13.3.15

უგემრიელესი მაფინები ზარმაცი დიასახლისისთვის

Approved by Natia Jinjolava

პატარა ჯამში გაზქურაზე გაადნეთ 50 გრ კარაქი და გადადგით გევრდზე გასაგრილებლად. გამდნარი კარაქი რომ გაგრილდება:
აიღეთ ჭიქანახევარი ფქვილი, ნახევარი ჭიქა შაქარი, ჩაისკოვზნახევარი საცხობი ფხვნილი (ან ნახევარი ჩაისკოვზი სოდა), ერთი პაკეტი ვანილის შაქარი და ერთმანეთში გადაურიეთ. 
მეორე ჯამში მოათავსეთ გამდნარი კარაქი, ოთახის ტემპერატურის ერთი ჭიქა რძე, ერთი მსხვილი კვერცხი და მოურიეთ. 
მერე პირველი მეორე ჯამის შიგთავსი პირველ ჯამში ჩაასხით და მოურიეთ ხის კოვზით. 
აი, სულ ესაა მაფინის უმარტივესი და უგემრიელესი ცომი. თუმცა, შეგიძლიათ დაუმატოთ ქიშმიში, ცუკატები, კაკაოს ფქხვნილი, დაჭრილი ბანანი, ვაშლი ან ნებისმიერი ჯიშის კენკრა, 1სკ თაფლი, 2 სკ ხსნადი ყავა ან ნებისმიერი არომატი, რომელიც მოგწონთ და უბრალო მაფინის ნაცვლად, შოკოლადის, ყავის, ბანანის ან ნებისმიერი ზემოთ ჩამოთვლილი ინგრედიენტის მაფინი მიიღოთ. 
ერთი სიტყვით, მზა ცომი გაანაწილეთ 12 ცალ ცხიმწასმულ ტარტალეტკის ფორმაში (ან სპეციალურ სილიკონის ფორმაში - სილიკონს დაცხიმვა არ ჭირდება) და გამოაცხვეთ. სხვათა შორის, მაფინის ფორმის მოვალეობის შემსრულებლად გაჭირვების დროს სქელი ფაფურის ყავის ჭიქებიც გამოდგება. შედგით კარგად გახურებულ ღუმელში და სულ რაღაც 20-22 წუთში ფუმფულა და დაბრაწული მაფინების ამაყი ავტორი გახდებით. 


საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი პოპინსი

2 კომენტარი.

24.1.15

აბა, იპოვე ათი განსხვავება... უკაცრავად, შეცდომა!

Approved by Natia Jinjolava

ყოველთვის ასე იყო და ახლაც ასეა - ყველა ახალი იდეა, აზრი თუ ცვლილებების სურვილი ყოველთვის უნივერსიტეტებიდან მოდიოდა. ადგილიდან სადაც ერთად უნდა იყოს თავმოყრილი ორი უძლიერესი ძალა: ლექტორები, როგორც მოწინავე იდეის მატარებლები და სტუდენტები - როგრც ამ იდეების განმახორციელებელი რადიკალური საშუალება. „არის“ ნაცვლად „უნდა იყოს“-თქო, იმიტომ ვამბობ, რომ საკუთარ უმაქნისობაში დარწმუნებული და საკუთარ სკამზე უზომოდ შეყვარებული ჩვენი ქვეყნის უკანასკნელი წლების მთავრობები გასაოცარ ნიჭიერებასა და მონდომებას იჩენენ სწორედ განათლების სისტემისა და სტუდენტის, როგორც კლასის მოსასპობად. რატომ?
არ იქნებოდა არცერთი რევოლუცია, გადატრიალება და ცვლილება რომ არა განათლება  ანუ არსებულზე უკეთესის შენების სურვილი და რომ არა სტუდენტი, რომელსაც თავისი ახალგაზრდობიდან გამომდინარე მაქსიმალიზმი ახასიათებს და გამოუცდელს ჯერ კიდევ არ დაუკარგავს უკეთესი მომავლის რწმენა.
მთავრობა რა შუაშია ან დაჩაგრული სტუდენტი სად ნახეო, მკითხავთ. საქმე იმაშია, რომ მასწავლებელს ფიზიკურ ჩაგვრაზე (თუმცა, ბევრი ამასაც არ აკლებს) ბევრად უფრო მარტივი მექანიზმები აქვს ახალგაზრდის აზროვნების დაასამახინჯებლად და რაც შეეხება მთავრობას, აბა გადახედეთ სახელმწიფო უნივერსიტეტების ადმინისტრაციებისა და ლექტორების კონტიგენტს. არა, შემთხვევის წყალობით, ბევრი ღირსეული ადამიანი შემორჩა პროფესორ-მასწავლებელთა რიგებს, რომელთა წინაშეც მოწიწებით ვიხრი ქედს და ბოდიშს ვიხდი ამ სტატიისთვის, ეს მათ არ ეხებათ, მაგრამ უმეტესობა... სკოლის მუსიკის მასწავლებელი კათედრის გამგეა ბიზნესის ფაკულტეტზე და  წიგნს წერს ეკონომიკაზე, რუმინული პოეზიის სპეციალისტი ტურიზმის მენეჯმენტს ასწავლის სხვისი ნათარგმნი კონსპექტების მიხედვით, მე თავად ჰუმანიტარს ერთადერთ გამართლებად ის მაქვს რომ სახელმძღვანელოები მაინც მაქვს ორიგინალში წაკითხული სხვებისგან განსხვავებით, ჩემთვის ძალიან პატივსაცემი ადამიანი თავის დისერტაციას თავისივე სტუდენტების სადიპლოემებიდან აკოწიწებს, ერთ-ერთი ინსტიტუტის დირექტორს დისერტაციის პლაგიატს რომ უმტკიცებენ, მხოლოდ იმაზე წუხს, იმხელა ფული გადავუხადე ვიღაცას მის დაწერაში და სხვისი წიგნიდან როგორ გადმომიწერაო, ბიზნესის საფუძვლების ერთ-ერთი ლექტორი ლექციაზე სტუდენტებს ხელზე და სახეზე მკითხაობს. ეტყობა მათ მომავალზე ღელავს...
მოკლედ, ჰაერზე რომ არ ვილაპარაკო, რამდენიმე სადემოსნტრაციო მაგალითს მოვიყვან.
ამონარიდი ივ. ჯავახშვილის თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში არსებული ერთ-ერთი ინსტიტუტის ხელმძღვანელის მოადგილის მიერ დაწერილი წერილიდან:
„მოგახსენებთ, რომ 2014 წლის 8 მაისს ხელშეკრულების საფუძველზე (...) შპს „ექსპრეს ჯგუფი“-მ დაამზადა ფირნიშები (...)  ხელის მოწერით ვადასტურებ რომ არ ვიმყოფები ინტერესთან კონფლიქტში შპს „ექსპრეს ჯგუფი“-სთან“.
რამდენი შეცდომა იპოვეთ? არ დაგვიწყდეთ, რომ ხელმძღვანელი პირის, ეკონომიკის დოქტორისა და პროფესორის ამაყი სახელის მატარებლის „ნაშრომია“. არ ვიცი იმ ფირმასთან ინტერესთა კონფლიქტში მართლა არის თუ არა, მაგრამ ქართულ ენის ინტერესთან რომ კონფლიქტი აქვს, ფაქტია. აღარ ვლაპარაკობ იმაზე, ინტერესთა კონფლიქტი რას ნიშნავს აშკარად რომ არ იცის. თან რომ იცოდეთ რა სიამოვნებას ღებულობს სხვებისთვის გრამატიკის გასწორებით... ვინმეს შენიშვნა თუ არ მისცა ის დღე მისთვის დაკარგულია. 
აი, ბაკალავრიატის სალექციო კურსის ძირითადი და ერთადერთი სახელმძღვანელოდან ერთ-ერთი ლექციის თემის სრული ვერსია. შეგიძლიათ არ წაიკითხოთ, მხოლოდ მოცულობის სადემოსნტრაციოდ მომყავს. თუმცა, თუ არ დაიზარებთ, მის ღრმა შინაარსზეც იხალისებთ. ერთადერთი ის მახარებს, რომ თრგმანის ავტორი მშობლიურ ენასთან მეგობრობს.
„თავი 10
ტურის დასრულების შემდეგ კლიენტთან კონტაქტის შენარჩუნება

