7.4.11
„Whatever can go wrong, will go wrong“ (Murphy's Law)
Approved by
ან ოფიციალურ შეხვედრაზე რომ მიიჩქარით, უსაყვარლესი თეთრი მაისურის (ყველაზე მეტად რომ გიხდებათ და თავდაჯერებულობასაც გმატებთ) სწრაფად გადაუთოვებას რომ გადაწყვიტავთ და დაგეწვებათ. არა? კი ბატონო, ამას თუ გადაურჩით, მაშინ ჩაცმისას პომადით აუცილებლად დაგესვრებათ!
იცოდით, რომ მერფის კანონს რამოდენიმე ქვეპუნქტიც ახლავს?
1) ყველაფერი უსიამოვნო უფრო დიდხანს გრძელდება, ვიდრე გვგონია.
არ გჯერათ? მაშინ გავიხსენოთ, როცა გვეჩქარება, სალაროსთან სანამ მივალთ, უცებ შევავლებთ თვალს, სად არის ყველაზე პატარა რიგი და სასწრაფოდ იქით მივეშურებით. ვდგავართ კმაყოფილი სახით და უცებ ვამჩნევთ, რომ გვერდით სალაროსთან, სადაც ორჯერ მეტი ხალხი იდგა, რიგი უფრო სწრაფად მიიწევს წინ. თქვენ კი მესამე იყავით რიგში, მაგრამ წუთები გადის, გვერდითა რიგი წინ მიიწევს და თქვენ კი ისევ მესამე ხართ...
ანდა ავიღოთ მანქანის გასამართი სადგურები. რა თქმა უნდა, ვაჩერებთ იქ, სადაც ყველაზე ცოტა მანქანა დგას იმ იმედით, რომ სულ რაღაც 2–3 წუთში ჩვენც მოგვემსახურებიან. და ვდგავართ... ველოდებით... დრო გადის, ჯერ საჭეზე მოუთმენლად თითებს ვაკაკუნებთ, მერე მუშტებს... თან საკუთარ თავს ვეკითხებით, ნეტავ დღეს საწვავის ჩასხმა თუ მეღირსება?
2) როდესაც გინდა რამით სერიოზულად დაკავდე, აუცილებლად გამოჩნდება რაღაც, რაც ამაში ხელს შეგიშლის.
მე, მაგალითად, წელიწადია, რაც სერიოზულად გადავწყვიტე, საკუთარ ჯანმრთელობას მივხედო, ანუ ფიტნესკლუბში ვიარო. თანამოაზრენიც შევაგროვე. კი, ყველას ნამდვილად ძალიან გვინდა, მაგრამ საკმარისია შევთანხმდეთ, პირველად როდის მივიდეთ, რომ აუცილებლად ზუსტად იმ დღეს გასკდება რადიატორის მილი, ან მეზობლები წყალს ჩამოგიშვებენ... თუ მოხდა სასწაული და სახლში, სამსახურსა და სამეგობროში ყველაფერი წესრიგშია, მოულოდნელი კრება არავინ დაგინიშნა, მაინდამაინც იმ დღეს თავის შეყვარებულს არცერთი მეგობარი არ დაშორებულა და მეზობლებმაც წლის განმავლობაში ყველა მილი შეაკეთეს, მაშინ ბედნიერად ფიტნესკლუბისკენ მიმავალს, გზად აუცილებლად სიმპათიური მამაკაცი შეგხვდება, ის გზას დაითმობს, შენ ენა დაგებმევა, ფეხი გადაგიბრუნდება და... არ გჯერათ? მაშ, თავად სცადეთ.
ანდა ავიღოთ მანქანის გასამართი სადგურები. რა თქმა უნდა, ვაჩერებთ იქ, სადაც ყველაზე ცოტა მანქანა დგას იმ იმედით, რომ სულ რაღაც 2–3 წუთში ჩვენც მოგვემსახურებიან. და ვდგავართ... ველოდებით... დრო გადის, ჯერ საჭეზე მოუთმენლად თითებს ვაკაკუნებთ, მერე მუშტებს... თან საკუთარ თავს ვეკითხებით, ნეტავ დღეს საწვავის ჩასხმა თუ მეღირსება?
2) როდესაც გინდა რამით სერიოზულად დაკავდე, აუცილებლად გამოჩნდება რაღაც, რაც ამაში ხელს შეგიშლის.
3) ამინდი ჩვენი მოსისხლე მტერია.
