20.6.12
Attraverso me - ანუ იტალიელების უჩვეულო თავგადასავალი თბილისში
Approved by
რამდენიმე დღი წინ ერთმა მეგობარმა შრადენზე კლუბ UNIQUE-ში დაგვპატიჟა,
ულამაზესი იტალიელი წყვილია ჩამოული და ყოველ საღამოს მღერიანო. უნდა ვაღიარო, რომ
მთვრალი თინეიჯერებით გადავებულ თბილისურ კლუბებში სიარული უკვე რამდენიმე წლის წინ მოვიყირჭე
და ამიტომ UNIQUE-ის ადგილმდებაროეის თაობაზე საკმაოდ ბუნდოვანი წარმოდგენა მქონდა. როგორც წინდახედულმა
ადამიანმა დავგუგლე და ფეისბუქის ერთადერთ გვერდს მივაგენი, რომელიც კლუბის მესვეურებმა
მზრინველად კი გახსნეს, მაგრამ მერე ასევე მზრუნველად და ერთსულოვნად დაივიწყეს - არათუ
მისამართი, შენობი ფოტოც კი არ იდო, დანახვისას რომ იცნო. ვიფიქრე, ეტყობა თანამედროვე ცხოვრებას მე ჩამოვრჩი
ძალიან, თორემ „ბავშვმაც კი იცის ვინაა კაკო“ და ჯანდაბას, ჩემი თავი უბანი პატარაა,
ვიპოვი-მეთქი. თუმცა, იმან მაინც დამაეჭვა, გუგლში ნახენებიც რომ არ იყო, ერთ-ერთ რეიტინგულ
საიტს თუ არ ჩავთვლით, სადაც, გლდანის საშაურმესა და ახინკლე „გიორგის“ შორის მოხვედრილ
კლუბს სულ სამი ხმით 5 ვარსკვლავი ქონდა მინიჭებული.
 |
| გაორმაგებული ხედი |
ხუთსართულიანი შენობის სახურავზე განლაგებული კლუბი
ძალიან მომეწონა. კარგი დიზაინი, თბილისის ხვატისთვის შესანიშნავად განიავებადი ღია
ტერიტორია, გემოვნებით გაფორმებული გადახურული ვერანდა წვიმისგან დამცავი ფარდებით,
მოხერხებული სავარძლები, კარგი მუსიკა, გემრიელი კერძები, მთაწმინდის ორი ანძითა და
ორი სიონის გუმბათით სიმატრიულად დამშვებევული ხედი (არ შეგეშინდეთ! ორგმინის მაღალი
მოაჯირი ირეკლავდა)...ერთი სიტყვით, ყველა პირობაა შექმნილი იმისთვის, რომ მართლაც
შესანიშნავი საღამო გაატარო ზაფხულის ცხელი დღის შემდგეგ, თუმცა...
იტალიელები საღამოს 8-დან 12-მდე მღერიან და ჩვენც საქართველოთვის
უჩვეულო პუნქტუალობით, ზუსტად 8-ზე მივედით. შევედით თუ არა, წინ აშკარად კლონირებული
ან საგანგებო სელექციის შედეგად გამოყვანილი ტყუპებივით 120 სმ სიმაღლის და 90 სმ სიგანის
თეთრმაისურიანი და საკმაოდ სიმპატიურსახიანი ოფიციანტების ჯარი გადაგვეღობა (ეტყობა
კლუბის მესვეურები მეტწილად მოკლე ფეხებითა და დაბალი უკანალით დაჯილდოებულ კლიენტებზე
ზრუნავენ, უკვე შეზარხოშებული ქართველი მამაკაცები მაღალი და გრძელფეხება მომსახურე
პერსონალის დანახვაზე რომ არ დაკომპლექსდნენ და ფულის ხარჯვის სურვილი არ დაკარგონ)
და მკაცრად გვკითხეს, მაგიდა დაბრონილი გქვონდა თუ არა. არ გვქონდა - რას წარმოვიდგენდი?