ტურის დასრულების შემდეგ ტურისტებთან კონტაქტის შენარჩუნება უმნიშვნელოვანესია.  არ აქვს მნიშვნელობა თუ რომელ სეგმენტს ეკუთვნის ტურისტი, ყოველთვის მოიძებნება ტური რომელიც მან შეიძლება მომავალში შეიძინოს. წერილის ან საფოსტო ბარათის მეშვეობით შეგიძლიათ შეახსენოთ ტურისტებს, რომ თქვენ ისისნი არ დაგვიწყნიათ და მათზე ზრუნავთ, ეს საქციელი გამოკვეთს თქვენს პროფესიონალიზმს.
ტურის მენეჯერს შეუძლია გაუგზავნოს ტურისტებს “სამადლობელო“ წერილი ტურის დასრულების შემდეგ საკმაოდ მოკლე დროში. ეს სასიამოვნო ფაქტი იქნება ტურისტებისათვის, რომლებსაც ჯერ კიდევ ნათლად ემახსოვრებათ მოგზაურობა.  აქ უნდა გაითვალისწინოთ ის ფაქტი, რომ აუცილებელია ტურისტი კმაყოფილი იყოს ვიზიტით. შესაძლოა ტურისტს ისევ გაუჩნდეს თქვენთან სტუმრობის სურვილი.
ტურისტებთან ურთიერთობის შენარჩუნების გზები:
  •   საინფორმაციო შეტყობინება (Newsletters)- ტურისტებს გაუგზავნეთ ინფორმაცია თქვენს კომპანიაში არსებული სიახლეების შესახებ ელექტრონული ფოსტის მეშვეობით
  • ახლად შექმნილი ტურისტული პროგრამები-  გაავრცელეთ ინფორმაცია ახალი ტურების შესახებ
  • სამომავლო ფასდაკლებები- შესთავაზეთ თქვენს ტურისტებს გარკვეული ფასდაკლებები.“

კიდევ ერთხელ ვიმეორებ, ამ შემთხვევაში ლექტორის გონებრივი შესაძლებლობები არაფერ შუაშია, სტუდნტებზე ზრუნვისგან დაღლილ ხელმძღვანელობას აქვს ასეთი სახელმძღვანელო შერჩეული. რას ამბობთ, ამერიკელი ავტორისაა წიგნი! ცუდი როგორ იქნება. პატარა გადახვევას გავაკეთებ, მაგრამ: ამერიკის ხამი ხარ და ავტომანქანის ნომრის სერიად „LION”-ს შეირჩევ თუ რუსეთუმე გოიმი და - “VOLK”-ს, მენტალიტეტი და შედეგი აბსოლუტურად ერთია.
ახლა კიდევ უფრო გაგირთულებთ ამოცანას. აბა თუ გამოიცნობთ, რისი თქმა უნდოდა ავტორს?
ციტატა 1:  „ბიზნესის მომვლელის როლი
საქმიანობის ბოლო ფუნქცია – ბიზნესის მოვლა – მოითხოვს გენერალური მენეჯერისაგან გრძელვადიანი კაპიტალური მოთხოვნებისა და სასტუმროს ორგანიზაციული სტაბილობისა და სიცოცხლისუნარიანობის ხედვას. ამ კუთხით გენერალური მენეჯერის როლი როგორც მეკავშირის, მეთვალყურის და შიდა და გარე ინფორმაციის აღმავალი გზით გამავრცელებლის კორპორაციის აღმასრულებლებამდე ან მეპატრონეებამდე, არის უაღრესად მნიშვნელოვანი, რადგან ესაა მწირი ფინანსური რესურსების განმათავსებლის როლი.“
ციტატა 2:  „გენერალური მენეჯერის ცხოვრება
სრული პასუხისმგებლობა სასტუმროს მოგებასა თუ დანაკარგზე და მთელი ოპერირების წარმატებაზე არის გენერალური მენეჯერის ხელში. ეს მისი შესაძლებლობაა, რომ წინ გაუძღვეს უფროს მენეჯერთა გუნდს მეპატრონისა, თუ მენეჯმენტის კომპანიისათვის სასურველი შედეგების მიღწევისაკენ. იგი ტონს აძლევს ოპერირებას და აწვდის შედეგებს ზემდგომ დონეს.“
ციტატა 3: „სასტუმროს ლობიში არსებული ატმოსფერო ხშირად აინტრიგებს სასტუმრო მენეჯმენტის სტუდენტებს. ყველანაირ ადამიანს, განსხვავებული მიზეზებით მოსულს შეხვდები აქ. შეკითხვები ჩამოსვლის თაობაზე, ტარიფების, სურსათითა და სასმელით მომსახურებაზე, სატრანსპორტო მომსახურებაზე, ან მენეჯმენტის სტაფის შესახებ და სხვ. ქმნის ურთიერთობას, რომელიც ხშირად უსაშველოდ დამქანცავად მოგეჩვენებათ. პროფესიონალს, რომელიც ისახავს მიზნად სასტუმროს გენერალურ მენეჯერობას, და იმედოვნებს, რომ მისი მუშაობა ფრონტ–ოფისის მენეჯერის თანამდებობაზე გაივლის სწრაფად, აღმოაჩენს, რომ ეს როლი გამომწვევია.“
ციტატა 4: „შემოსავლების მენეჯმენტი, როგორც ტერმინი, სულაც არაა აღმაფრთოვანებელი. თუმცა, წარმატებულად განხორციელებული შემოსავლების მენეჯმენტის პროგრამა ნამდვილად აღმაფრთოვანებელია. სწორად დანერგილი, ეს ნიშნავს, რომ ბიზნესს შეუძლია მეტი ფულის შოვნა. მთავარია მეტი გაყიდო და გაყიდო მეტი მომგებიანი მომსახურებები.
გეტკინათ ტვინი? ახლა სტუდენტებს კითხეთ რა ხასიათზე არიან ამას რომ სწავლობენ და თან ცოდნასაც ფასდაუდებელს ღებულობენ. ცოტაც კიდევ გაუძელით.
ციტატა 5: ზოგიერთმა სასტუმრო კომპანიამ გაიტანა დალაგების დეპარტამენტი ოთახების სამსახურის გარეთ და მისცა მას სტაფის ფუნქციები, დირექტორით სათავეში, რომელიც ანგარიშვალდებულია უშუალოდ გენერალური დირექტორის წინაშე. სხვა კომპანიები ახდენენ დალაგებისა და სასტუმროს მენეჯმენტის სხვა ფუნქციების (მაგალითად, საინჟინრო) კომბინირებას. ერთ–ერთი კურორტის დალაგების დირექტორს მიენიჭა მომსახურების დირექტორის ტიტული და ტრადიციულ დალაგების ფუნქციებთან ერთად პასუხს აგებს მთელს რეკრეაციაზე.“
ციტატა 6: „მეტრ–დ’ოტელი (Maître d’Hôtel) წარმოადგენს სართულის მენეჯერს (მეტრ დ’ოტელი რესტორნის დარბაზის ერთ-ერთი უმთავრესი ფიგურაა სინამდვილეში) ... კაპიტანი წარმოადგენს ოთახების მენეჯერს და დაკავშირებულია სურსათით მომსახურებასთან სპეციფიკურ დარბაზებში. ისინი, როგორც წესი, ზედამხედველობას უწევენ  ყველა აქტივობას ფუნქციურ დარბაზებში, ან დარბაზის ზომებზე დამოკიდებულებით – მის ნაწილში... სხვა პერსონალი გულისხმობს: სურსათისა და სასმელის სერვერებს (სერვერებში მიმტანებს გულისხმობს დარგის სპეციალისტი)..."
და ბოლოს, ციტატა 7: „ამ სასმელებს შესაძლოა ამდიდრებდნენ სუნელებით, ბალახებით და კიდევ სხვა ეგზოტიკური ყვავილოვანი აგენტებით, რომლებიც დავიწყებას მიეცა საუკუნეთა განმავლობაში. რაც ნამდვილად ცნობილია, ის გადმოცემულია აღწერილ ისტორიაში და თუ გავითვალისწინებთ Homo sapiens erectus–ის ასაკს, განეკუთვნება შედარებით ახლო წარსულის“... სუნელს ბებიაჩემი უმატებდა გურიაში ლობიოს, აქ კი სანელებლებზეა საუბარი. აღარ ვლაპარაკობ „ყვავილოვან აგენტებზე“.
ხვდებით, რომ განგაშია ასატეხი? გარდა იმისა, რომ ამას ვასწავლით, ფულსაც ვახდევინებთ სწავლაში. თან, ვინმე უბრალოს ნაშრომი არ გეგონოთ, ამის ავტორი თავს დარგის ნომერ პირველ სპეციალისტობაზე დებს და სახელმწიფო უნივერსიტეტის ყველაზე მაღალანაზღაურებადი პროფესორია.
განათლების სამინისტროს საგანმანათლებლო პროგრამების სააკრედიტაციო სამსახური 7 ათას ლარს იღებს თითო პროგრამის შემოწმებაში. უგავს ახლა ზემოთ რაც დავწერე ამას რამე შემოწმებულს?
პირველი სალექციო კურსის კონსპექტები რომ მოვამზადე ორი წლის წინ, სიჩქარეში (ხვალისთვის ჭირდებოდათ) რამდენიმე მექანიკური შეცდომა გამეპარა, და დიდად არ მინერვიულია იმ იმედით, რომ საგნის ლექტორი ანუ სპეციალისტი წაიკითხავდა და ჩაასწორებდა. მოგვიანებით, თვითონ რომ შევედი სემინარებზე, მაშინაც არაერთხელ ვაღიარე „დანაშაული“. დღემდე 1905 წელი წერია კონსპექტში ჯვაროსნული ლაშქრობის დაწყების თარიღად 1095-ის ნაცვლად და მეტროდოტელი მეტრდ’ოტელის მაგივრად. უნდა გითხრათ, ლექტორთა უმრავლესობას არც კი შეუმჩნევია. 

