17.8.12
ღრმადპატივცემული გვამნი ამა თუ იმ ქვეყნისანი
Approved by
უცხო ქვეყნის საელჩოს მიერ ორგანიზებულ მნიშვნელოვან
ღონისძიებაზე (პატარ-პატარა მიღებებსა და ვიზიტებს არ გვულისხმობ) პირველად ბასტილიის
აღების დღეზე ფრანგებთან მოვხვდი. მიუხედავად იმისა, ფრანგების საარაკო სიძუნწეზე ბევრი
მსმენოდა, მაინც გამაკვირვა მიულაგებელმა ეზომ და ქვეყნისთვის ასეთ საამაყო და მნიშვნელოვან
თარიღზე რატომღაც ქართველი ნიაზ დიაამიძისა და 33 ა-ს მოწვევამ. აღარ ვლაპარაკობ 2
საკმაოდ მოკრძალებულ კასრ, ასევე ქართულ ჩამოსახმელ ლუდსა და რამდენიმე ბოთლ ქართულ
„ბორჯომზე“, რომლითაც უმასპინძლდებოდნენ პლასტმასის ერთჯერადჭიქებიან ორადორ მაგიდასთან
გაჭიმულ უზარმაზარ რიგში გამწკრივებულ დასიცხულ ორასამდე სტუმარს - მოგეხენებათ, ბასტილიის აღების
დღე გაგანია ივლისშია. თანაც „დასაწვავი“ შევარდნაძის ეპოქა გახლდათ და სცენის ირგვლივ,
საცეკვაო მოედანზე ახალმოწეული ივან-და-მარიას ისეთი მყრალი სუნი იდგა, მუქთად დაბოლვის დაუძლეველი სურვილი რომ არა, ბალეტის
მოცეკვავე ფრანგი გოგონებისა და სუხიშვილების ბიჭების სპონტანური შეჯიბრის საყურებლად მიახლოებაც
კი ჭირდა...
ამ ზაფხულს, ამჯერად ივნისში, იტალიის რესპუბლიკის დღეზე
აღმოვჩნდი. ამ თარიღისათვის მოწვეულმა იტალიელმა მებაირაღეებმა მართლაც წარუშლელი შთაბეჭდილება
დატოვეს და სანახაობით ძალიან კმაყოფილიც დავრჩი. მაგრამ ახლა ჩემიანებმა „შემარცხვინეს“. ღია
ცის ქვეშ გამართულ ულამაზეს სანახაობაზე მოწვეული ათასამდე საპატიო თუ არასაპატიო სტუმრიდან
ალბათ 200-იც არ მოსულა. სიტუაციას შემთხვევით გამვლელები შველოდნენ. მიუხედავად იმისა, რომ ქვეყნის პრეზიდენტი მეტროთი და დედაქალაქის მერი საზოგადოებრივი ტრანსპორტით უბრალო ხალხთან ერთად მგზავრობს (ჰმ! ასეთი რაღაც
ოდესღაც მართლა იყო, არა?! ყოველ შემთხვევაში, „რუსთავი-2“ ასე გვარწმუნებდა), ჩვენს
„ელიტას“ (ქჰმ! ქჰმ!) „პლებეებთან“ შეხვედრა/შეხება/ ერთი ჰაერით სუნთქვა ოფიციალურ
და სავალდებულო ღონისძიებებზეც კი არ უყვარს და მერე გვიკვირს რატომ არ იციან რა სურს ხალხს. სამაგიეროდ მეორე დღის ბანკეტს (ჭამა-სმით) "ქართული საზოგადოების საუკეთესო ნაწილი" უკლებლად ესწრებოდა...
ბოლოს, კლვლავაც ზაფხულის ცხელ საღამოს, ამერიკის საელჩოს
საქართველოში გახნიდან 20 წლისთავისადმი მიძღვნილ კონცერტზე დამპატიჟეს. ჯერ კიდევ
საკითხავია, ვის უფრო დიდი ზარზეიმით უნდა აღენიშნა ეს მოვლენა, ამერიკელებს თუ ჩვენ,
მაგრამ ამჯერად ჩემს ყურადღებას სხვა რამეზე შევაჩერებ. ამერიკელებმა იზრუნეს, შეწუხდნენ
(დარწმუნებული ვარ, ღონისძიებაზე ფიქრი და მისი ორგანიზება ჩვენებურად ორი დღით ადრე
არ დაუწყიათ და ერთი წლით ადრე დაგეგმეს), ამერიკიდან მეტ-ნაკლებად ცნობილი პიანისტი, რომან რუდნიცკი
ჩამოიყვანეს, თბილისის კონსერვატორისათან მოლაპარაკება გამართეს და ქართველი მელომანებისთვის კონსერვატორიის
მცირე დარბაზში (ეტყობა ამ ოც წელიწადში კარგად გაგვიცნეს და მიხვდნენ, რომ დიდ დარბაზს
მარტო პიანისტის მოსასმენად არ შეავსებდით) უფასო კონცერტი „მოახაზირეს“.
