17.2.11
«У попа была собака, он ее любил...»
Approved by
ყველამ ვიცით, რომ ადამიანის საუკეთესო მეგობარი ძაღლია. ჰოდა, დღეს ამ არსებებზე ვისაუბრებ. სხვათა შორის, ჩემი მეგობარი ადამიანები ხშირად აღნიშნავენ ჩემი ხასიათის თავისებურებას - ითვლება, რომ ქუჩაში გავლილ-გარბენილ ძაღლებს გულგრილად გვერდს ვერ ვუვლი და, პატარა ბავშვსა და ლეკვს შორის არჩევანს უყოყმანოდ ვაკეთებ: თუ დედიკოების (ახლადგამომცხვარი თუ მრავალშვილიანი) უმრავლესობა მოსაფერებლად ხელს ბავშვს წაატანს, მე სულით და გულით ძაღლისკენ მივიწევ.
ასევე ამბობენ, რომ ძაღლი პატრონს ჰგავს (ხანდახან პირიქით: პატრონი ძაღლს ემსგავსება) - მართალია! ერთ ჩემს მეგობარს კოკერ-სპანიელი ჰყავდა. ძაღლსაც და პატრონსაც ერთნაირად უყვარდათ ტელევიზორის წინ მოთავსებული სავარძელი და იქ ჩაჯდომაც დასწრებაზე იყო. ერთხელ პატრონმა ძაღლის სავარძელში წამოსკუპებისგან გადაჩვევა განიზრახა: შემოსასვლელ კართან ხმაური ატეხა. სპანიელში ცნობისმოყვარეობამ იმძლავრა, ნეტავ ვინ გვესტუმრაო და კარისკენ კუდის ქიცინით გაიქცა. ჩემმა მეგობარმა დაასწრო და სავარძელში მოიკალათა. ძაღლმა, ეგრე არ უნდაო და, რამდენიმე დღის მერე, როცა პატრონი ტელევიზორის წინ განცხრომაში ნებივრობდა, შემოსასვლელ კართან განწირული ყეფა ატეხა. პატრონი კართან მისულიც არ იყო (სადაც, ცხადია, არც არავინ დახვდა), სპანიელი უკვე საყვარელ სავარძელში განისვენებდა. თქვენ თვითონ მიხვდებით, იმ ადგილას ჯდომას ვინ გადაეჩვია.
ძაღლებთან დაკავშირებით უამრავი სტერეოტიპი არსებობს (ხშირ შემთხვევაში, მცდარი): ზოგი ჯიში მეტისმეტად ჭკვიანად ითვლება, ზოგი - მეტისმეტად ავად, სინამდვილეში კი ყველაფერი პატრონზე, აღზრდა-წრთვნაზე და, რაღა თქმა უნდა, ინდივიდზეა დამოკიდებული. აი, მაგალითად, ლაბრადორი ერთ-ერთ ყველაზე გონიერ ძაღლად ითვლება, რომელსაც ძიძის თანდაყოფილი ინსტინქტი აქვს.
ამასთან დაკავშირებით, ორი ერთმანეთის საწინააღმდეგო ისტორია მაგონდება. ჩემი დის სამი თვის ლეკვი ტბაზე წაიყვანეს, პატრონების უამრავი მცდელობის მიუხედავად, წყალში არაფრის დიდებით არ ჩავიდა. მერე საკმაოდ შორს მოცურავე დისშვილი შენიშნა (რომელსაც დახმარება და შველა აშკარად არ სჭირდებოდა) და თავგანწირულმა წყალში ისკუპა. შუა ტბაში ხანგრძლივი ორთაბრძოლის შედეგად, ჩემი დისშვილი წყლიდან მხრებდასისხლიანებული და ბუზღუნ-ბუზღუნით ამოვიდა, ვალმოხდილი „მაშველი“ პირში პატრონის საბანაო კოსტუმის ნაფლეთით ამაყად მოუძღოდა. მეორე „მომვლელი“ ლაბრადორი ჩემი ნაცნობისაა, რომელიც ძაღლს ქალაქგარეთ, ტყე-ღრეში ასეირნებს ხოლმე. ერთ-ერთი საზაფხულო გასეირნებისას პატრონი დაეცა და, როგორც მერე აღმოჩნდა, მყესი გაუწყდა. წევს შუა ბილიკზე გაშხლართული და ფიქრობს, აი, ახლა ჩემი ჭკვიანი ცუგა გაიქცევა, სახლის გზას ადვილად გააგნებს და ოჯახის რომელიმე წევრსაც მომიყვანსო. ძაღლმა გარშემო მხიარულად იხტუნავა, პატრონი მიყნოს-მოყნოსა, იფიქრდა, ამან დასვენება გადაწყვიტა და მეც მეშველაო, და ჩრდილს მიაშურა. გაწვა და მშვიდად დაიძინა. ასე იყვნენ კარგა ხანს: პატრონი - გახვითქული, მზის გულზე, ძაღლი - ნეტარი, ხის ჩეროში.