საუკეთესო სურვლებით, თქვენი მერი პოპინსი

1 კომენტარი.

17.1.15

Pots de Crème - ყავის მუსი

Approved by Natia Jinjolava


250 გრ ნაკლებადცხიმიანი ნაღები, 2 ხმელი წითელი (ნაკლებადმწარე) წიწაკა ფანტელებად დატეხილი, 125 გრ შავი შოკოლადი წვრილად დაჭრილი, 2 ს/კ შაქარი,მწიკვი მარილი, 6 მსხვილი კვერცხის გული, 1 ½ ს/კ ვანილის ექსტრაქტი, 1 ჩ/კ ხსნადი ყავა, მდუღარე წყალი, ცოტა შაქრის პუდრასთან ერთად ათქვეფილი ნაღები და მოხარშული შესქელებული რძე მოსართავად

გავახუროთ ღუმელი 160°C-მდე. პატარა სქელძირიან ქვაბში ნაღები დუღილამდე მივიყვანოთ, გადმოვდგათ ცეცხლიდან, ჩავყაროთ წიწაკი ფანტელები, დავაფაროთ თავსახური და გავაჩეროთ 45 წუთი. გადავწუროთ და წიწაკის ფანტელები გადავყაროთ. საშუალო ზომის ქვაბში მოვათავსოთ დაჭრილი შოკოლადი და ½ ჭ გადაწურული ნაღები და დავდგათ დაბალ ცეცხლზე. ვურიოთ სანამ შოკოლადი არ გადნება. დავუმატოთ მარილი და შაქარი. გადავურიოთ დარჩენილი გადაწურული ნაღებიც და ძალიან დაბალ ცეცხლზე ცოტა ხანი კიდევ გავაჩეროთ (ანამ ნაღები არ შეთბება).
საშუალო ჯამში მიქერით ავთქვიფოთ კვერცხის გულები კრემის კონსისტენციამდე. მიქსერი დაბალ იჩქარეზე გადავიყვანოთ და ძალიან წვრილ ნაკადად ჩავათქვიფოთ გამდნარი შოკოლადის ერთი მეოთხედი ვანილთან და ყავასთან ერთად. კვერცხიანი შოკოლადი დავუმატოთ ნაღებიან შოკოლადს და ქვაბი ისევ დაბალ ცეცხლზე დავაბრუნოთ დაახლოებით 3 წუთით. თან ვურიოთ.
მაღალბორტიან საცხობ ფირფიტაზე 4ცალი 100 გრამიანი ფაიფურის ან კერამიკის რამეკინი ან ფინჯანი მოვათავსოთ და ჩავასხათ შოკოლადის კრემი. საცხობ ფირფიტაში ჩავასხათ მდუღარე წყალი ისე, რომ კრემიან ფინჯნებს შუამდე მიწვდეს, ზემოდან ალუმინის ფოლგის ნაჭერი გადავაფაროთ და ფრთხილად შევდგათ ღუმელში (წყალი კრემში არ უნდა ჩავიდეს!). ვაცხოთ 25 წუთი (კრემი უნდა შედედდეს და კიდეებში მუქი კანტი გაიკეთოს). გადავხადოთ ალუმინის ფოლგა და გავაგრილოთ წყლიან ფორფიტაში. მერე შევდგათ მაცივარში 3-4 საათით. მივირთვათ ათქვეფილ ნაღებთან და მოხარშულ შესქელებულ რძესთან ერთად.

საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი პოპინსი

0 კომენტარი.

