაწონში ათქვეფილ კვერცხს გადაუსვამთ და გამოაცხობთ გახურებულ ღუმელში. იგივეს გაიმეორებთ მეორე ხაჭაპურთანაც.
გემრიელად მიირთვით!

საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი პოპინსი

ყველის შვიდეული და მიტევების კვირადღე

Approved by Natia Jinjolava


ყველიერის დადგომას ყოველთვის მოუთმენლად ველოდები. ჩემთვის ეს დღესასწაული (თუ, არ ვიცი რა დავარქვა) ძალიან კარგ ტრადიციებთან და მოგონებებთანაა დაკავშირებული. ჯერ ერთი, მთელი შვიდი დღე გრძელდება და რამდენიმე შეკრება-ღონისძიების ჩატარების საშუალებას იძლევა, რაც თავისთავად ძალიან სასიამოვნოა.  მეორეც, ეს ის შემთხვევაა, როცა მე სხვის გამზადებულ-მორთმეულს გეახლებით და სტუმრის როლში გამოვდივარ, რაც ასევე ძალიან მიყვარს და ნიჭიერადაც გამომდის. საქმე იმაშია, რომ ჩვენს იუფემია ენდრიუსს არაჩვეულებრივი ბლინების ცხობა ეხერხება და ყოველ წელს გვანებივრებს. ხან ფუმფულა საფუარიანი ცომით გვიცხობს, ხანაც მაქმანივით მოქარგულ რძიანებს, ხანაც წიწიბურას ფქვილით, ხანაც „დანამატით“ (ცომაში დამატებული გახეხილი ვაშლით, ქიშმიშით, კურაგით, ან რაიმე არატკბილით: მაგ. სოკო, ყველი ან ფარში). ბლინები კი ყველას ძალიან გვიყვარს, მერე ვსხდებით და მივირთმევთ კლასიკურს - არაჟნითა და ჟოლოს კონფიტიურით, ან სულაც ბლინის ტორტებს და რულეტებს ვაწყობთ. მოკლედ, კარგად ვერთობით და მანამდე რამდენიმე დღე შიმშილობის წყალობით სიმწრით დაკლებულ გრამებს (ხანდახან კილოგრამსაც) რამდენიმე საათში უკან ყოველგვარი შრომისა და გარჯის გარეშე ვიბრუნებთ. ბლინები ასე თუ გიყვართ, სხვა დროს მის გამოცხობაში ხელს რა გიშლითო, მკითხავთ. არც არაფერი, საკუთარი სიზარმაცის და მოუცლელობის გარდა. მიუხედავად იმისა, რომ თითქოსდა არაფერი,  ნამდვილი ბლინების ცხობა საკმაოდ შრომატევადი პროცესია. ტაფაზე დაასხი, გადააბრუნე, გადმოიღე, კარაქი წაუსვი, დაასხი, გადააბრუნე... და ასე, გაუთავებლად. თან რამდენი და რა მალე იჭმევა?! აი, მარტივად გამოსაცხობ ბრაწულა მაჭკატებს (იგივე „ალადიკებს“) კი საკმაოდ ხშირად მივირთმევ.
თავად ყველიერის აღნიშვნის წესი ქრისტიანობაში წარმართობიდან გადმოიპარა, რელიგიის მოთხოვნებს საკმაოდ ჰარმონიულად მოერგო და მყარად დამკვირდა კიდეც. მისი აღნიშვნის ტრადიცია ოდითგანვე ზამთრის გაცილებისა და გაზაფხულის შეგებების ცერემონიას უკავშირდებოდა. დასახელებაც კი ქრისტიანობასთანაა დაკავშირებული - ყველიერი აღდგომის დიდმარხვის დაწყებას ერთი კვირით უსწრებს და ამ დროს რძის პროდუქტებისა და თევზის ხსნილია დაშვებული. მართლმადიდებლობაში ყველის შვიდეული ახლობლებთან შერიგების, წყენის დავიწყების, მიტევებისა და დიდმარხვისათვის მზადების პერიოდად ითვლება. მთელი კვირა შინაურებთან და მეგობრებთან ურთიერთობასა და სიკეთის ქმნაში უნდა გაატაროთ.
ყველიერი, თავისთავად, მხიარული დღესასწაულია. ზამთარს ონავრობითა და საყოველთაო მხიარულებით ემშვიდობებიან და გაზაფხულის სითბოსა და მზეს ეგებებიან. საქართველოსგან განსხვავებით, მას ბევრგან დღესაც დიდი ზარ-ზეიმით აღნიშნავენ. ევროპული „მარდი გრას“ დროს (იქაური ყველიერი) ძალიან ბევრ ქვეყანაში, განსაკუთრებით კი გერმანიაში, საფრანგეთში, ამერიკის შეერთებულ შტატებში, კონკრეტულად, ქალაქ ახალ ორლენასა და ეკვადორზე (რა საინტერესო გეოგრაფიაა, არა?) რამდენიმედღიანი, დიდი და ხმაურიანი კოსტუმირებული კარნავალი იმართება.
სხვათა შორის, ოდესღაც  სხვადასხვა თამაშობებსა და „ბერიკაობას“ საქართველოშიც მართავდნენ. მაგალითად, თუშეთში „ბერიკაცობა“ (არ შემშლია, „ბერიკაობა“ სხვა რამეა) და „ქალთგორობა“ ეწყობოდა. „ბერიკაცობაში“ მონაწილეობის მისაღებად მთელი სოფელი ემზადებოდა. რომელიმე სახლში სამი მამაკაცი სპეციალურ კოსტუმებში ეწყობოდა, ერთი ბერიკა ბამბის წვერ-ულვაშით დამშვენებულ ქეჩის ნიღაბს იკეთებდა, ორი კი ქალის კაბას იცვამდა და „ბერიკას“ დედასა და ცოლს ასახიერებდა. და ასე მორთულ-მოკაზმულები თანასოფლელებით გადავსებული  მდელოსკენ მიემართებოდნენ. ხის ხმლით საგანგებოდ შეიარაღებული „ბერიკა“ თანასოფლელებს საცეკვაოდ იწვევდა და, ვინც არ გამოეცეკვებოდა, სწორედ ამ ხმლით სცემდა. ამასობაში, ახალგაზრდები ბერიკას ცოლს მალავდნენ და ატყუებდნენ, მოკვდაო. ბერიკა ტირილს იწყებდა და თავში ხელების ცემით ცოლს დაეძებდა. მისი საცოდაობის ყურებით გულს რომ იჯერებდნენ, მერე აყვირდებოდნენ: „შენი ცოლი ცოცხალია“. ამ დროს „ქალიც“ გამოჩნდებოდა და განრისხებული ბერიკა მატყუარებს ხის ხმლით გამოენთებოდა. ხმალი ვისაც მოხვდებოდა, სახლში მიდიოდა და პურმარილიც მოჰქონდა. საღამოს მთელი სოფელი ერთად ქეიფობდა.
„ქალთგორობისას“ მთელი სოფელი დილიდან ვინმეს სახლში იკრიბებოდა და ოჯახის უხუცესი წევრისთვის ქადები (კვლავაც მზის სიმბოლო) მიჰქონდათ. უხუცესი ქადას ჭრიდა და გარდაცვლილებს ახსენებდა. შემდეგ, სახით აღმოსავლეთისკენ დგებოდა და ხორბლის მარცვალს სამჯერ მიმოაფრქვევდა და თან ხვავისთვის და ბარაქისთვის სპეციალურ სარიტუალო სიტყვებს წარმოსთქვამდა. ამის მერე დამსწრე კაცებს თითო-თითო პეშვ ხორბალს ურიგებდა და  შუადღიდან ცეკვა-თამაში და გართობა იწყებოდა. ახალგაზრდები ერთმანეთს მურით მჭვარტლავდნენ. ამოგანგლულები დასაბანად მდინარეზე მიდიოდნენ და დიდხანს და მხიარულად ჭყუმპალაობდნენ. დაბანილები მიწაზე ხისგან გამოთლილ რგოლს აგდებდნენ და ირგვლივ სხდებოდნენ. ზურგსუკან ხელებშემოლაგებულები, რგოლის აღებას კბილებით რიგ-რიგობით ცდილობდნენ. ვინც ვერ აიღებდა, იმ დღის პურმარილიც მასზე იყო.
გართობის გარდა, რასაკვირველია, რომ ბევრ ხაჭაპურსაც აცხობდნენ, რომელიც თავისი ფორმითა და დაბრაწული ოქროსფრით, სწორედ ციურ მნათობს, ანუ მზეს ასახიერებდა და ეს ტრადიციაც  მზის თაყვანისცემასთან იყო დაკავშირებული. ხაჭაპური მზეს ემსგავსება თუ მთვარეს, ანდა სულაც სატურნს, პირადად ჩემთვის სულერთია - მას წელიწადის 365 დღე სიამოვნებით მივირთმევ.  ამიტომაც,  ყველიერს რუსული ტრადიციის თანახმად, უფრო მონატრებული და არაყოველდღიური ბლინებით (კვლავაც მზის სიმბოლო) აღვნიშნავ. თუმცა ხაჭაპურზეც არ ვამბობ უარს.  
უძველეს გადმოცემებს თუ დავუჯერებთ, ვინც ყველიერს მოწყენილი და ბოღმიანი გაატარებს, მთელი წელიც ასეთივე ექნება. ასე რომ, მეგობრებთან და ახლობლებთან ერთად თქვენც ჩემსავით იმხიარულეთ, ყველა ჯიშისა და ფორმის ხაჭაპური, ბლინი, ქადა, კვერი და თუნდაც ლობიანი და კუბდარი მიირთვით და დატკბით ცივი და მოწყენილი ზამთრის შემდეგ ჯერ კიდევ ძუნწად შემოპარული მზის სხივებით.
ჩვენთან  როგორ იყო, ნამდვილად არ ვიცი და, რუსეთში ყველიერის ყოველ დღეს თავისი სახელი და დანიშნულება აქვს, რაც იმდენად მომეწონა, რომ არ გაგიზიაროთ, არ შემიძლია:
ორშაბათი - „შეხვედრა“ - დედამთილ-მამამთილი რძალს დილიდანვე გოგოს მშობლების სახლში ამწესებს. საღამოს კი მძახლებთან თვითონაც მიდიან სტუმრად. საერთო წვეულებას გეგმავენ და სტუმრების სიასაც ადგენენ. ორშაბათსვე იწყება სახალხო სეირნობა, თამაშები, იმართება კარუსელები, საქანელები და სახელდახელო სცენები ქუჩის სპექტაკლისთვის. ბლინების ცხობასაც ამ დღეს იწყებენ. პირველ ბლინებს აუცილებლად ღარიბ-ღატაკებს ურიგებენ.
სამშაბათი - „თამაშობები“ - ამ დღეს საპატარძლოს გადასანახულებლად დადიან (ყველიერის თითქმის ყველა ცერემონია, სწორედ მაჭანკლობას უკავშირდება. რაც ლოგიკურიცაა - ყველიერზე დაინიშნებიან, დიდმარხვის შემდეგ კი, გაზაფხულზე დაქორწინდებიან).
ოთხაშაბათი - „სასუსნავები“ - სიდედრთან სიძე მიდის სტუმრად და მოყვრებთან დიდი ლხინი იმართება.
ხუთშაბათი - „ლხინი და დროსტარება“ - მთავარი მხიარულება ამ დღიდან იწყება. იმართებოდა თამაშები, მარულა, ჭიდაობა და ყოველი შეჯიბრის შემდეგ, რასაკვირველია, ნადიმი.
პარასკევი - „სიდედრის წვეულება“ - ამჯერად სიძეები მასპინძლობენ სიდედრებს.
შაბათი - „რძალ-მულის შეხვედრები“ - ახალი რძლები სახლში მულებს ეპატიჟებიან და საჩუქარსაც ახვედრებენ.
კვირა - „გაცილება“ - ყველიერის ბოლო დღეს ტაძრებში წინამძღვრები მიტევების ლოცვას აღავლენენ. მრევლი ერთმანეთს თავის დაკვრით პატიებას სთხოვს და პასუხად, „უფალი გაპატიებს“ ღებულობს. ამ დღეს ამბორის და მიტევების დღესაც ეძახიან. წირვის მერე აბანოში მიდიან, მთელი კვირის ღრეობის შემდეგ მორჩენილ საჭმელს ყრიან, ჭურჭელს განსაკუთრებული მონდომებით რეცხავენ და მომავალი დიდმარხვისთვის ემზადებიან. საღამოსკენ, დღესასწაულის დამთავრების და გაზაფხულის დადგომის ნიშნად, ზამთრის ფიტულს (რომელსაც, როგორც წესი, მოხუცი ქალის სახე აქვს) საზეიმოდ წვავენ და გარდაცვლილების მოხსენიებლად კვერცხებს, ბლინებს და კვერებს მოგიზგიზე კოცონში ყრიან. დამწვარი „ზამთრის“  ფერფლს კი მიწის ნაყოფიერებისთვის მინდვრად ფანტავენ.
უჰ, ჭიაკოკონობაც ძალიან მიყვარს!

საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი პოპინსი

ფანტაზიები ყველიანი ვარენიკების თემაზე

Approved by Natia Jinjolava

ცომი


 ვარიანტი I - ჯამში ჩაყრილ 3 ჭიქა ფქვილს დავუმატოთ ერთი ჭიქა ცივი წყალში არეული კვერცხი (სურვილისამებრ) და ნახევარი ჩაის კოვზი მარილი, ყველაფერი მოვზილოთ ჯერ კოვზით, შემდეგ ხელით. ზელვის პროცესში, დაამატეთ ფქვილი პორციებად, რამდენსაც შეიზელს, საბოლოოდ ცომი საკმაოდ მკვრივი უნდა იყოს (მთლად ხინკლის ცომის სიმაგრემდე ნუ მიიყვანთ). რამდენი დასჭირდება ფქვილი მთლიანობაში, ეს ფქვილზეა დამოკიდენული, საშუალოდ კი 4 ჭიქა 1 ჭიქა სითხეზე -  საკმარისია. ზელვა მაგიდაზე გააგრძელეთ, ასე უფრო მოსახერხებელია და მკვრივი გუნდა რომ გახდება,  შანსი მოგეცემათ უარყოფითი ემოციებისაგან დაიცალოთ და ნერვების შლის მიზეზის ნაცვლად ცომს უბათქუნოთ. 
ცომს ამ სტადიაში  მუჯლუგუნი ესაჭიროება, თანაც არაერთი. უმეტესობამ შეგიძლიათ მაგალითისთვის, ცომის ადგილას უფროსი წარმოიდგინოთ, და მუშტი-კრივი გაუმართოთ. პასუხად, უფროსი­­­­­ (უკაცრავად, ცომი) უფრო დამყოლი  გახდება. გადააფარეთ მას ჩაის ტილო ან ცელოფანი და გულსართის მომზადებით დაკავდით, ამასობაში ცომი „დაისვენებს“. „დასვენებული“ ცომს ჩამოაჭერით პატარა ნაჭერი შესამოწმებლად, მას ჰაერის პატარა ბუშტუკები ან ნასვრეტები უნდა ეტყობოდეს და ოდნავ დაჭერაზე თავის ფორმას უნდა უბრუნდებოდეს. გუნდა ორ ნაწილად გაჭერით და ან პირდაპირ გააბრტყელეთ და ჭიქით გამოჭერით წრეები (როგორც ხინკლისთვის), ანდა  გრძელ „ძელებად“ დაგორგლეთ, დანით პორციებად დაჭერით, მრგვალებად ანუ მედალიონებად  დააგორგილავეთ და სათითაოდ გააბრტყელეთ. მერე კოვზით დაფშვნილი ან გახეხილი ყველი დააყარეთ შუაგულში, გადაკეცეთ, ბოლოები შემოუკეცეთ და მდუღარე მარილიან წყალში მოხარშეთ.

ეს ვარენიკების და პელმენების კლასიკური ცომის რეცეპტი იყო. არსებობს მისი სხვა ვარიანტებიც. ვარიანტი II - მაგალითად, უკვერცხო - მას კვერცხის გარდა ჩამოთვლილი პროდუქტების იგივე რაოდენობა სჭირდება, ოღონდ ცივი წყლის მაგივრად - თბილში მოზილეთ და მწიკვი სოდა დაუმატეთ. ცომი უფრო რბილი, მაგრამ „გამძლე“ გამოდის.

ვარიანტი III - ცომი კვერცხის ცილით: კვერცხის ცილა 3 ცალი, წყალი 0,5 ჩაის ჭიქა, რძე 0,5 ჩაის ჭიქა, მარილი 0,5 ჩაის კოვზი, ფქვილი 5-6 ჩაის ჭიქა. ცომის მომზადების მეთოდიკა როგორც ზევით.

ვარიანტი IV - 1 კვერცხი, 25 გრ. არაჟანი, 10 გრ. კარაქი, 430 გრ. ფქვილი, 1 ჩაის ჭიქა წყალი, მარილი 0,5 ჩაის კოვზი. ნებისმიერი ცომის ვარიანტისთვის ტექნოლოგია არ იცვლება.