 |
| მომღერლის ზურგები |
ჰოდა, ჩვენც მოქეიფე სომეხ პარიკმახერებსა და ერთ მეტად უჩვეულო ქართველ წყვილს შორის
(რომელზეც მოგვიანებით ცალკე მოგიყვებით) აივანზე გვიკრეს თავი. რისთვისაც, სხვათაშორის,
დიდი მადლობა პერსონალს, იმიტომ რომ ღამის პირველის ნახევრამდე სრულიად ცარიელ გადახურულ
ცენტრალურ ნაწილში არანორმალურად ცხელოდა. ერთი სიტყვით, კლუბში განლაგება ასეთია: შედიხარ
გადახურულ ვერანდაზე სადაც დგას რბილი, ბალიშებიანი ტახტები, ვერანდის მეორე გასასვლელში
სხედან მუსიკოსები სახით შემოსასვლელისკენ. აივანზე, ვერანდის ირგვლივ დგას დაწნული
მაგიდები და სავარძლები, საიდანაც მომღერლების მხოლოდ ზურგებს ხედავ. შესაბამისად Roberta
Langone და Giorgo Mascarese მთელი საღამო ცარიელ დარბაზს (სამზარეულოსა და აივანს
შორის მოდეფილირე ოფოციანტებს თუ არ ჩავთვლით) უმღეროდნენ ულამაზეს იტალიურ სიმღერებს.
სავსე აივნიდან კი ჩვენ ანუ, მაყურებლები მათი ზურგებით ვტკბებოდით... ქართული ტრადიციისამებრ,
პუბლიკა კლუბს ღამის პირველი საათისთვის მოაწყდა, სხვაგან რომ დათვრნენ და UNIQUE-ის
მოწვეულმა სტუმრებმა თავიანთი პროგრამა რომ დაასრულეს მერე.
 |
| ყინულების ვედრო |
ახლა რაც შეეხება საზოგადოებას: შეგიმჩნევიათ, რომ ქართველები
ქუჩაში ან საზოგადოებრივი თავშეყრის ადგილა საერთოდ არ ვიღიმებით? თუ არ გჯერათ, დააკვირდით
ქუჩაში მოსიარულე გოგოებს (სხვათა შორის, პირველად ეს ქობულეთში შევნინე - ყველა რომ
დაღრეჯილიდა დადიოდა) ან კაფეში შედით და თავად დარწმუნდებით. ან სერიოზული და შეწუხებული
სახით ვსაუბრობთ და ვსხედვართ ან ღრეობაზე გადავდივართ შეზარხოშების შემდეგ. განაკუთრებულად მიყვარს, მთვრალი ბიჭები ფეხზე წამომხტარი რომ იჭაჭებიან და ცდილობენ სხვების ყაყანი
საკუთარით გადაფარონ. გამონაკლისი არმჯერადაც არ ყოფილა - სხვებზე მეტად ჩილიმის
მოწევაში გართული მსოფლიო სევდისაგან ტანჯული გოგოები და სრულიად კოლორიტული და აღგზნებული ზომიერად ფერ-ხორციანი, მოწიფული ასაკის მამაკაცი მართობდა, რომელიც ჩვენ გვერდით მაგიდასთან „აბამდა“ ჭიაყელასავით გამხდარ,
მაგრამ აშკარად მთელი ზამთრის ნაშიმშილები არქტიკული დათვის მადის მქონე გოგოს. ახალგაზრდა
კაცმა ჯერ ღვინო შეუკვეთა და გოგოს გააინჯა, იმანაც კარგი სომელიესავით, ხან ტუჩები
აწკლაპუნა, ხან ჭიქა აჭანჭყარა, ღვინის შეფასებასთან დაკავშირებული კონოში ნანახი ყველა
ოპერაცია პატიოსნად ჩაატარა და დისდულოვნად დააქნია თავი. მაგიდაზეც უმალ გაჩნდა შამპანურის
ვედროში ყინულების გარეშე გამოჭიმული თეთრი ღვინის ბოთლი (ამას საქართველოს გარდა,
ალბათ ვერსად ნახავთ! შამპანურის ჩასაცივებელი ვედრო მოიტანონ ყინულების გარეშე და
თანაც შამპანურის მაგივრად, ღვინის ბოთლით).