16.1.15

მოგზაურობა III - კანი – მებადურეთა სოფელი

Approved by Natia Jinjolava

არ გადავაჭარბებ თუ ვიტყვი, რომ ეს სახელი ყველას თუ არა, ბევრს სმენია (მიუხედავად იმისა, რომ კანი პატარა ზღვისპირა ქალაქია), რა თქმა უნდა, კანის საერთაშორისო კინოფესტივალის გამო. ჩემს რამდენიმე  ასოციაციას დავუმატებდი: ხმელთაშუა ზღვისპირეთის პატარა თანამედროვე დასახლება, გრძელი სანაპირო ბულვარით და უზარმაზარი საფესტივალო სასახლით, რომლის კიბეზე ფესტივალის დღეებში წითელი ხალიჩა იშლება, რომელზე ასვლისას ცნობილი კინორეჟისორები და მსახიობები გარშემო შეკრებილი აჟიტირებული და აღფრთოვანებული პუბლიკისათვის ფოტოსურათების გადასაღებად წამით დიდსულოვნად ჩერდებიან. ეს არის და ეს – მოკლედ, მზე, ზღვა, დღესასწაული.
ვერ ვიტყვი, რომ ძალიან ვცდებოდი. კანში ჩასულებს ყველაფერი ზემოჩამოთვლილი ზუსტად ისეთი დაგვხვდა, როგორი შთაბეჭდილებაც მქონდა. ისეთივე და ცოტათი მეტიც...
დამატება პირველი  – კანი ძალიან ახალგაზრდა და ამავე დროს ძალიან ძველია. რომაელების დაარსებულია ჯერ კიდევ ჩვ.წ.აღ-მდე 42 წელს, მაგრამ საუკუნეების მანძილზე, 1834 წლამდე  პროვანსის ერთ–ერთ პატარა მებადურულ სოფლად რჩებოდა და ამიტომ მასზე პრაქტიკულად არაფერია ცნობილი. სამაგიეროდ, ეს თარიღი ქალაქის დაარსების წლად შეიძლება ჩაითვალოს, რადგან სწორედ მაშინ კანში გაჩერდა იტალიისაკენ მიმავალი ინგლისის ყოფილი კანცლერი ლორდი ბრეგხემი, რომელსაც მგზავრობის გაგრძელებაში ქოლერის ეპიდემიამ ხელი შეუშალა. 
ამ იძულებით გაჩერებას უკვალოდ არ ჩაუვლია, ლორდი ყველაფრით განცვიფრებული დარჩა – ისევე როგორც კანში მოხვედრილი ჩვენი თანამედროვე, რადგან ამ მხრივ არაფერი შეცვლილა – რბილი ჰავა, ცის სილაჟვარდე, დასახლების გეოგრაფიული მდებარეობა, ზღვის სიწყნარე – ამიტომ აქ სახლის აშენება გადაწყვიტა, რომელშიც ყოველ ზამთარს ჩამოვიდოდა. წინასწარდახედულმა ლორდმა ქალაქის დატბორვისაგან დასაცავად ჯებირების აშენება გადაწყვიტა, ამისათვის საფრანგეთის იმდროინდელი მეფე ლუი–ფილიპესაგან სახსრები მიიღო, ჯებირებიც ააშენა და ინგლისის ცივ და წვიმიან ზამთარსაც გამოექცა. მას სხვა ინგლისელმა არისტოკრატებმაც მიბაძეს.
ლორდ ბრეგხემთან ერთად XIX საუკუნის ცნობილი ფრანგი მწერალი პროსპერ მერიმეც ითვლება კანის „აღმომჩენად“, რადგან 1858წ. მან ისტორიული ძეგლების ინსპექციისას კანი და მისი შემოგარენი მიანახულა და მათი სილამაზე აღწერა. მერიმესთან ერთად სხვა მწერლებმა და ცნობილმა მოღვაწეებმაც წვლილი შეიტანეს კანის სახლგანთქმულ კურორტად ქცევაში, მათ შორის: გი დე მოპასანმა, სტეფან ლეჟარმა, ტოკევილმა... „პრინცები, პრინცები, ყველგან პრინცები,“ – წერდა კანის შესახებ 1888წ. გი დე მოპასანი. ასეთი  პოპულარული იყო უკვე XIX საუკუნის ბოლოს ეს ადგილი. ამ დროიდან კანი მხატვრების, მდიდარი ბანკირების, არისტოკრატების და შეძლებული ტურისტების დასვენების უსაყვარლეს ადგილად იქცა.  ორი სიტყვით ესაა თანამედროვე კანის ისტორია.
დამატება მეორე – კანის გეოგრაფიული მდებარეობა ფრანგული რივიერის სხვა ქალაქების მსგავსია: გრძელი სანაპირო ზოლი, მის გასწვრივ ასეთივე გრძელი – მაღალი პალმებით დამშვენებული ბულვარი, ბულვარის ქალაქისკენა მხარეს მდიდრული სასტუმროებითა და არანაკლებ მდიდრული კერძო ვილებით. სანაპიროს ერთ ბოლოში პორტი, კაზინო, ბაღები, თანამედროვე მრავალსართულიანი საცხოვრებელი სახლები, მეორე ბოლოში კი შევალიეს მთა, მთაზე მოკალათებული ციხესიმაგრე Castrum de Canois, სიუკეს რკინის ნიღბის                                       კოშკი, იმედის ღვთისმშობლის (როგორი სახელია!) ეკლესია Notre-Dâme de l’Esperance, ცხენით ასასვლელად განიერი კიბეებიანი პატარ–პატარა, ვიწრო ქუჩების მთელი ქსელი, ძალიან ფრანგული სახელებით: მონ–შევალიე, სენ–ანტუანი, ბუშერი, სენ–დეზირე, კლემანსო, ტიბუ, ფორვილი... ასეთია ამ ქალაქის ძველი ისტორიული ნაწილი, სიმშვიდით სოფელს რომ წააგავს.
რაც შეეხება კინოფესტივალსა და მის გარშემო ატეხილ აჟიოტაჟს, ყველაფერი ზუსტად ისეა, როგორც წარმომედგინა. დასამატებელიც არაფერია, ისე მსგავსებაა სარეკლამო ბუკლეტებსა და სატელევიზიო რეპორტაჟებიდან ცნობილ კანთან: ხმაურიანი, მრავალ ენაზე მოსაუბრე, მრავალრიცხოვანი ტურისტების ჭრელი, შეუჩერებელი ნაკადით კინოფესტივალების სასახლის Palais des Festivals წინ კინოხელოვანთა მიერ დატოვებული ანაბეჭდების მოედანზე, თავისუფლების გამზირზე, კაშკაშა და მზის სხივებში განსაკუთრებული სიმდიდრით მბზინავ კრუაზეტის ბულვარზე (Boulevard de la Croisette), სადაც ცნობილი სახელების ქათქათა თეთრი სასტუმროები Majestic, Grand Hôtel, Marriott, MalMaison, Carlton, Miramar, Martinez  ჩამწკვრივებული. 
ყველაფერი ადგილზეა, მოლოდინი არ გაწბილდება, კანის დასათვალიერებლად და დაუვიწყარი შთაბეჭდილებების მისაღებად სრულებით საკმარისი, მაგრამ ცოტათი თუ  აცდებით ტურისტულ მარშრუტებს და ანტიბის ქუჩიდან მთისკენ, ქალაქის სიღრმისკენ გადაუხვევთ, სხვაგვარ კანსაც შეხვდებით.
ასეთი „სხვაგვარი“ კანი სპეციალურად არ გვიძებნია. რადგან ცოტა რამ ვიცოდი კანის გრან ჟასის – Cimetière du Grand Jas - სასაფლაოზე, მისი ნახვა გადავწყვიტე. ვიცოდი, რომ სასაფლაო 1866 წლიდან არსებობს, უზარმაზარია (ცნობარის მიხედვით, 9 ჰექტარი უჭირავს), უკვე ნაწილობრივ პარკად არის ქცეული, ცნობილია თავისი ღირშესანიშნავი არქიტექტურითა და მდიდრული ქანდაკებებით. აქ ბევრი გამოჩენილი და არც მაინცდამაინც ცნობილი ადამიანის განსასვენებელია: ფრანგი მწერლისა და ლაჟვარდოვანი სანაპიროს მეხოტბის პროსპერ მერიმე, გერმანელი მწერლის თომას მანის შვილი, ფიზოილოგიასა და მედიცინაში ნობელის პრემიის ლაურიატი, ბიოქიმიკოსი და მიკრობიოლოგი ჟაკ მონო, რუსი იუველირი და ოჯახური ფირმისა და დინასტიის დამფუძვნებელი კარლ ფაბერჟე, პაბლო პიკასოს პირველი ცოლი, რუსი ბალერინა ოლგა ხოხლოვა და ბევრი სხვა.
სასაფლაოს მიგნება რთული აღმოჩნდა, რადგან ტურისტულ რუკაზე ის დატანილი არ არის. ისევ (უკვე მერამდენჯერ!) ინტერნეტმა გვიშველა. ამოკითხული მისამართით და კითხვა–კითხვით გავუყებით აღმართს, Avenue de Grasse-ს. აქ, ლა ბოკას კვარტალში, სხვაგვარი კანი დაგვხვდა: საოცარი სიმშვიდე, მდიდრული, სიმწვანეში ჩაფლილი, ძირითადად ორსართულიანი ვილები, ხეხილისა და ციტრუსების ბაღები, გზისპირას ამოზრდილი ფერადი ყვავილები, ზღვიდან მონაბერი სიო, იშვიათი გამვლელი მოხუცი, კარგად ჩაცმული მანდილოსნები.
მაინც რა მრავალფეროვანია მებადურთა ყოფილი პატარა სოფელი.