გულსართი
ვარენიკების გულსართის ანუ მთავარი მოქმედი „გმირი“ - ყველია. ძირითადი სხვაობა  ყველის ჯიშსა და დეტალებშია.
ვარიანტი 1 - ნახევრად მაგარი ყველი (600-700 გრ  ცომის ერთ პორციაზე). ასეთად ითვლება ემენტალი, (რომლის სახელიც ჩვენს სუპერმარკეტებში უკვე იციან). დახეხილ ან თხლად დაჭრილ ყველს შუაში ათავსებენ და ვარენიკს პირს უკრავენ.
ვარიანტი 2 - შედარებით ეკონომიური, მაგრამ არანაკლებ გემრიელია. 500 გრ. ხაჭო და 100-200 გრ. მაგარი ყველი (იდეაში პარმეზანი იგულისხმება), მაგრამ ნებისმიერი სხვა ჯიშის მაგარი ყველიც მოუხდება. პარმეზანის ნაწილი გახეხეთ, ნაწილი კი დატეხეთ ან დაჭერით მომცრო ნაჭრებად და ხაჭოში გადაურიეთ.  მასა  სულ ოდნავ დაამარილეთ, თუ ზედმეტად მშრალი იქნება 1-2 კვერცხიც ჩაახალეთ.
ვარიანტი 3 - 400 გრ. "ადიღეური“ ან უფრო მარტივად, იმერული  ყველი, 250-300 ხახვი, 100 გრ. კარაქი, მარილი და წითელი წიწაკა გემოვნებით. წვრილად დაჭრილი ხახვი მოხრაკეთ კარაქში, დაამატეთ დახეხილი ყველი, წიწაკა, მარილი.
ცომის და გულსართის ნებისმიერი მოდიფიკაციები თავისუფლად „მეგობრობენ“ ერთმანეთთან. აირჩიეთ თქვენთვის მოსახერხებელი ნაირსახეობა და თამამად გააკეთეთ. ვარენიკის მთავარი „მუღამი“ იმაში მდგომარეობს მის ნებისმიერ ვარიანტს კვერები-კვარაბიებისგან განსხვავებით არაჟნით მიირთმევენ, ლანგარზე გადმოღებისას კი ცოტა გამდნარ კარაქსაც ასხამენ.

საუკეთესო სურვილებით, თქვენი იუფიმია ენდრიუ

კვარაბია - ანუ მეგრული ყველიანი კვერი

Approved by Natia Jinjolava



დღეს მეგრული სამზარეულოს კიდევ ერთ გემრიელობას წარმოგიდგენთ - ყველიან კვერებს ანუ კვარაბიას. რომელიც თავისი შინაარსით ყველიან ვარენიკებს გავს, ოღონდ ჩვენი რესტორნების გასაგონად კიდევ ერთხელ უნდა დავაზუსტო, რომ კვარაბია კვერია და შესაბამისად, ზომაში გაყინულ ვარენიკზე (რომელსაც ჩვენი რესტორნები გვატენიან მეგრული კვერის სახელით) ორჯერ დიდია და თან , როგორც კვერს შეეფერება, მრგვალი ფორმა აქვს. განსაკუთრებით კირკიტა მკითხველი შემომედავება, ფორმას რა ჭკუა აქვსო, მაგრამ საქმე იმაშია, რომ მაგალითად „ფლოტსკი ბორში“ დანარჩენი ბორშებისგან მხოლოდ ბოსტნეულის დაჭრის ფორმის მიხედვით განსხვავდება; ომლეტი ერთი მხრიდან შემწვარო ერბო კვერცხია, ფროტატა კი ორივედან და ამ ჩამონათვალის გაგრძელება უსასრულოდ შემიძლია. ასე რომ, დეტალებს დიდი მნიშვნელობა აქვს თანაც, ვარენიკებს უფრო მშრალი და მარილიანი ყველით აკეთებენ და მას კარაქწასმულს ან არაჟანთან მიირთმევენ, კვარაბია კი სახაჭაპურე ყველისგან კეთდება და დამოუკიდებელი კერძია.
გაფიცხებული კვარაბია
ერთის სიტყვით, კვარაბიის გაკეთებას თუ განიზრახავთ უმაღლესი ხარისხის პურის ფქვილისა და თბილი წყლისგან მოზილეთ საშუალო სიმაგრის ცომი. ფქვილში სულ ცოტა მარილის დამატებაც არ დაგავიწყდეთ. კვარაბიის ცომი დაუყოვნებლივ უნდა გამოიყენოთ, განაჩერები ცომი ხარშვისას ჩაიშლება. დიდი ქვაბით დაადგით წყალი. სანამ წყალი ადუღდება, დაფშვენით სახაჭაპურე ყველია, ცომი გუნდებად დაწყვიტეთ და მინი-ხაჭაპურები გააკეთეთ - ხსნადი ყავის ფინჯნის ლამბაქის ზომის. წყალი რომ ადუღდება კვარაბიები ფრთხილად ჩაყარეთ მდუღარეში დაახლოებით 3-4 წუთით. ამოტივტივებული კვარაბია მზადაა. არ გადაგეხარშოთ, თორემ ჩაგეშლებათ და ერთბაშად ბევრსაც ნუ ჩაყრით, ქვაბის ზომის მიხედვით ნაწილ- ნაწილ ხარშეთ.
ძალიან გემრიელია კარაქში დაბრაწული განაცხელები კვარაბიებიც.
გემრიელად მიირთვით!

საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი პოპინსი

Mardi Gras ანუ მარდი გრა - მსუქანი სამშაბათი

Approved by Natia Jinjolava



ევროპასა და ამერიკაში ჩვენი ყველიერის ანალოგს „მარდი გრას“ (Mardi Gras) ეძახიან, რაც ფრანგულად სიტყვა-სიტყვით მსუქანა ანუ ქონიან სამშაბათს ნიშნავს. ამ დღესასწაულის ძირითადი აზრი გაზაფხულის შეხვედრასა და ზამთრის გაცილების საპატივცემულოდ მოწყობილ კარნავალში მდგომარეობს (პრინციპში, როგორც ყველიერის). დღეისათვის მას მსოფლიოს ბევრ ქვეყანაში აღნიშნავენ, განსაკუთრებით კი საფრანგეთში, გერმანიაში, ჩეხეთში, ნორვეგიაში, ბელგიაში, ეკვადორზე, ამერიკის შეერთებულ შტატებსა და ავსტრალიაში.
ისევე, როგორც სხვა დღესასწაულები, მარდი გრას სათავეც ქრიასტიანობამდელ ეპოქაში უნდა ვეძებოთ. წარმართებში ხომ უსაზღვრო პოპულარულობით სარგებლობდა გაზაფხულის დახვედრისა და ცივი ზამთრის „გაბუნძულების“ რიტუალები, რომლის დროსაც მასობრივი სეირნობა, კოსტუმირებული ცეკვა-თამშობები და ჭიაკოკონობა ეწყობოდა. დღესასწაულის ბოლოს კი საკმაოდ ხშირად ირჩევდნენ ზეიმის მეფესა და დედოფალს და საყოველთაო მხიარულებას ზამთრის გიგანტური ზომის ფიტულის დაწვით ამთავრებდნენ. ქრისტიანობის შემოსვლის შემდეგ წარმართული დღესასწაულის დიდი ნაწილი სამუდამოდ დაიკარგა და გაქრა, ნაწილმა კი ტრანსფორმაცია განიცადა და ახალ რელიგიას მოერგო - მარდი გრაც ანუ ჩვენი ყველიერის კათოლიკური ბიძაშვილიც სწორედ "მოქცეულთა" რიცხვში მოხვდა.
ძველ დროში მარდი გრასთვის მთელი კვირა (ხშირად უფრო მეტიც) ემზადებოდნენ, აგროვებდნენ დიდი ოდენობით ნუგბარ-ნუგნარ საჭმელსა და სამელს და ამ დღეს ახვავებდნენ მაგიდაზე. თანაც ეს დღე სამზარეულოდან გამოსული გემრიელი არომატით იწყებოდა - დიასახლისები დილიდან იწყებდნენ ბლინების ცხობას. საინტერესოა ისიც, რომ ევროპელები ადრე, მარდი გრას მხოლოდ ერთი დღე ზეიმობდნენ და ღრეობას ზუსტად შუაღამემდე ამთავრებდნენ. ამასან დაკავშირებით, ერთი საინტერესო ლეგენდაც კი არსებობს მზეთუნახავ როზსა და მის შეყვარებულ გაბრიელზე: ლეგენდის თანახმად ერთ სოფელში ულამაზესი როზ ლატულიპი ცხოვრობდა, რომელიც ერთხელ თავის შეყვარებულთან ერთად „მარდი გრას“ კარნავალზე გაემართა. როზი ბევრს მოსწონდა და კონკურენტმა ბიჭებმა ცეკვის დროს, გაბრიელის განცალკევება და წვეულებიდან განდევნა მოახერხეს. აღშოთებული ბიჭი შორს არსად წასულა, იქვე ბუჩქებში დაიმალა და სხვების მხიარულებას იქიდან უთვალთვალებდა. გაბრიელის გულში ეჭვი და ბოღმა დუღდა. შუაღამის დადგომამდე ზუსტად ერთი საათით ადრე, საცეკვაო მოედანზე ვიღაც უცნობი შეიჭრა და როზი საცეკვაოდ გაიწვია. 
ეჭვიანობისგან გადარეულმა გაბრიელმა ვეღარ მოითმინდა გა გაიქცა, მოედნიდან გავარდა თუ არა ქუჩის კუთხეში მდგომი ეშმაკი დაინახა, რომელიც ნესტოებიდან ორთქლს უშვებდ და მიწას ყორნისფერ ფლოქვებს  სცემდა. დაზაფრული ბიჭი ადგილზე გაიყინა, მიხვდა რომ მის შეყვარებულთან მოცეკვავე უცნობი ამ ეშმაკს ყავდა მოყვანილი თავისი ზურგით და არც მეტი არც ნაკლები, თავად სატანა იყო. სატანამ კი იცოდა, რომ როზთან ერთად შუაღამემდე თუ იცეკვებდა, გოგო სამუდამუდ მისი გახდებოდა. როზი თავდავიწყებით ცეკვავდა და ვერც კი ამჩნევდა სოფლის მთავარი საათის ისარი თორმეტს როგორ უახლოვდებოდა. სატანა უკვე გამარჯვებას ზეიმობდა, მაგრამ შუაღამემდე რამდენიმე წამით ადრე მოედანზე გაბრიელი შევარდა და სატანას თავისი სატრფო ტორებიდან გამოგლიჯა. მას მერე „მარდი გრას“ აღნიშვნას სამშაბათ დილას იწყებდნენ და ოთხშაბათის დადგომამდე ამთავრებდნენ.
ეს ამ დღესთან დაკავშირებული ერთადერთი ლეგენდა არ გეგონოთ: მეორე არანაკლებ პოპულარული ლეგენდის თანახმად, რუსეთის იმპერატორი ალექსანდრე მეორის შვილს ბატონიშვილ ალექსეის ამერიკელი მსახიობი ლიდია ტომპსონი შეყვარებია და 1872 წელს საყვარელ ქალს ახალ ორლენაში გაკიდებია. „მარდი გრას“ კი ახალ ორლეანში ყველაზე ხმაურიანად აღნიშნავენ. დღესასწაულის ორგანიზატორებმა ქალაქში სამეფო ოჯახის წევრის სტუმრობის ამბავი რომ გაიგეს, აღლუმისთვის სასწრაფოდ ახალი პლატფორმა დაამზადეს და მასზე მეფის ფიგურა შემოდგეს - ასე გახდა ალექსეი რომანოვი ამერიკული მარდი გრას მეფე. მას მერე ახალი ორლეანის ყოველ აღლუმს დღესასწაულის მეფე და დედოფალი ხსნიან.  
ახალ ორლეანის კარნავალს თავისი ოფიციალური ფერებიც აქვს: ოქროსფერი, მწვანე და იისფერი და საკუთარი სახელგანთქმული ნამცხვარიც გააჩნია.  Mardi Gras King Cake-ი კარნავალის ფერებში შეღებილი შაქარმოყრილ დაწნული ფუნთუშაა, რომელშიც პატარა თოჯინას ატანენ. თავად ტორტის ფორმასა და ფერებში მთელი სიმბოლიკაა ჩაქსოვილი - ცომის ნაწნავი სამი მოგვის ბეთლეემისაკენ გზას განასახიერებს, თოჯინა კი ჩვილი იესოა. ნამცხვრის თავზე მოყრილი სამფერა შაქარი - ოქროსფერი,  მწვანე და იისფერი, შესაბამისად, ძალაუფლების, სამართლიანობისა და რწმენის სიმბოლოა. ვისაც თოჯინიანი ნაჭერი შეხვდება, მას იღბალი და ღვთის მადლი აღარ მოაკლდება, მაგრამ სამაგიეროდ კიდევ ერთი ნამცხვარი უნდა იყიდოს და სხვებს გაუნაწილოს და ასე მომდევნო წვეულების მასპინძელი გახდეს.
მსოფლიოს სხვადასხვა ქვეყანაში ამ დღეს სხვადასხვაგვარად აღნიშნავენ, მაგალითად სიდნეიში „მარდი გრამ“ დამატებითი დატვირთვა მიიღო და ამ დღეს მსოფლიოს ყველაზე დიდი გეი-პარადი იმართება. გერმანიაში თებერვალში ჩასატარებელი „მარდი გრას“ სამზადისს ნოემბერში იწყებენ - 11 ნოემბრის 11 საათსა და 11 წუთზე. ყველაზე ხმაურიანი მსვლელობები მიუნხენსა და კიოლნში ეწყობა. აქ დღესასწაული რამდენიმე ეტაპად ტარდება და „მსუქანა სამშაბათის“ წინა ხუთშაბათს Weiberfastnacht-ით იწყება, როცა ქალები ალქაჯებისა და გრძნეულების კოსტუმებს იცმევენ და მოსახლეობას, განსაკუთრებით კი კაცებს „აწიოკებენ“.
„მარდი გრას" აღნიშვნა კულიმინაციას ორშაბათს Rosenmintag-ის დროს აღწევს, როცა ქალაქების ცენტრალურ ქუჩენში კარნავალი იმართება და სახალხო სეირნობა საღამოს დიდი ფეიერვერკით მთავრდება. ამას საბაშვო სამშაბათი მოსდევს, როცა ბავშები სკოლაშიც კი ზღაპრულ კოსტიუმებში გამოწყობილები მიდიან და სახლში საჩუქრები და ტკბილეული ელოდებათ. „მარდი გრას“ ლოგიკური დასასრული კი „ნაცრიანი ოთხშაბათი“ ანუ Aschermittwoch-ია. ხუთშაბათიდან კი დიდი მარხვა იწყება...
ახლა კი ყველაზე მთავარი: ნურავითარ შემთხვევაში ნუ აურევთ ერთმანეთში „მარდი გრასა“ და „მარდი გრასს“ - ეს ერთმანეთისგან კატეგორიულად განსხვავებული დღესასწაულებია. „მარდი გრა“ ფეერიული კარნავალია, „მარდი გრასი“ კი ავტრალიის ქალაქ ნიმბინში ტარდება და ... პლანს ანუ მარიხუანას ეძღვნება!

საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი პოპინსი

პასადენას „ვარდების ტურნირი“ - Tournament of Roses

Approved by Natia Jinjolava




ვარდეღბის აღლუმი ანუ პასადენას „ვარდების ტურნირი“ ამერიკის შეერთებულ შტატებში 1890 წლის 1 იანვრიდან იმართება. კალიფორნიის მაცხოვრებლებმა ზამთრისათვის რბილი ჰავით გამორჩეული პასადენის ბუნებრივი სილამაზით თავის მოწონება მოინდომეს და ახალი წლის პირველ დღეს მოაწყვეს „ვარდების აღლუმი“. 120 წლის წინ ამ ტურნირში ისეთი შეჯირებებიც შედიოდა, როგორიცაა  „სირაქლემების რბოლა“,  „ნახევრადველური ცხენის გახედვნა“ და „აქლემის და სპილოს შერკინება“. დღეს კი ცნობილი დღესასწაული ძირითადი ელემენტებია: „ვარდების აღლუმი“, საფეხბურთო მატჩი „ვარდისფერი ბურთი“ (Rose Bowl)ყვავილების ფესტივალი, მუსიკალური და სხვადასხვა სახის სპორტული შეჯიბრებები. ყოველწლიური და ფეერიული აღმუმის მონაწილეები - ძირითადად მსხვილი ყვავილების კომპანიებია, თუმცა  გვხვდება ენთუზიასტი-მოყვარულებიც. 
ყვავილების უზარმაზარი და ულამაზესი კომპოზიციები განთავსებულია მოძრავ საავტომობილო პლატფორმებზე, რომლებზეც არა მხოლოდ ვარდებია წარმოდგენილი. ყვავილებით მორთული მანქანების ფონზე მარშირებენ და ერთმანეთს ეჯიბრებიან სასულე ორკესტრები, მთელ პროცესიას კი ცხენზე შემომჯდარი კონფერანსიე მართავს.
ტურნირისთვის საგანგებოდ ირჩევენ ვარდების დედოფალს და ვარდების მარშალს. ადგილობრივი მოსახლეობა ამ საკითხს მთელი სერიოზულობით ეკიდება და საპატიო წოდების პრეტენდენტებს  წინასწარ, რამდენიმე თვით ადრე ასახელებენ.
„ვარდების ტურნირისთვის“ პასადენაში უამრავი ტურისტი ჩადის. ტრიბუნებზე ადგილებს ზოგჯერ წინა ღამითაც კი იკავებენ. „ვარდების აღლუმს“ თან ათასნაირი სხვა სახის წარმოდგენებიც თან ახლავს. ერთ-ერთი მათგანია ადგილობრივი რეწვის გამოფენა-გაყიდვა, რომელიც ტურისტებში  დიდი მოწონებით სარგებლობს.