მამიდაჩემი, უკვე ასაკში შესული ქალბატონი, საოცარი სისუფთავის მოყვარული გახლავთ. ერთია, რომ ფანჯრების წმენდა უჭირს ძალიან. მაგრამ არის დღეები, როცა სასწაული ჟინი შეიპყრობს, მოიმარჯვებს ჯამს და ტილოს, დადგამს კიბეს და სათითაოდ ყველა ფანჯარას გულმოდგინედ გააპრიალებს. ჩვენს მეზობლებს, რა თქმა უნდა, ეს ფაქტი შეუმჩნევლად არ რჩებათ და ყველანი სასწრაფოდ ახლად გაფენილ, ჯერ კიდევ სველ სარეცხსაც კი უკან ხსნიან და სახლში შეაქვთ. გაგაოცათ, არა, ამ უცნაურმა საქციელმა? ახლავე აგიხსნით: საქმე იმაშია, რომ მამიდაჩემი ამ ბინაში უკვე 40 წელზე მეტია ცხოვრობს და ყველა მეზობელმა ისწავლა, რომ, როდესაც მამიდაჩემი ფანჯრებს წმენდს, რაც არ უნდა გვალვა იყოს თბილისში, იმ დღეს აუცილებლად კოკისპირულად იწვიმებს.
და საერთოდ, ვინ თქვა, რომ ჩვენ ბუნების შვილები ვართ? მე თუ მკითხავთ, ბუნება ჩვენი გაავებული დედინაცვალია. აბა, გაიხსენეთ რამდენჯერ ყოფილა, რომ მზიან თბილ ამინდში, ლამაზად გამოწყობილი, საგულდაგულოდ თმებგასწორებულ-დაყენებული ქუჩაში გასულხართ და მაინცდამაინც მაშინ, როდესაც ბედნიერი, სახეს მზეს მიუშვერთ, გაზაფხულის თბილ ჰაერს ღრმად ჩაისუნთქავ და გაიფიქრებ, რომ შეუძლებელია დღეს რამემ ხასიათი გაგიფუჭოს, აი, სწორედ მაშინ უნდა ამოვარდეს ქარი, ან წამოვიდეს თავსხმა წვიმა! თუკი ამას გადაურჩით (ეტყობა, მამიდაჩემს იმ დღეს ფანჯრები არ დაუწმენდია), მაშინ თავზე აუცილებლად გადაგიფრენთ მტრედების გუნდი და... ან... ან... ან... მოკლედ, თქვენი ფანტაზიისთვის მომინდვია. მე კი პიტერ ო`ტულის კომენტარით დაგემშვიდობებით: "Murphy was an optimist."
საუკეთესო სურვილებით, თქვენი ბაგირა
4 კომენტარი.:
ერთი ჩემი სტუდენტობის მეგობარი გამახსენდა. ძალიან ლამაზი გოგო იყო. ბიჭი რო მოეწონებოდა, მისი მუცელი ძალოიან ხმამაღალ ბუყბუყს იწყებდა და საცოდავი გოგო თავისი სიმპატიის საგანს, სირცხვილით სიახლოვესაც ვეღარ ეკარებოდა :))))))
მე საერთოდ მარცხის მაგნიტი ვარ, ყველაფერი სამარცხვინო და საშინელება მე უნდა დამემართოს, სახეში მოხვედრილი გუნდით დაწყებული, და ხალხით გატელინი ტრამვაის კარებან გაშოტვით დამთავრებული არაფერი გამომიტოვებია :)))) თუმცა ერთმა ჩემმა უსაყვარლესმა მეგობარმა ბავშვობაშივე გადამიჯოკრა :))) ( აქ არ მოვყევი მისი ისტორია,რადგანაც მას ჯერჯერობით ისევ მხოლოდ მწარე ღიმილით ახსენდება )
ეგეთები ვის არ მოსვლია?! მე ერთხელ ახალი წლის მაგივრად, ძალიან რომ მინდოდა თავი მომეწონებინა ისეთ ხალხს დაბადების დღე მივულოცე!
მე სადაც ვსწავლობდი, უნივერსიტეტის იმ კორპუსის კიბეები საკუთარი კუდუსუნით სულ საფეხურ-საფეხურ მქონდა დათვლილი - ერთი ჩემზე უფროსი თანაფაკულტეტელის დანახვაზე სულ ფეხი მიცდებოდა ხოლმე...
Post a Comment