საუკეთესო სურვილებით, თქვენი ვარდისფერი სპილო
 

0 კომენტარი.

14.1.15

ღმერთო, ასე ნურასდროს დამამშევ!

Approved by Natia Jinjolava

ამ ახალ წლებზე, სრულიად მოულოდნელედ სულაც არასაახალწლო თემა გახდა ჩემთვის აქტუალური. არც მეტი არც ნაკლები, დაბადების დღეზე უნდა მოვყვე რაღაც. აი, ისეთი ამბები, კარგი რომ გინდა გულით გააკეთო და პირიქით გამოდის. მორალის და ეთიკის წესებით და არა მხოლოდ, ადამიანობითაც სწორად რომ მოიქცევი და მაინც შენ ხარ დამნაშავე.
ერთი სიტყვით, განგებამ ასე ინება და უფროსი მყავს ისეთი, რომელსაც განსაკუთრებულად უყვარს ტირამისუ. არა, კიდევ ბევრი რამე უყვარს, მაგრამ რაც გაიგო რომ ტირამისუს გაკეთება მეხერხებოდა, მას მერე მისი ფანატი გახდა და ყოველ დღე „მანამუსებდა“ ტირამისუზე ხანგრძლივი საუბრით და სევდიანი კვნესით. ჰოდა, რადგანაც ზედმეტად მომთხოვნი უფროსების ზედმეტად წახალისება არ მიყვარს, ჩემი დაბადების დღისთვის ორი კურდღლის დაჭერა განვიზრახე - თანამშრომლებისთვისაც მინდოდა დამსახურებული პატივი მეცა და უფროსიც მესიამოვნებინა. დავფაცურდი და დილის თათბირზე დიდი ლანგარი ტირამისუ და ლიქიორი მივიტანე, ვიფიქრე თათბირის მერე ყავას ყველა ერთად დავლევთ-თქო.
შენც არ მომიკვდე - ჩემი ტირამისუ, პირდაპირ პირად მაცივარში გაქანდა და ერთადერთი ადამიანის მიერ იქნა შთანთქმული, თან „ეს რა ტირამიუსია!“ და „ეს რად ვარგა!“-ს შეძახილებით. შედეგად, თანამშრომლებიც ნაწყენი დამრჩა და უფროსიც, რომელმაც ასეთი ოდენობის სუფთა ცხიმის ჭამის მერე (მოგეხსენებათ, ტირამისუს კრემი ცარიელი ნაღებია) მთელი კვირა უნიტაზზე გაატარა.
წელს ყოფილმა სტუდენტებმა სურპრიზი გამიკეთეს და ყველაზე მაგარი დაბადების დღე მომწყვეს - სამსახურში ტორტით, ფეიერვერკებით, ფერად-ფერადი ბუშტებით და სიმღერით მომადგნენ. საკუთარი თავის სიყვარულიგან გულაჩუყებულმა ტორტი იქვე დავჭერი და ვინც გამახარა იმათვე ვაჭამე (თანამშრომლებთან ერთად აღნიშვნა ცალკე მქონდა დაგეგმილი). უკვე რამდენიმე თვე გავიდა, მაგრამ დღემდე მაყვედრან, როგორ არ წავართვი სტუდენტებს მათი მოტანილი ტორტი და ... არა, იმას კი არ მეუბნებიან სახლში როგორ არ წაიღეო... ჩვენ როგორ არ გვაჭამეო და ალბათ ყველა ხვდებით „ჩვენში“ ერთადერთი, მაგრამ სტატუსით გამორჩეული ადამიანი რომ იგულისხმება. „დაბადების დღის ტორტის შეთხვევამ“ ნათელი გახადა როგორი უზრდელი, თავნება, თავხედი და არადისციპლინერებული ვყოფილვარ და უფროსების პატივისცემაც არ მეხერხება თურმე. რა ვიცი, მე ასე გავიზარდე: სტუმარს ტკბილეული რომ მოაქვს, იქვე ვხსნი და ვუმასპინძლდები სახლში რაც მაქვს იმასთან ერთად. ის ტორტი კაბინეტის კართან კი არ დამხვდა წარწერით, ძალიან რომ მიყვარს და ძალიან რომ ვაფასებ იმ ადამიანებმა მომართვეს და სრულიად დამსახურებულადაც ჭამეს. სტუდენტი კიდევ, ჩაგრული და საძულველი კლასის წარმომადგენელი არაა, ისეთივე სრულფასოვანი ადამიანია, როგორც ლექტორი და იგივე მიპყრობას იმსახურებს. 
რა ვქნა, ხასიათი მაქვს ასეთი უზნეო, ჩემს პატივისცემას დამსახურება უნდა... და, სულ ცოტა საახალწლო ისტორიაც რომ გამოვიდეს, პატივისცემის მოპოვებას სულ არ უწყობს ხელს უცხოელი კოლეგა ქართველ თანამშრომლებთან ერთად შობა-ახალი წლის აღნიშვნის სურვილით იტალიიდან საშობაო კულიჩს (პანეტონეს) რომ ათრევს, სამჯერ დარეკავს ყველანი ხომ ხართ ერთად რომ ვჭამოთო და მერე დანარჩენებთან ერთად ელოდება როდის ინებებს უფროსი მობრძანებას. უფროსი კი კულიჩს ტირამისუს გზას რომ გაუყენებს და კაბინეტში ჩაკეტილი დაბდღვნის უახლოეს გარემოცვასთან ერთად. არა, ვიტყუები, მდივნებს გამოუგზავნეს ისეთი სიფრიფანა ნაჭერი, ორს კი არა ერთს არ ეყო. 
რუსებს ანდაზა აქვთ ასეთი: წყალში რაც ჩავარდა, დაკარგულიაო. ეტყობა ზოგიერთ სამსახურზეც ეს წესი მოქმედებს - სამსახურში რასაც მოგიტანენ, გაჩუქებენ ან იყიდი და საკუთარი ნებით შემოიტან, ყველაფერი ერთი ადამიანის საკუთრებაა. აბა, რისთვის გიხდიან, უკაცრავად, გიხდის (მერე რა, რომ ისიც ზუსტად შენნაირი დაქირავებული მოხელეა) ხელფასს? - იქვე უნდა დახარჯო. რამე გაკლია? - სახლიდან მოიტანო.