საუკეთესო სურვილებით, თქვენი იუფიმია ენდრიუსი

მეგრული ხაჭაპური

Approved by Natia Jinjolava



რესტორნების მენიუს თუ გადახედავთ, თბილისში მეგრული ხაჭაპურის გასინჯვა პრობლემას არ წარმოადგენს და მის საკმაოდ გემრიელ ვარიანტებსაც შეიძლება გადაეყაროთ. თუმცა, ნამდვილი მეგრული ხაჭაპური მე იშვიათად მიჭამია. და ახლავე აგიხსნით, რატომ. ნამდვილი იმერული ხაჭაპური ძალიან თხელი და თითქმის თეთრი უნდა იყოს, მისი ცომი საუკეთესო შემთხვევაში მაწონზე იზილება და ტაფაზე ცხვება ორივე მხარეზე გადაბრუნებით. მეგრულთან კი ყველაფერი სხვაგვარადაა. მეგრული ხაჭაპურის ცომი ნამცხვრის ცომს ცოტათი თუ ჩამოუვარდება, კვერცხიც უნდა კარაქიც და არაჟანი თუ არა მაწონი მაინც. მეგრულ ხაჭაპურში ყველი თითის სისქეზე მაინც უნდა იდოს და ცომი ყველის ფენის ზუსტად ნახევარი სისქის უნდა იყოს. აუცილებლად ღუმელში ცხვება და მარტო თავზე მოყრილი ორი პუნწკლი ყველი ხაჭაპურს მეგრულად ვერ აქცევს - თავზეც მაწონში გახსნილი კვერცხი და ბლომად ყველი უნდა. ახლა რაც შეეხება ყველს: ყველი ორივე ხაჭაპურს საუკეთესო უნდა, ანუ ჭყინტი, რომელიც თბოდამუშავების შედეგად (ანუ ცხობისას) სულგუნად გადაკეთდება. ასეთია წინა საღამოს ამოყვანილი ყველი დილას და დილის საღამოს. ჭყინტს ხელს რომ დააჭერ, ძალიან ნაზ „ჭყაპს“ უნდა იძახდეს და რომ ჩაკბიჩავ უნდა კრაჭუნებდეს. ძალიან ხმამაღალი „ჭყაპის“ შემთხვევაში - როგორც სამეგრელოში იტყოდნენ, ყველი „გადამწიფებულია“ და ცხობისას ჩაიშლება, ანუ იმერლებს თუ დავესესხებით: „გეიპარება“. ახლა კიდევ ერთი მცდარი აზრი - სულგუნის ხაჭაპური. ნებისმიერი კარგი მცხობელი გეტყვით, რომ სულგუნი თბოიდამუშავებისას ცხიმად მიდის, უხეშდება და რეზინასავით იწელება, ამიტომ ტაფაზე, კარაქში დაბრაწული გადასარევია, აი, ხაჭაპურში კი - არ ვარგა.  ამიტომ, ამაყი ფრაზა „დედაჩემი სულგუნის ხაჭაპურებს აცხობს და კარაქსაც უმატებს“ კარგ კულინარობაზე ვერ მეტყველებს. კარაქის და სულგუნის დამატება კარგ  სახაჭაპურე ყველს არ ჭირდება, ასე უვარგისს აკეთილშობილებენ და მის ნაკლს მალავენ. რესტორნების ხაჭაპურების ერთნაირობა კი იმის ბრალია, რომ ერთ ცომს ზელენ (მაწვნიანს) და მერე იმერულსაც და მეგრულსაც ზუსტად ერთნაირად აცხობენ ღუმელში, უბრალოდ, ერთს კარაქს უსვამენ თავზე და მეორეს დაფშვნილ ყველს აყრიან. ამას წინათ „ემ ჯგუფის“ ერთ-ერთი შეფ-მზარეულის კულინარიული წიგნი ვნახე და ორივენაირი ხაჭაპური მაგარი ხალტურაა - არც ერთია იმერული და არც მეორე მეგრული. არა, სხვა რეცეპტით დამზადებული ხაჭაპურსაც აქვს არსებობის უფლება და უმეტეს შემთხვევაში, გემრიელია კიდეც, უბრალოდ მეგრული და იმერული აღარ ქვია. ახლა კი, მამიდაჩემის სახელგანთქმული ხაჭაპურის რეცეპტი:

მეგრული ხაჭაპური
ცომი: 0,5 ლ მაწონი და 100 მლ არაჟანი გადავურიოთ ერთმანეთში. ჭიქაში ჩავყაროთ 1 ჩ/კ საფუარი (ზამთრში ცოტა მეტი ჯობია), 1 ს/კ შაქარი, ჩავასხათ 50 მლ თბილი წყალი, ამოვურიოთ და გადავდგათ გვერდზე. ამასობაში მაწონს და არაჟანს დავუმატოთ 40-50 გრ დარბილებული კარაქი ან მარგარინი (მარგარინით უფრო ფუმფულა გამოდის), 150 მლ რძე ან წყალი. 1 ს/კ ზეთი. არაჟანი ან მაწონი თუ არ გაქვთ, ან ნაკლები გაქვთ მაშინ კარაქი და მარგარინის ოდენობა 100 გრ-მდე გაზარდეთ და 250 მლ მაიონეზი დაუმატეთ (მაიონეზიანი ცომი ბოლო  პერიოდის მეგრული ნოვაციაა და უნდა გითხრათ, რომ სასწაულად გემრიელი ცომი გამოდის, განსაკთრებით პიცას უხდება). დაუმატეთ მარილი და 2-3 კვერცხი. ჩავასხათ აფუებული საფუარიც და დავიწყოთ ფქვილის შეზელაც. ზამთარში ცომი უფრო ფაფუკი უნდა იყოს, ზაფხულისთვის უფრო მაგარი. ფქვილის რაოდენობას რაც შეეხება, სხვადასხვა შემთხვევაში სხვადასხვა ოდენობას იზელს. ამიტომ, პურის ცომი თუ არ მოგიზილავთ, თონეში მაინც გექნებათ ნანახი და როგორც კი ქვაბის კედლებს აღარ ეკრობა, ფქვილი საკმარისია. ცომს ტილო გადავაფაროთ და თბილ ადგილას დავდგათ ორი საათით. ამ ოდენობის ცომით 5-6 საშუალო ტაფა ხაჭაპური გამოდის.
დავფშვნათ სახაჭაპურე ჭყინტი ყველი და საჭიროების შემთხვევაში მარილი დავუმატოთ (კარგი სახაჭაპურე ყველი თითქმის ყოველთვის უმარილოა). ყველი და ცომი თანაბარი ოდენობის უნდა იყოს. ყველი გავყოთ 5 გუნდად. ამოსული ცომიც 5 ნაწილად გავყოთ და ფქვილმოყრილ მაგიდაზე გავაბრტყელოთ. შუაში ყველის გუნდა ჩავდოთ და თავი მოვუკრათ. დავდოთ კარგად გახურებულ ტაფაზე, ხელის გულით დავაწვეთ და ტაფის ზომაზე გავაბრტყელოთ. თავზე წინასწარ მომზადებული 1 კვერცხის გულის, 2 ს/კ მაწვნისა და 1 მუჭა დაფშვნილი ყველის ნარევი მოვუსვათ (1 ნარევი რამდენიმე ხაჭაპურზე უნდა გეყოთ). შევდგათ გახურებულ ღუმელში და გამოვაცხოთ სანამ თავზე ოქროსფრად არ დაიბრაწება.
გემრიელად მიირთვით!

საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი პოპინსი

P.S. მე ჩემს კიდევ ერთ საიდუმლოს გაგიმხელთ: როგორც წესი, ძალიან მეზარება საფუარიანი ცომის კეთება. ამიტომ თონეში ვყიდულობ ცომს, ვაზელ 2 კვერცხს, 100 მლ არაჟანს, 75 გრ კარაქს, ვუმატებ ცოტა ფქვილს, თბილ ადგილას ვდგამ და ერთხელ ამოსვლას ვაცლი. მერე კი ჩვეულებრივ ხაჭაპურის ან პიცის  ცომად ვიყენებ.

ფონდიუ

Approved by Natia Jinjolava



შვეიცარიის თითოეულ კანტონს ფონდიუს საკუთარი რეცეპტი აქვს, ადგილობრივი ყველითა და ადგილობრივი ღვინით. ასე, რომ ყველის არჩევა თქვენც უახლოესი მაღაზიის ასორტიმენტიდან შეგიძლიათ. რასაკვირველია, არ გამოდგება არცერთი ყველი, რომელიც არ დნება ან სულგუნივით ცხიმად მიდის. მე მაინც, ჩვენი სუპერმარკეტების ასორტიმენტიდან ემენტალს, გაუდას ან ჩედერს გირჩევთ. გრუიერს თუ იპოვით სადმე, ხომ გადასარევი...


ფონდიუ ნევშატელიდან
1 კბილი ნიორი, 0,3-0,4 ლ თეთრი ღვინო (სასურველია ნევშატელიდან), 300-400 გრ ყველი „გრუიერი“, 300-400 გრ ყველი „ემენტალი“, 1 ჩ/კ სიმინდის ფქვილი, 40 მლ ბლის არაყი, 1 მწიკვი გახეხილი ჯავზის კაკალი, 1 მწიკვი ახალდაფქული თეთრი პილპილი, 500 გრ -1 კგ თეთრი პური

ნიორი გავფცქვნათ, შუაზე გავჭრათ და გაჭრილი მხრით წავუსვათ ფონდიუს დასამზადებელ სპეციალური ქვაბი კაკელონის შიგნითა კედლებს, ნივრის სუნი კარგად რომ აუვიდეს (ნივრის დაჩეჩქვა და პირდაპირ კაკელონში ჩაყრაც შეიძლება, მაგრამ ასე უფრო დელიკატურ გემოს აძლევს). კაკელონში ჩავასხათ ღვინო და დაალ ცეცხლზე შევათბოთ. სანამ ღვინო თბება, ყველი დავჭრათ კუბიკებად, ჩავყაროთ ღვინოში და მრევა-მორევით გავადნოთ საშუალო ცეცხლზე. სიმინდის ფქვილი გავხსნათ ბლის არაყში და ჩავასხათ გამდნარ ყველში. დავუმატოთ ჯავზის კაკალი და პილპილი. კაკელონი გაზიდან გადმოვდგათ და თავის სადგამზე დავაყენოთ და შევუნთოთ დაბალი ცეცხლი - ისე რომ ყველის ტემპერატურა მუდმივად დუღილის ზღვარზე იყოს, მაგრამ არ დუღდეს.
თეთრი პური დავჭრათ 3 სმ-იან კუბიკებად და ჩავყაროთ თასში და მაგიდასთან ისე გავიტანოთ.
ფონდიუს ჭამის პრინციპი ასეთია. თითოეული სტუმარი საკუთარ ფონდიუს ჩანგალს (პაწაწუნა შამფურებს) ჩაარჭობს პურის კუბიკში და ჩააწობს მდუღარე ყველში. პურის კუბიკი ყველით კარგად რომ გაიჟღინთება, სულს შეუბერავს და პირისკენ გააქანებს.
გემრიელად მიირთვით!