ქართველებს ერთადერთი მისვლა და მოსმენა გვევალებოდა
და კიდევ საელჩოს საკმაოდ მაღალანაზღაურებად ქართველ თანამშრომლებს, მაქსიმუმი ერთი
თაბახი მოცულობის კონცერტის პროგრამის თარგმნა.
მცირე დარბაზის 3/4 ცარიელი იყო, თანაც მისი ნახევარი კონსერვატორიის
უკვე საკმაოდ ასაკიან პროფესორ-მასწავლებელებლებს ქონდათ შევსებული; სცენაზე დადგმული
საქართველოს დროშის ფლაგშტოკიც კი ისე იყო
გადაღუნული (სულ რაღაც 15 გრადუსით, მაგრამ მაინც), გეგონება, მის გვერდით აღმართული ამაყი,
ფრთაგაშლილ არწივიანი ბუნიკით დამშვენებული ამერიკის დროშისაგან გაქცევას ცდილობსო; დაგვიანებული მაყურებელი მთელი
კონცერტის მანძილზე მოძრაობდა; გერშვინის ცისფერი რაფსოდიის დროს საუკეთესო აკუსტიკის მქონე
დარბაზში ბრაგვანის ხმა მეხივით გავარდა. თურმე წინა რიგში მჯდარ მაყურებელს, მუსიკალური
ექტაზისგან ჩასძინებია, სკამზე ჩაცურდა და
ზღართანიც გაადინა; ყოველმესამე ნათურაგადამწვარი
ცენტრალური ჭაღისგან გაჩახჩახებული თავზე სველ ცხვირსახოცგადაფარებული მამაკაცი სრულიად
კონდიცირებად და გრილ დარბაზში თავს ისე კომფორტულად გრძნობდა, რომ ინსტინქტურად იქვე
აყუდებულ თოხს ან ბარს დავუწყე ძებნა... ერთი სიტყვით, პიანისტის მოსასმენად ან მოსაწყენად ვის ეცალა?!
ახლა ისევ კონტერტის პროგრამას მივუბრუნდეთ: მის ქართულ
თარგმანს თუ ვენდობით, რომან რუდნიცკის დაკვა (უნდა იყოს დაკვრა) 4 წლისას დაუწყია.
მერე ფირტეპიანოს (უნდა იყოს ფორტეპიანო) ფაკულტეტზე უსწავლია და გუატემალაშიც (უნდა
იყოს გვატემალა) უმოგზაურია. ამ დღეს კი ლუდვიგ ვან ბეთხოვენის (უნდა იყოს ბეთჰოვენი),
კლოდე დებუსის (უნდა იყოს დებიუსი), ფრანც ლისტის (უნდა იყოს ფერენც), ფილიპ ლამბრ-ის
(უნდა იყოს ლამბრო) და ვიღაც გოტშალკის თუ გოტშოკის (სხვადასხვა ადგილას სხვადასხვანაირად
ეწერათ) ნაწარმოებების ფორტეპიანოს ვერსიებს (უნდა იყოს საფორტეპიანო ვერსია) შეგვისრულებდა...
აღარ ვპალარაკობ თარგმანის სტილზე, ფორმაზე (ყველა სიტყვა ლოგიკასმოკლებულად სხვადასხვა
ზომის შრიფტით იყო აკრეფილი), გამართულობასა და შინაარსზე...
ისე, ამერიკელმა მუსიკათმცოდნეებმაც მახალისეს (ბოდიშს
ვიხდი, თუ ესეც თარგმანის ბრალია). თურმე გერშვინმა, რომელიც 1937 წელს გარდაიცვალა,
კლასიკური მუსიკა და პოპი გააერთიანა და ჯაზი გამოიგონა... აჰა, როგორ არა J
საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი
პოპინსი
0 კომენტარი.:
Post a Comment