არ ვიცი, თანამდებობა მოქმედებს ადამიანებზე ასე თუ სხვა რამე ფაქტორი.  ალბათ როცა სხვა ღირსება და უპირატესობა არ გაქვს პრინციპის საკითხი ხდება, რომ საკუთარი აღმატებულების დასამტკიცებლად სხვას წაართვა ლუკმა? თუ მარტივი სიხარბე მოქმედებს? რამე თუ ასე გიყვარს, წადი შე დალოცვილო და იყიდე, რას ელოდები როდის მოგიტანს ვინმე?  მე მხოლოდ ერთი შემიძლია ვთქვა: ღმერთო, ასე ნურასდროს დამამშევ!


საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი პოპინსი

0 კომენტარი.

12.10.14

ბავარიელების (და არა მხოლოდ მათი) საყვარელი Oktoberfest-ი

Approved by Natia Jinjolava

მუმია ბრუნდება
კარგა ხნის შესვენების შემდეგ ბლოგს დავუბრუნდი და აღმოვაჩინე, რომ აქაურობა თურმე ძალიანაც მომნატრებია..
ჩემი ხანგრძლივი გადაკარგვის აქტივ-პასივი კი ასე გამოიყურება:
მოვიარე რამდენიმე საინტერესო ადგილი (საწერ-მოსაყოლი შთაბეჭდილებები, იცოცხლე, იმდენია!);
მოვიმატე-მოვიკელი-დავიბრუნე რამდენიმე საძულველი კგ (საკუთარ თავზე ახალი დიეტები გამოვცადე და მათი უშედეგობაც ვიწვნიე);
ავითვისე ახალ-ახალი რეცეპტები (დაწუნებულებს სანაგვეზე გადავუძახე, მოწონებულები ავითვისე და შინაურ მენიუშიც შევიტანე);
რამდენიმე სახალისო ისტორიაც დავაგროვე (რომლებსაც, რაღა თქმა უნდა, აქ გამოვფენ).
მოკლედ, ისევ აქ ვარ, ოღონდ ჭაღარა-ასაკ- და,იმედია, ცოტა ჭკუამმომატებულიც. 