ფონდიუ იტალიურად
300 გრ მაგარი ყველი „პროვოლონი“, 100 გრ შამპინიონები, 800 გრ თეთრი პური, 300 გრ ყველი „გორგონძოლა“, 1 ჭ რძე, 4 კვერცხი, 4 ს/კ კარაქი, ½ ჩ/კ თეთრი პილპილი, 1 ჭ იტალიური თეთრი ღვინო

დავჭრათ ყველი და შამპინიონები, პური დავჭრათ 3 სმ-ის კუბიკებად. ყველი გავადნოთ ძალიან დაბალ ცეცხლზე. კვერცხები და რძე ავთქვიფოთ და ფრთხილად ჩავასხათ გამდნარ ყველში ( მასა 60°C-ზე მეტად არ უნდა გაცხელდეს). ყველში თანდათანობით დავუმატოთ შამპინიონები, კარაქი, ღვინო და პილპილი. ყველაფერი კარგად რომ აირევა ერთმანეთში, ფონდიუ მაგიდასთან მივიტანოთ და ზედა რეცეპტში აღწერილი მეთოდით მივირთვათ.






კასპოტი ჰოლანდიურად
800 გრ მაგარი ყველი „გაუდა“,  600 გრ ყველი „გაუდა“, 1 კბილი ნიორი, 400 გრ ღვიის ნაყენი, 800 გრ თეთრი პური, ½ ჩ/კ  თეთრი პილპილი, 1 მწიკვი ჯავზის კაკალი, 1 ლ თეთრი ღვინო, 1 ჩ/კ შაქარი, 1 ლიმონის წვენი, 1 ს/კ სახამებელი, 1 ჭ ნაღები

გავხეხოთ ყველი, დავუმატოთ დაჭყლეტილი ნიორი, დავასხათ ღვიის ნაყენი და გავაჩეროთ 2 საათი. პური დავჭრათ კუბიკებად. ყველი გავადნოთ ძალიან დაბალ ცეცხლზე, დავუმატოთ პილპილი, ჯავზის კაკალი, შაქარი, ლიმონის წვენი და ღვინო. სახამებელი გავხსნათ ნაღებში და დავუმატოთ ½ ჭ წყალი და ჩავასხათ გამდნარ ყველში. მივიყვანოთ ადუღებამდე.




საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი პოპინსი

ჰესტონ ბლუმენთალი ახალ ტექნოლოგიებზე

Approved by Natia Jinjolava



მოწინავე რიგებში

კულინარია ძალიან გავს მოდას. ხელით შეკერილ, არასტანდარტულ, ავანგარდულ ტანსაცმელს ჯერ პოდიუმზე წარადგენენ, მერე ძალიან მაღალ ფასად გაყიდიან და მხოლოდ ამის მერე უშვებენ მასობრივ წარმოებაში.
ზუსტად ასევე, კულინარიის ახალი მიმართულებები რესტორნებში იწყება, ინოვაციებით გურმანები და პროფესიონალი შეფები ინტერესდებიან, კერძის თითოეულ დეტალს სკურპულოზურად ამუშაევებენ, იგონებენ ახლალ და უჩვეულო გემოთშეთანხმებებსა და პროდუქტთა შეხამებას, მომზადების ტექნოლოგიაზე ექსპერიმენტებს ატარებენ - და შედეგად, ამ კერძების გამეორება პრაქტიკულად შეუძლებელი ხდება.
თანდათანობით მსგავსი ახალი იდეები, ტექნოლოგიები და მეთოდები კულინარიულ წიგნებში გაჟონავს ხოლმე, რეცეპტებს ადაპტაციას უკეთებენ და მას კვების მრეწველობას არგებენ - და ბოლოსდაბოლოს ეს ახალი კერძები „ახალი კულინარიისა“ და „ფიუჟენის“ კერძების მსგავსად სასურსათო მაღაზიების თაროებზეც ხვდებიან.
დღეისათვის კულინარიის განვითარების ყველაზე საინტერესო მიმდინარეობა „ინიკონის“ (Innicon) კვლევითი პროექტია, ანუ თანამედროვე გასტრონომიაში კულინარიული პროცესების მოდერნიზაცია და ნოვატორული ტექნოლოგიების დანერგვა (Introduction of Innovative Technologies in Modern Gastronomy for the Modernisation of Cooking). მიუხედავად იმისა, რომ სახელწოდება ძალიან ოფიციალურად და ჩახლართულად ჟღერს მისით ევროპის თანამეგობრობის ხელმძღვანელობა უკვე დაინტერესდა და პროექტმა ბრიუსელის მოწონება და სამწლიანი დაფინანსებაც კი მიიღო.
პროექტის მიზანია ახალი ტექნოლოგიების გამომუშავება, ახალი დანადგარების გამოგონება და დანერგვა, ახალი ინგრედიენტების გამოყენება კერძის გემოსა და სტრუქტურის გასაუმჯობესებლად, ასევე, კერძის მომზადებისათვის საჭირო დროის შემცირება.
მაგალითად, ფრანგები შეშფოთებული არიან პროფესიონალი მზარეულების რაოდენობის კლების გამო, რაც ევროკავშირის კანონმდებლობის შემოღებამ გამოიწვია, რომელიც კვირის განმავლობაშ სამუშაო საათების რაოდენობას ზღუდავს.  სამწუხაროდ, კვირაში 35 სამუშაო საათი - რესტორნის სამზარეულოში არ არსებობს.  პროფესიონალი შეფები დღეში მინიმუმ 12-14 საათს ატარებენ სამზარეულოში. ამ პროექტის კვლევები კი დასაქმების დროის შემცირებას შეუწყობს ხელს.
პროექტში შვიდი ორგანიზაცია მონაწილეობს, პარიზის ერთ-ერთი  ყველაზე სახელგანთქმულესი კულინარიული სკოლის ჩათვლით. ასევე მონაწილეობენ, ფირმა, რომელიც საკვების დანამატებისა და არომატიზატორების შექმნაზე მუშაობს, ფრანგი მეცნიერი ერვე თისის (Hervé This) ლაბორატორია, რომელიც ქიმიისა და მოლეკულური გასტრონომიის სფეროში მუშაობს და ოთხი რესტორანი, რომელთა შორისაც არიან: ესპანური რესტორანი „ელ ბული“ (El Bulli) და ჩემი რესტორანი „მსუქანი იხვი“ (the Fat Duck) ბერკშირიდან.
თუმცა, ყველაფერი ახალი ევროპიდან როდი მოდის. რაც არ უნდა უცნაურად მოგეჩვენოთ, სწორედ ინგლისი ლიდერობს გემოს ტექნოლოგიებისა და გემოს ფსიქოლოგიის კვლევაში. ფიზიკოსმა პიტერ ბერემმა (Dr. Peter Barham), რომელიც ბრისტოლის უნივერსიტეტში მოღვაწეობს, მოლეკულური გასტრონომიის კვლევის ცენტრის შექმნის იდეით დამაინტერესა, სადაც სემინარების ჩატარებასა და მეცნიერებისა და პროფესიონალი შეფ-მზარეულების თანამშრომლობის პროექტებს, მეცნიერებისა და კულინარიული ხელოვნების ერთმანეთთან დაკავშირებას ვგეგმავთ.
ოქრფორდის უნივერსიტეტის პროფესორი ედმუნდ როლზი (Edmund Rolls) გემოს ფქსიქოლოგიას სწავლობს. მან გამოსცა წიგნი გონებასა და ემოციებზე, სადაც წერს, რომ აღმოაჩინა ნერვული უჯრედები, რომლებიც გარკვეულ გემოზე რეაგირებენ. ამჟამად იგი და ჰაროლდ მაკგი (Harold McGee) მჭიდროდ თანამშრომლობენ კომპანია Senomyx Inc.-სთან, რომელიც სპეციალიზირებული კონკრეტულადმიმართული სუნების შექმნაზე, როცა ყოველი სუნი კონკრეტული ყნოსვის რეცეპტორისაკენაა მიმართული (ადამიანს საშუალოდ 300-400 მსგავსი რეცეპტორი აქვს). ყნოსვის რეცეპტორის თითოეული სახეობა კონკრეტულ გენზეა დამოკიდებული და დროთა განმავლობაში ამ გენების ამოცნობა ადამიანის გენომში გახდება შესაძლებელი.
როლზი ირწმუნება, რომ მსგავსი კვლევები ფართო ასპარეზს ხსნის მეცნიერული გზით ახალი გემოების სისტემატიურად შექმნისათვის და უკვე არსებული გემოს ნიუანსების ღრმად შესწავლისთვის. თავად წარმოიდგინეთ - ადამიანისთვის ცნობილი ყველა გემოსა და სუნის კოლექციის შექმნა გახდება შესაძლებელი!
გამოკვლევის კიდევ ერთი საინტერესო სფეროა ბგერისა და ხმის გავლენა ჩვენს მიერ საჭმლის აღქმაზე, განსაკუთრებით კი მის კონსისტენციასა და სტრუქტურაზე. ამ კვლევებს ფიზიოლოგი ჯონ პრინცი ატარებს. მაგალითად კარამელის კნატუნისას ყბებს ბოლომდე არ ვხურავთ. რომ დავხუროთ, ენას მოვიკვნიტავთ. კნაწუნის ხმა კი, ტვინს აცნობებს რომ ყბები არ დახუროს.
ჯონ პრინცმა ეს ყველაფერი სულ მარტივი ექსპერიმენტით დამიმტკიცა. მთხოვა საღეჭი რეზინი დამეღეჭა. ყურსასმენები გამიკეთა და მთხოვა კევი მაგნიტაფონზე ჩაწერილი კნაწაკნუწის ტაქტში მეღეჭა. საოცარი რამ მოხდა: მიუხედავად იმისა, რომ ზუსტად ვიცოდი პირში რომ კევი მედო, სულ მალე, ჩემი ყბები ისე ამოძრავდა, გეგონება კარამელს ვაკნატუნებდი - ანუ ყბებს ბოლომდე არ ვხურავდი და კბილებს ერთმანეთს არ ვაჭერდი. მთელი გონებით შევეცადე ამ შეგრძნებას გავქცეოდი და კევი ჩვეულებრივად მეღეჭა და შედეგად ენაზე ვიკბინე.
ჯერ ნაადრევია იმაზე ლაპარაკი, რა გავლენას მოახდენს ეს კვლევები ზოგადად გასტრონომიის განვითარებაზე, მაგრამ ცხადია, რომ ბევრი საინტერესო რამაა მოსალოდნელი - გემოსთან დაკავშირებით მაინც.