ინსტინქტებზე ჩემი ნაცნობის დალმატინელი გამახსენდა. ოჯახი მესამე სართულზე ცხოვრობდა და ძაღლის მოყვანის მერე თავ-ბედსაც იწყევლიდა: აივანზე გასულმა ძაღლმა ეზოში კატა დაინახა, ბევრი არ უფიქრია და პირდაპირ გადაეშვა. მაშინ თათი მოიტეხა. მეორედ, მორჩენილმა და გამოჯანმრთელებულმა, ისევ კატის დანახვაზე, საბედისწერო ნახტომი გაიმეორა და თათს ერთი ნეკნი დაამატა. ვეტერინარმა პატრონს ეჭვის თვალით შეხედა, მაგრამ ამჯერად კომენტარისგან თავი შეიკავა. მესამედ დაზარალებული ძაღლი ისევ რომ მიუყვანეს, პატრონს ცხოველის გალახვისთვის პოლიციაში ჩივილით დაემუქრა. პოლიციის შიშით თუ ძაღლის სიყვარულით, ოჯახი ზაფხულში კარ-ფანჯარას ვეღარ აღებდა და თბილისურ სიცხეში გატანჯვის შედეგად, იძულებული გახდა ბინა პირველ სართულზე გადაეცვალა. არადა, ძაღლის საქციელი გასაკვირი არ არის და „მისი თავი“ ამ ჯიშის დანიშნულებაში „მარხია“: ეს სახეობა თავიდან მეხანძრეების დამხმარე ძაღლად გამოიყვანეს და ექსტრემალურ სიტუაციებში მოქმედებას შეჩვეული დალმატინელისთვის სიმაღლიდან ხტომა უჩვეულო სულაც არ არის.
ისევ ძაღლების გონიერებაზე და პატრონების უგუნურებაზე: ამას წინათ ვნახე სცენა, როგორ ასწავლის ჩემი მეზობლის ბიჭი (ზრდასრული) თავის პოინტერს პარკის სკამზე გადახტომას. ჯერ სიტყვიერად აუხსნა, მერე ხელ-ფეხი მოიშველია. ძაღლი რომ ვერ დააინტერესა, სკამს რამდენჯერმე თვითონ გადაახტა. ძაღლმა უყურა, უყურა, მერე იფიქრა: რახან გინდა, რომ მაინცდამაინც მანდ მოვიდე, ჯანდაბას, მოვალ! სკამს მშვიდად შემოუარა და უდრტვინველად წინ დაუჯდა.
ჩვენი მერი პოპინსის დამ სრულიად მოულოდნელად გახდომის საუკეთესო საშუალებას მიაგნო: სამზარეულისთვის გამჭვირვალე ზედაპირიანი მაგიდა შეიძინა. ოჯახის მშვიდი სადილობები მანდ დამთავრდა! ჩანგალმომრჯვებულ მოსადილეებს თეფშის ქვემოდან ფრანგული ბულდოგის ორი დიდი, სევდიანი და უტყვი საყვედურით აღსავსე თვალი უყურებდა... მას მერე ოჯახის წევრები საკუთარ ოთახებში შეკეტილნი იკვებებიან...
ერთი წუთით არ იფიქროთ, რომ იმ ბულდოგს ვინმე აშიმშილებდა, ანდა ეს ჯიში განსაკუთრებულად მსუნაგია. უბრალოდ, ისევე, როგორც ყველა ძაღლი, სხვის ჭამას გულგრილად ვერ უყურებს. ჩემი სერიოზული, კარგად გაწრთვნილი და სპეციალურ სკოლაში „გამოზრდილი“ დობერმანი, შოკოლადის ფოლგის შრაშუნზე ელვის სისწრაფით იღვიძებდა და ბინის ნებისმიერი კუთხიდან „შემთხვევის ადგილას“ მაშინვე ჩნდებოდა.
ძაღლების ერთგულებაზე არ ვლაპარაკობ, ეს ისედაც ყველამ იცის. ზოგს ძაღლი გასართობად და სათამაშოდ უნდა, ზოგს - თავის დასაცავად თუ სხვების შესაშინებლად, ზოგს - თავის მოსაწონებლად და გამოფენებზე სატარებლად, ზოგსაც უბრალოდ აჩუქეს და „შერჩა“.. მე კი ყველაზე მეტად ძაღლის გულწრფელი სიხარული მენატრება, როცა შინ დაბრუნებულს კარებში კუდის ქიცინით შემოგეგებება. და მისთვის სულ ერთია, სახლიდან ხუთი წუთით გახვედი თუ ორი თვე არ ყოფილხარ! მისი სიხარული ყოველთვის ერთნაირია და ყოველთვის ნამდვილი. ჩემს დობერმანს მეტისმეტი ბედნიერებისგან გაუთავებელი ცემინება უტყდებოდა და სახლში შესულს, სრული კომფორტისთვის სწორედ ეს ხმა მაკლია.
ადამიანებო, ნუ ელით და ნუ სთხოვთ ძაღლს იმაზე მეტს, რაც ბუნებამ მოამადლა. ჭკუაც აქვს, გონებაც, ერთგულებითაც ბევრ ადამიანს აჯობებს და მეგობრობაც უანგარო იცის. მაგრამ ძაღლია და ნურც თქვენი ზღვარსგასული სიყვარულით დაახრჩობთ და ნურც აიძულებთ, იმაზე მეტად „გაადამიანდეს“, ვიდრე შეუძლია...
საუკეთესო სურვილებით, თქვენი დეიდა პოლი
1 კომენტარი.:
ჩათლახებო
Post a Comment