ბავარიელების (და არა მხოლოდ მათი) საყვარელი Oktoberfest-ი

სულ რაღაც რამდენიმე დღის წინ დამთავრდა წლევანდელი ოქტობერფესტი, რომელიც მსოფლიოში ყველაზე ხალხმრავალ დღესასწაულად ითვლება და გინესის რეკორდების წიგნშიცაა შეტანილი (სტატისტიკა თუ არ გვატყუებს, მას ყოველწლიურად საშუალოდ ექვს მილიონამდე მნახველი ჰყავს).
ოქტობერფესტის  „დაბადების“ თარიღი ცნობილია: 1810 წლის 12 ოქტომბერი - იმხანად ბავარიის კრონპრინცის და შემდგომში ბავარიის მეფე ლუდვიგ I-ისა და ტერეზა საქსონელ-ჰილდბურგჰაუზელის ქორწინების დღე (სწორედ ამ უკანასკნელის სახელს ატარებს ოქტობერფესტის ჩატარების ადგილი - ქ. მიუნხენის ცენტრში მდებარე Thereseinwiese, ანუ „ტერეზას მინდორი“).
ორსაუკუნოვანი არსებობის მანძილზე ოქტობერფესტს მძიმე წლებიც ახსოვს, როცა სხვადასხვა ისტორიული მოვლენისა თუ ჟამიანობის გამო (ნაპოლეონის, ავსტრო-პრუსიის, I და II მსოფლიო ომების, 1923-24 წლის ინფლაციის, აგრეთვე ქოლერის ეპიდემიის დროს) მისი ჩატარებისთვის გულიანად დასვენების მოყვარულ გერმანელებსაც არ ეცალათ. თანდათანობით დღესასწაულმა იერიც შეიცვალა, მისი აღნიშვნა ოქტომბრიდან სექტემბერში გადმოიტანეს, თუმცა მიუხედავად ამისა, დღესასწაული ახლებურად არ „გადაუნათლავთ“. ჩვეულებრივ, ოქტობერფესტი 16 დღეს გრძელდება და მისი ბოლო დღე ოქტომბრის პირველ კვირასდღეს უნდა ემთხვეოდეს. მოგეხსენებათ, გერმანელებს სიზუსტე უყვართ და ეს მათ დღესასწაულებშიც აისახება: მაგალითად, წლევანდელი ოქტობერფესტი 19 სექტემბერს დღის 12 საათზე გაიხსნა და 5 ოქტომბრის საღამოს 11 საათზე დამთავრდა.
ოქტობერფესტის აღნიშვნა იწყება ზარბაზნის თორმეტი გასროლითა და მიუნხენის ქუჩებში საზეიმო მსვლელობით, რომელსაც წინ მიუნხენის სიმბოლო - ცხენზე ამხედრებული და შავ-ყვითელ ტანისამოსში გამოწყობილი გოგონა  მიუძღვის ზანზალაკით ხელში. მას უკან მიუნხენის ბურგომისტრის ეტლი, ლუდის კასრებით დატვირთული ურმები, ლუდსახარშების მესვეურები, ტრადიციულ ეროვნულ კოსტუმებში გამოწყობილი მუსიკოსები, მსახიობები და ამ მსვლელობის ჭრელა-ჭრულა მონაწილეები მოჰყვება. პროცესია ყოველთვის ერთიდაიგივე ექვსკილომეტრიანი  მარშრუტით, ქალაქის ძველი ქუჩების გავლით, ოქტობერფესტის ჩატარების ადგილისკენ მიემართება, სადაც უზარმაზარ ტერიტორიაზე მიუნხენის ლუდსახარშების კარვებია გაშლილი.
ზუსტად 12 საათზე მიუნხენის ბურგომისტრი ამ დღესასწაულისთვის სპეციალურად დამზადებული მუქი ლუდის, „ოქტობერფესტბიერის“ კასრს ხსნის (ამ კასრს რამდენი სხვა მოჰყვება, ვინ იცის!) შეძახილით „O’zapft is!“ (ბავარ. „გახსნილია“). პირველი საცობის სიმბოლური ამოგდება იმის ნიშანია, რომ ამიერიდან ლუდის კარვების სტუმრებისთვის ლუდის ჩამოსხმა ნებადართულია.
სხვათა შორის, ტრადიციის მიხედვით, ამ დღესასწაულზე მხოლოდ და მხოლოდ ადგილობრივი ლუდი ისმება, რომელიც მოხარშულია 1516 წელს მიღებული „ლუდის სიწმინდის შესახებ“ კანონის წესების დაცვით.
ორიოდე სიტყვა ამ კანონის (Reinheitsgebot) შესახებ: შუა საუკუნეების ლუდსახარშებში, სასმელისთვის სპეციფიკური გემოს მინიჭებისთვის მასში საეჭვო „ინგრედიენტებს“ უმატებდნენ: დიდი პოპულარობით სარგებლობდა ხარის ნაღველი, სხვადასხვა მათრობელა ბალახბულახისა თუ მუხის ფოთლების ნაყენი, ფისი და ხანდახან სიკვდილით დასჯილი ადამიანების დაფქული ძვლებიც კი! ცხადია, ლუდის ამგვარი შემადგენლობა მის მოყვარულებში უქეიფობას, მოწამვლას და ხანდახან მათ საიქიოს გასტუმრებასაც იწვევდა. ერთხელაც  პედანტმა გერმანელებმა ამ უწესობის აღკვეთა გადაწყვიტეს და 1516 წლის 23 აპრილს შესაბამისი კანონიც გამოუშვეს (თუმცა ამის მცდელობა მანამდეც, მე-14 საუკუნეშიც ყოფილა, როცა ტიურინგიის ქალაქ ერფურტში შემოიღეს ლუდის ხარშვის წესები. ამ წესების მიხედვით კონკრეტული  ინგრედიენტების გამოყენება დაიშვებოდა). ამ საყოველთაო კანონის მიხედვით, რომელსაც „ლუდის სიწმინდის მცნებასაც“ უწოდებენ,  ლუდის ხარშვისას ნებადართულია მხოლოდ და მხოლოდ ქერის, სვიისა და წყლის გამოყენება (მოგვიანებით, ამ შემადგენლობაში კანონიერ ადგილს მეოთხე და ბოლო ინგრედიენტიც - საფუარი დაიკავებს).
ოქტობერფესტის მთავარი პერსონაჟები ლუდი და მისი დამამზადებლები არიან - „დიდი მიუნხენელი ექვსეული“, ანუ მიუნხენის მთავარი ლუდსახარშები:  
Hacker-Pschorr - ამ ლუდსახარშის ისტორია მე-14 საუკუნეში იწყება.  1820 წელს ის წამყვანი ლუდსახარში გახდა, როცა მას სათავეში „მიუნხენის ლუდის მწამოებლების მეფე“, იოზეფ პშორი ჩაუდგა. 
Hofbräu - ბავარიის ჰერცოგმა ვილჰელმ V-მ 1589 წელს დააფუძნა და ცხადია, ეს ლუდსახარში დიდი პრივილეგიებითაც სარგებლობდა: ჯერ ერთი, ბავარიელ დიდებულებს ლუდით ამარაგებდა და მეორეც, ბავარიის ფარგლებს გარეთ ლუდის „ექსპორტის“ უფლებაც ჰქონდა.  სხვათა შორის, ამ ლუდის რესტორანი  Hofbräuhaus-ს იმითაცაა ცნობილი, რომ ნაცისტების საყვარელი ადგილი გახლდათ და სწორედ აქ, 1920 წელს ადოლფ ჰიტლერმა პირველად გააჟღერა თავისი პარტიის სამოქმედო პროგრამა. 
Spaten-Franziskaner-Bräu - ამ ლუდსახარშის შესახებ ისტორიული ცნობები 1397 წელს გვხვდება, როცა ქალაქ მიუნხენის „გადასახადების რეესტრში“ მოხსენიებულია მისი პატრონი ჰანს ველზერი. ამ ლუდის სამარკო ნიშანი ნიჩაბია, რომელსაც ორმაგი მნიშვნელობა აქვს: ჯერ ერთი, ის ლუდსახარშის ერთ-ერთი მეპატრონის გვართან, შპატთანაა დაკავშირებული (Spatt გერმანულად „ნიჩაბს“ ნიშნავს) და მეორეც, ნიჩაბი ლუდის ხარშვის ოსტატობის ერთ-ერთი საყოველთაოდ მიღებული სიმბოლოა.
Augustiner-Bräu - დოკუმენტური წყაროების თანახმად, ეს მიუნხენის უძველესი ლუდსახარშია, რომელიც ავგუსტინელთა ორდენის ბერებმა 1328 წელს დააფუძნეს. ამ მარკის ლუდის გატანა ბავარიიდან გერმანიის სხვა რეგიონებში ძალიან შეზღუდული ოდენობით ხდება და ისიც, მხოლოდ ბარებსა და რესტორნებში გასაყიდად. ეს ერთადერთი ლუდსახარშია, რომელმაც დღემდე შეინარჩუნა ლუდის მუხის კასრებში შენახვის უძველესი ტრადიცია. გარდა ამისა, ითვლება, რომ ამ ლუდის განსაკუთრებული გემო 230 მეტრის სიღრმეზე არსებული წყაროს წყლის დამსახურებაა.
Paulanerbräu - ესეც ბერების, მაგრამ ამჯერად მინიმთა (გერმანულად, პაულანერთა) ორდენის ბერების დამსახურებაა, რომლებმაც ლუდის ხარშვას ხელი 1634 წელს მიჰყვეს. თავიდან ბერების სიამოვნებისა და მოთხოვნილების დასაკმაყოფილებლად შექმნილი სასმელი დღეს 16 სახის ლუდს ითვლის (ღია, მუქი, მაგარი, ხორბლის, ოქტობერფესტის, უალკოჰოლო და ა.შ.).
Löwenbräu - ეს ლუდსახარში 1383 წლიდან არსებობს. მისი სახელი და სამარკო ნიშანი მისი შემქნელის დუქანის სახელწოდებიდან „Zum Löwen“ (Löwe - გერმ. „ლომი“) მომდინარეობს.
ოქტობერფესტზე ძალიან ბევრის თქმა შეიძლება, თუმცა სხვის მონათხრობს საკუთარი თვალით ნახვა ჯობია - ლუდის მოყვარულებს ლუდის უზარმაზარი არჩევანი, გემრიელი მისაყოლებელი  კერძები და „გურმანული სიამოვნება“ ელით, თუმცა აქ სხვებიც არ მოიწყენენ: „ტერეზას მინდორზე“ უამრავი, ყველანაირ გემოვნებაზე გათვლილი ატრაქციონი და მათ შორის, გერმანელების (და ჩემიც!) საყვარელი კეგლბანებია მოწყობილი. წადით, იხილეთ, ისიამოვნეთ და… როგორც გერმანელები იტყვიან, Prost!