კრემი შანტილი კეთილშობილ ობიანი ყველისაგან
Blue Cheese Chantilly

ამ კერძის დამზადება ნებისმიერი ოდენობით შეგიძლიათ, მთავარია რომ პროპორციები დაიცვათ - 75% ცისფერ ობიანი ყველი (როკფორის ან კაშელ ბლუს ტიპის) და 25 % წყალი. ერთმანეთში არეული წყალი და ყველი გაადნეთ სქელძირიან პატარა ქვაბში. ქვაბი ჩადგით ყინულებიანი წყლით სავსე ჯამში და თქვიფეთ სანამ ბოლომდე არ გაცივდება - ათქვეფილი ნაღების კონსისტენციის მასა უნდა მიიღოთ. ათქვეფილი ყველი ზედმეტად მაგარი თუ გამოვიდა, თავიდან გაადნეთ ცეცხლზე და ყველაფერი ახლიდან დაიწყეთ. ძალიან თხელი თუა, მაშინ ისევ გაადნეთ, ოღონდ ამჯერად ყველი დაუმატეთ.“
(ჰესტონ ბლუმენთალი „მოლეკულური გასტრონომია“)

საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მადამ დუროვა

ისტორია მესამე: ჭკვიანი რძალი

Approved by Natia Jinjolava



ჩემს ნაცნობებში ლამის ერთადერთი რძალ-დედამთილი მეგულება 20 წლის ნამძილზე ერთი კონფლიქტიც რომ არ ჰქონიათ და ასე შეხმატკბილებული ცხოვრობენ ერთმანეთისგან 400 კილომეტრის მოშორებით. არა, იმიტომ კი არა, რომ ერთმანეთის ყველაფერი მოსწონთ და არაფერი არ წყენიათ, ან მანძილის გამო ახლო ურთიერთობა არ აქვთ, უბრალოდ, ორივე კარგადაა აღზრდილი და კიდევ ერთი რამ აერთიანებთ - დედამთილს შვილისადმი და რძალს ქმრისადმი სიყვარული. შეგნებულ ადამიანს კი ვინმე რომ უყვარს, თავის არა, იმის ინტერესებზე ფიქრობს ხოლმე.
ამდენი წლის მანძილზე არაერთხელ ყოფილა აზრთა სხვადასხვაობა რძალსა და დედამთილს შორის, მაგრამ თავიანთი პრობლემები და საწუხარი არც შვილისთვის მოუხვევიათ თავზე და არც ერთმანეთისთვის მიუხლიათ პირში. დარდისა და დაგროვებული ბოღმის გასაზიარებლად ორივეს ყავს რამდენიმე სანდო ადამიანი (მათ შორის ერთი საერთო მოსაიდუმლე), რომელთანაც გულს აბსოლუტურად მშვიდი სინდისით მოიოხებენ ხოლმე და ასე მშვიდად განაგრძნობენ ცხოვრებას.
ერთადერთი სერიოზული ინციდენტი რამდენიმე წლის წინ მოხდა და მაშინაც კიდევ ერთხელ გამოჩნდა ორივე ქალის სიბრძნე და ურთიერთობაში ტაქტისა და მოთმინების უპირატესობა. საკმაოდ თანამედროვე, შეგნებულ და ხალისიან დედამთილს ერთადერთი წიკი აქვს - ქალს ყველაფერს აპატიებს სიგარეტის მოწევის გარდა. ახლობლები ვშაყირობთ ხოლმე, თუ გაიგო რომ ქალს საყვარლები ყავს, იტყვის: „მაგი აწი საიგარეტის მოწევასაც დაიწყებსო“. რძალს კი პრაქტიკულად ერთადერთი ნაკლი აქვს: დედამთილისგან ჩუმად სიგარეტს ეწევა. ერთი სიტყვით, ერთ მშვენიერ დღეს შვილთან სტუმრად მყოფმა დედამთილმა სამზარელოში მენთოლიანი სიგარეტის კოლოფი იპოვა... რა გგონიათ იჩხუბა? არა, ოთახში ჩაიკეტა და ბევრი იტირა და კიდევ რამდენიმე ახლობელთან გაყარა ცეცხლები, რძალს კი უბრალოდ გაებუტასავით, ძველებურად აღარ ემეგობრებოდა და ცოტა ცხვირიც აუბზუა. რძალსაც ხმა არ ამოუღია, მაგრამ ძალიან გაბრაზდა - ამხელა ქალი ვარ და ვინ ეკითხება მე რას ვიზამო. მოკლედ, ორივე ქალი განრისხდა და ორივე თავისთვის გაიბუსა და ოჯახში პირველად დაიძაბა სიტუაცია. 
ბედის ირონიით, ზუსტად იმ პერიოდში დედამთილს ძალიან მძიმე ოპერაციის გადატანა მოუხდა. არა, რძალი სამაგალითოდ უვლიდა, მაგრამ ავადმყოფს ხმას არ სცემდა. ნარკოზისგან და ტკივილებისგან გაწამებულ დედამთილს კი ადამიანური სითბო მოაკლდა და  პირველად უღალატა მოთმინებამ. არა, არ უჩხუბია, უბრალოდ საწოლიდან აღშოთებულ ტირადებს ისროდა ხოლმე. არადა, სულ ცოტა მოფერება და ერთი ღიმილი დაამშვიდებდა, მაგრამ რძალსაც მაინცდამაინც მაშინ უწია იმდენი წლის ნათმენმა და თავისი თავი ვერ დაძლია.
ახლა რას ხედავდა სამსახურიდან საღამოს სახლში დაბრუნებული შვილი (ქმარი), უზადოდ მოვლილი დედა იწვა, მისი ცოლი თავს ევლებოდა, მაგრამ დედა მაინც უკმაყოფილო იყო და ჯაჯღანებდა. მერე რძალმა მითხრა, ჩემი ქმარი სამსახურიდან დაღლილი და მშიერი მოდის, დედამისის უაზრო გამოხტომებით ნერვები რატომ უნდა ავუშალო, არაფერს ვეუბნებიო. იმის წუწუნმა თუ გამაგიჟა, ჩემს დებს ან შენ მოგიყვები და ასე დავიმშვიდებ ნერვებს, ჩემი ქმარი ტყუილად რატომ ვანერვიულოო. შედეგად, მისი ქმარი დარწმუნებული იყო, რომ დედამისი მის ცოლს დაუმსახურებლად უწყრებოდა... აი, ასე.
კრიზისმა გაიარა, რძალ-დედამთილს კვლავაც არაჩვეულებრივი და ძალიან თბილი ურთიერთობა აქვთ, მეგობრობენ და ერთმანეთი მართლაც გულწრფელად უყვართ. დღეს რძალი თვითონაა ორგზის დედამთილი და მასაც „მშვიდობა“ აქვს რძლებთან. მე კი, ვთვლი, რომ ასეთი გაკვეთილი არასდროს მიმიღია: მართლაც, ქმარს თუ ახარე, რომ დედამისი ცუდია ამითი რამეს მოიგებ? დედამთილის მწარე ნათქვამი და საქციელი აღარ გეწყინება თუ შენი ქმარი იქნება უფრო ბედნიერი? იმას დედა მაინც უყვარს, დედამთილს კი რა გამოასწორებს? ხანდახან გაჩუმებით მეტს მოიგებ. თანაც, თუ მაიცდამაინც, მივუშვათ და დედამთილმა იკივლოს !

საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი პოპინსი

ისტორია მეორე: თანამედროვე დედამთილი თავისი თანამედროვე პრობლემებით

Approved by Natia Jinjolava



მანამდე რა და როგორ იყო არ ვიცი - ერთი ახალგაზრდა და სიმპატიური ბავშვიანი ქალი მეორედ გათხოვდა და საკმაოდ სიმპატიურ და ახალგაზრდა, მაგრამ უსაქმურ კაცს გაყვა ცოლად. არა, წინა ისტორიისგან განსხვავებით, ქმარი ცოლს არც ცემდა და არც აგინებდა, უბრალოდ, ცოლიც ფეხზე ეკიდა და ოჯახიც და თავისი გართობის გარდა არაფერზე ფიქრობდა. ამჯერადაც ქალის მამა არჩენდა ოჯახს. სიძე კი ყოველ დღე სვამდა, გრიალებდა, მღეროდა და ცეკვავდა და ყველა სიკეთესთან ერთად კაზინოშიც თამაშობდა, სიმამრის ფულსაც და თავის მოგებულსაც მხოლოდ თავის სიამოვნებაზე ხარჯავდა... ასე გადიოდა წლები, ოჯახში კიდევ ორი ბავშვი დაიბადა და გაიზარდა. ამასობაში უფროსმა ბიჭმა ცოლი მოიყვანა და დიდი და „ბედნიერი“ ოჯახი ასე ცეკვა-თამაშში აგრძელებდა ცხოვრებას. სანამ ახალგაზრდა დედამთილს რძლის ყურება არ მობეზრდა და ბავშვიანად სახლიდან არ გააგდო - კაცები კი კვლავაც არ ერეოდნენ სახლის ამბებში, კვლავაც ისმღერას და ცეკვას განაგრძობდნენ... შვილმა ერთი კი გაიფართხალა, ცოტა ხანი ცოლთან გადავიდა საცხოვრებლად, მაგრამ მალე დაბრუნდა და ისევ სმა და ცეკვა განაგრძო.
მკითხავთ, ეს ცეკვა რას ამოიჩემე, ერთობა ხალხი და რას ერჩიო? ცეკვის საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს, მაგრამ ახლა რეალური სურათი წარმოიდგინეთ: ოჯახის მამა არაფერს არ აკეთებს, ოჯახის საქმეებში არ ერევა და შვილები და ცოლი საკმაოდ ძუნწი ბაბუის გადმოგდებულზე ცხოვრობენ, არცერთ შვილს უმაღლესი განათლება არ მიუღია იმიტომ, რომ სკოლის დამთავრებისთანავე (სკოლის მაღალ კლასებშიც) ზემოხსენებული ბაბუის კერძო საწარმოში მუშაობენ თავი რომ ირჩინონ; სახლში მხოლოდ ცარიელი კედლები აქვთ, მაგრამ კარგი DVD სისტემა კარგი კარაოკეთი; არ აცვიათ, არ ახურავთ და მანქანებს მხოლოდ მამა იცვლის წამდაუწუმ; ჰო კიდევ, კარგად ჭამენ და დასასვენებლადაც დადიან. ერთი სიტყვით, ბოშებივით მარტო დღევანდელი დღით ცხოვრობენ - უფროსი შვილის შილის ამბავსაც არ კითხულობენ და არ ნახულობენ - არ აინტერესებთ. ამ ფონზე, ყოველ საღამოს სტუმრები ყავთ, ყოველ საღამოს თვრებიან და მერე ფეხშიშველი ცეკვავენ და მღერია. არ ვაჭარბებ - წელიწადის 365 თუ არა, 340 დღე ნამდვილად ასეა.
ამასობაში უმცროსმა ბიჭმა მოიყვანა ცოლი და საკმაოდ კარგი და ყურადღებიანი ქმარიც გამოდგა - ახალგაზრდა ცოლს რაც შეეძლო, არაფერს არ აკლებდა. საკუთარი ხელფასით პაწაწუნა ქორწილიც კი გადაიხადა (მამამ დაფინანსებაზე უარი უთხრა, ფული არ მაქვსო და ზუსტად ერთ კვირაში ახალი მანქანა იყიდა, ბაბუამ სადმე სახინკლეში 20 კაცს დაგიპატიჟებო...), ცოლს საქორწილო კაბაც უყიდა, ერთი სიტყვით, ცდილობდა გოგოსთვის გული არაფერზე დაეწყვიტა. რძალი ოჯახში ძალიან კარგად მიიღეს (დედამთილის მოწონებული და სასურველი სარძლო იყო), ეფერნენ, კოცნეს, აცეკვეს, ვერ ამღერეს, გოგოს სმენა არ ქონდა და საერთო მხიარულება ჩვეულებრივ განაგრძეს... სანამ ოჯახის ბიუჯეტს უმცროსი შვილის წილი არ მოაკლდა. 
ბიჭი თავის პატარა ოჯახს თვითონ პატრონობდა. დედამთილმა ჯერ გამათბობელი გაიტანა ახალდაქორწინებულთა ოჯახიდან, თქვენი დენის ხარჯი ჩვენ რატომ გადავიხადოთო, მერე რაც კი პატარძლის ნაყიდი იყო სამზარეულოს ნახმარი მაგიდის ტილოების ჩათვლით, ოთახში შეუყარა, შენი არაფერი მინდაო. არადა, გოგო ჩვეულებრივ ოჯახში იყო გაზრდილი და ჩაის ჭიქებიც კი იყიდა, რომ არ დახვდა. მერე რძალს ზედაც აღარ იყურებდა და აღარ ელაპარაკებოდა. ცოტა ხანში მორალური ზეწოლა გააძლიერა, რძლის დანახვაზე გიჟივით ხმამაღალ ხარხარს ტეხდა. ისევ პატარ გოგო მივიდა და კითხა, რა გაწყენინეო. რაზეც დედამთილმა კივილი დაუწყო და ჩემი შვილი შენს ჭკუაზე დაგყავს და საკუთარი ბიუჯეტი თუ გაქვთ, აქედან წაეთრიეთ და სადაც გინდათ იქ იცხოვრთო. საქმეში მაზლი ჩაერია, დედაჩემი ვერავის ვერ ეგუება, ჩემი ცოლიც ზუსტად ასე გამიგდო და გამაუბედურა და ცალკე თუ გადახვალთ საცხოვრებლად, მეც თქვენთან წამოვალო... ამ დროს მამამთილი ტახტზე იყო წამოწოლილი და მღეროდა... არა, ვიტყუები, ერთადერთხელ ამოიღო ხმა და შვილს გასძახა, ცოლს თუ გაყვები ჩასიძებული ქათამი იქნებიო, არადა თვითონ სიმამრის ნაყიდ სახლში სიმამრის ხარჯზე ცხოვრობს.
თავმოყვარე გოგომ ბარგი ჩაალაგა და სახლში წავიდა. მეორე დღეს დედამთილმა დარჩენილი ნივთებიც გაუგზავნა, ოღონდ სიურპრიზით: გოგოს საქორწილო და ბანკეტის კაბებზე მურაბა და ყავა იყო გადასხმული, ნამზითვი ლოგინის გადასაფარებლით ძაღლის მონაკუკი იყო მოწმენდილი და კიდევ, ერთი პარკი ნაგავი - ნაჭამი ვაშლებით, ქათმის ბარკლის ძვლით და ა.შ...
ოჯახის სამი კაციდან არცერთს არ უკითხავს რა მოხდაო. ისევე განაგრძობენ ქეიფსა და სიმღერას. ყველა სიკეთესთან ერთად მამამთილს საყვარელიც ყოლია, სახლში კვირაობით არ მოდისო, როცა მოდის ცოლთან ერთად ქეიფობს და ერთად სვამენ, დიახ დიახ, დედამთილიც სვამს... ოღონდ სიმწრისგან, რამდენიც არ უნდა იცეკვოს, არავის არ უხარია უსაქმური და სისტემატიურად მთვრალი მოთამაშე ქმარი, რომელიც კისერზეც გაზის და იმდენად თავხედდება რომ საყვარელიც ყავს. მაგრამ თავის პატარა, თუნდაც მახინჯ სამყაროში დედოფალია და იქ სხვა ქალის, თანაც ნორმალურის (რომელიც უყვართ და რომელსაც პატივს სცემენ) არსებობას არ აიტანს. მისი შვილის ოჯახმა დაანახა სინამდვილეში როგორ უნდა ცხოვრობდეს, რეალობისთვის თვალის გასწორება და საკუთარი ცხოვრების კრახის აღიარება კი ძალიან ძნელია.

საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი პოპინსი