 |
| ზომიერად ფერხორციანი მოწიფული ასაკის მამაკაცი |
მაგრამ ეგ არაფერი, კაცმა ოფიციანტები
ხომ ცალკე დატანჯა თავისი აუტანელი კაპრიზებით - წამზომს უნიშნავდა შეკვეთას რამდენ წუთში
მოუტანდნენ, გოგოს თეფშიდან ყველაფერს სინჯავდა, სუნავდა, ათვალიერებდა. ხან რა გააბრუნა,
ხან რა დააბრუნა... ყველაზე საინტერესო კი ის იყო, რომ კერძს ჯერ გოგოსთვის მოატანინებდა,
იმას აჭმევდა, აცდიდა 15 წუთს და მერე აბარებდა იგივეს თავისთვის. ჩვენ კი, შორიახლო
მსხდომებს, მინიმუმ სამი ზომით პატარა მაიკიდან
გადმოვარდნილი ხან ფერხორციანი ღიპით და ხანაც თეთრი ბამბის ბიკინში გამოწკვართლული
ვარდისფერი უკანალის ხედით და შიგადაშიგ ჩვენკენ მოპყრობილი გამჭოლი და მკაცრი მზერით
გვატკბობდა. შარვალი ბოლომდე რომ ჩაძვრა, მერე მიხვდა და სკამი მიიდგა გვერდიდან...
 |
| დაბრონილი ვერანდა |
გული ერთადერთი იმაზე დამწყდა, რომ უცხოელი მომღერლები,
რომლებიც ჩვენს გართობას მთელი საღამოს განმავლობაში მონდომებით ცდილობდნენ, ქართველი
მსმენელისგან კანტიკუნტ ტაშს, მადლობა ან ყურადღებასაც ვერ ეღირსნენ. ჩვენ რომ ასეთი მონდომებით
მივისწრაფით იმ ევროპაში სხვისი შრომის (მით უმეტეს, ხელოვანი ადამიანის) დაფასება,
ანუ უბრალოდ, ტაშის დაკვრა, გაღიმება, მადლობის გადახდა, ზრდილობი ნორმებში შედის. არადა,
თოთქოს თავი ზრდილობითაც მოგვაქვს და კარგად აღზრდითაც. სასიამოვნო მუსიკით, სიგრილით,
ულამაზესი ხედით და გემრიელი გამაგრილებელი სამელებით აღსავსე შესანიშნავი ღამე იქვე,
შარდენზე, მოულოდნელად გამართულმა ფეიერვერკმა დააგვირგვინა. ცაში გატყორცნილი პეტარდები
პირდაპირ ჩვენს თავზე სკდებოდნენ, რითიც სანახაობა ათმაგად უჩვეულო, ადრენალინიზირებული
და ლამაზი გახდა.
დამთავრებას ვაპირებდი, მაგრამ არ შემიძლია, რომ მენიუსაც
არ შევეხო. კარგი მენიუა. გემრიელიც და პორციებიც შთამბეჭდავია. თუმცა, ქართული კუდაბზიკობის
ნიშნებს აქაც ვერ გაექცნენ - გინდა ჩვენთვის მისტიკურად მომხიბვლელი ფრანგული რატატუი დაარქვი
და გინდაც სრულიად უცნობი იტალიური კაპონატა - სომხური აჯაფსანდალი მაინც აჯაფსანდალად რჩება და რატომ
უნდა ღირდეს ერთი თეფში 10 ლარი, ვერასდროს მივხვდები და ვინც მომედავება, რომ რატატუიში
ბადრიჯანთან ერთად ყაბაყსაც დებენ, იმათ ვუპასუხებ, რომ საქართველოში ყაბაყი არ უყვართ
და შესაბამისად, ბადრიჯანზე ბევრად იაფი ღირს. და „პასტა ვონგოლო მოლუსკებით“ - თვითონ
კერძს არ ვერჩი, უბრალოდ, ვონგოლო იტალიურად მოლუსკს ნიშნავს და ფეხბურთის გულშემატკივრები
რომ იძახიან ხოლმე, „კარგი უდარი დაარტყაო“ დაახლოებით იგივე გამოუვიდათ.
რა გითხრათ? წასვლა ნამდვილად ღირს და დიხანსაც ნუ გადაგებთ,
იტალიელები ივლისის დასაწყისში მდიან.
საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი
პოპინსი
0 კომენტარი.:
Post a Comment