საუკეთესო სურვილებით, თქვენი დეიდა პოლი

0 კომენტარი.

26.4.14

რატომ არ მომწონს არაფერი ქართული

Approved by Natia Jinjolava

ამას წინათ სამსახურში მისაყვედურეს, რა პრეტენზიული ხარ, შენს მოსაწონს ვერავინ ვერაფერს აკეთებსო, მას მერე რაც მარგარინში ჩაჭიპჭიპებული ხაჭაპური და სოდაში დარბილებული ხორცისგან გადაფუებული ქაბაბი დავიწუნე.
როგორ გეკადრებათ? ძალიანაც მომწოს ინდური სანელებლები, ესპანური ფეხსაცმელი, ფრანგული კოსმეტიკა, ბერძნული ფორთოხლები, მეიერის ლიმონები ... კიდევ ათასი რამ და უფრო მეტიც, ძალიან მიჭირს აღიარება და ამერიკული ბოევიკებიც კი. არა, ბოევიკი კი არ მიყვარს, მაგრამ ამ დასაქცევ ამერიკელებს ასეთი წესი აქვთ, ხელს რასაც კი კიდებენ, ყველაფერს სუპერხარისხიანად აკეთებენ - ჯანმრთელობისათვის ცალსახად მავნე და სრულიად უხარისხო პროდუქტებისგან დამზადებული „კოკა-კოლისა“ და „მაკდონალდსის“ ჰამბურგერების ჩათვლით. ჰოდა, ყველაფერ ცუდში რომ მაგათ ვბაძავთ, ხომ შეიძლება რამე კარგიც ვისწავლოთ?
ეს ყველაფერი კი იმან გამახსენა, რომ ამ აღდგომას რაღაც ქართული ფირმის მიერ სათუთად დაფასოებულმა და სრულიად ამაყი წარწერის „ნატურალური პროდუქის“ მქონე კვერცხების საღებავის დანახვამ ჩემში ქართული პროდუქტის მიმართ კარგახანია მიძინებული პატრიოტიზმი გააღვიძა და გახარებულმა ვიყიდე. კარგით, გამოვტყდები. მარტო პატრიოტიზმის ბრალი არ იყო - უცხოური და თანაც ფერად-ფერადი საღებავი ვერსად ვნახე (როგორც ჩანს ჩვენს სუპერ-ჰიპერ-მინი მარკეტებსაც პატრიოტიზმის ან „ამას თუ არ გაასაღებთ, დაგერხევათ“-ს შემოტევა ქონდათ და მხოლოდ ზემოხსენებული საღებავი იყო გაყიდვაში), ენდროს ჩეჩქვა კი დამეზარა და ჯანდაბას, ვცდი-თქო ვიფიქრე. განა საღებავისთვის რა უნდა ექნათ? პირველი აღფრთოვანება უკანა გვერდზე გაკეთებულმა აშკარად ყაირათიანი დიასახლისის მიერ შედგენილმა მოხმარების წესებმა გამოიწვია. „ჩაყარეთ საღებავი 1-1,5 წყალში“, ეს ერთი ან ერთი მთელი ხუთი ვედრო იყო თუ ლიტრა ამაზე არაფერს გვეუბნებოდნენ, აშკარაა რომ მილიგრამი ვერ იქნებოდა და ალბათ მაინც ლისტრს გულისხმობდნენ მაგრამ საინტერესოა კვერცხის ღებვის ქართული ისტერიის კვალობაზე რამდენი კვერცხი უნდა ჩაეტიოს 1 ლიტრ წყალში? სამი? ხუთი? აღარ ვამბობ იმას, რომ „პატიოსან“ საღებავს ყოველთვის აწერია რამდენი კვერცხის შესაღებადაა გათვლილი. გავხსენი. მიუხედავად დაპირებისა, რომ ენდროს და ხახვის ნაფცქვენის ნარევი უნდა ყოფილიო, ენდრო არსად ჩანდა. მაინც ჩავყარე წყალში და იქვე მივხვდი რომ წითელ ან წითლის რომელიმე სპექტრის კვერცხებზე ოცნებაც  უნდა დამევიწყებინა. ერთი კი ვიფიქრე, დედაჩემს დავურეკავ, ენდრო წამომიღოს-თქო, მაგრამ სიჯიუტემ მძლია და კვერცხები წყალში ჩავალაგე....
დაპირებული 20 წუთი ხარშვის ნაცვლად, საათი და ოცი წუთის მერე ქვაბიდან ისეთი რძიანი შოკოლადისფერის კვერცხები ამოვალაგე... თბილისელი გოგოების 80 პროცენტი ასეთ რუჯისთვის კაცს მოკლავს. აქედან კი ის მორალი, რომ ქართულმა ბიზნესმა თავისი დევიზი: „ბიჭო, რომ იცოდე სამი (ოთხი, ათი...) წლის წინ რა ფულს ვშოულობდი?!“ კიდევ ერთხელ გაამართლა. წელს ხომ გაყიდეს ნაგავი და მომავალ წელს რომ მათ საღებავს არავინ გაეკარება, ეგ ვის ადარდებს. საოცარი ნიჭი გვაქს ხვალინდელ დღეზე არ ვიფირქოთ.
რამდენიმე წლის წინ ერთმა დიდმა სამშენებლო კომპანიამ ერთ რაჭველ გლეხთან ხე-ტყის სახარაჩოე მასალაზე სამ მილიონიანი კონტრაქტი გააფორმა. ბედნიერ გლეხს წინა შეკვეთიდან შემორჩენილი 20 ათასის დრო და ჟამისაგან და უქმად გდებისაგან დამპალი ფიცარი ქონდა შემორჩენილი, აბა, როგორ იზარალებდა და პირველივე მანქანით გაუგზავნა კონტრაქტორს. ალბათ თავადაც ხვდებით რომ შეკვეთა გაუუქმეს. ჭკვიანმა ბიზნესმენმა წლების წინ ნაზარალები 20 ათასის გამო 3 მილიონი დაკარგა. თუმცა, რა გასაკვირია, ჩვენ ხომ იმ ქვეყანაში ვცხოვრობთ სადაც ხელოსნების ერთადერთი საამაყო თემაა, ვის რა გაუფუჭეს.
ზედიზედ ათი წელი, ყოველ აღდგომაზე ვაკეთებდი ხაჭოს პასკას, ზედიზედ ათი წელის მიწევდა სირბილი ხაჭოს შესარჩევად. ერთხელ არ ყოფილა რომ წლიდან წლამდე მიეღწია უკვე შერჩეულს. ჯერ „ნიკორას“ ასაწონი მომწონდა - აღარ აქვთ, მერე „ეკო-ფულის“ 0%-იანი - აშკარად სხვანაირია, მერე „ქობულეთის“ - გააფუჭეს... აღარ ვლაპარაკობ რომ ნამდვილი კარაქის შოვნა ფანტასტიკის სფეროდ იქცა. თუ არ გჯერათ, იყიდეთ თუნდაც ყველაზე ძვირიანი კარაქი, დააგდეთ ცხელ ტაფაზე და მთელ სახლში მარგარინის სუნი თუ არ დატრიალდა ბოდიშს მოვიხდი და ამ პოსტს წავშლი.


საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი პოპინსი

1 კომენტარი.
Subscribe to: Posts (Atom)