6.5.11
დაკარგული ორშაბათი
Approved by
მეგობარმა დაბადების დღეზე დამპატიჟა, თან უბრალოზე კი არა, ქალაქგარეთ მზის გულზე გაშლილ მამაპაპურ ქართულ სუფრაზე, იმერული მოხარშული დედლებითა და ცხელ-ცხელი ხაჭაპურებით. მთელი კვირა ვემზადებოდი, საქეიფოდაც და დიდი ხნის უნახავ მეგობრებთან შესახვედრადაც. ჩემს ძმას სამი დღე ვეღრიჯებოდი და მანქანას ვემათხოვრებოდი. ჩემი აზრით, ყველაფერი საგულდაგულოდ დავგეგმე და, მე რომ მგონია, წინა საღამოს იუბილარს დავურეკე, ხვალ რა დროს და სად ვიკრიბებით-თქო. „ძალიან გული დამწყდა, რომ არ იყავი, დღეს მაგრად გავერთეთო“, სახტად დარჩენილს ასე მიპასუხა... დაზაფრულმა კალენდარში ჩავიხედე და აღმოვაჩინე, რომ იმ კვირის ერთი დღე (კონკრეტულად, ორშაბათი) მეხსიერებაში სადღაც დამეკარგა. რამოდენიმე დღის შემდეგ დეიდა პოლიმ ისედაც შეშფოთებული კიდევ უფრო დამამშვიდა: „გულს ნუ გაიტეხ, მაგას ნაადრევი ალცჰეიმერი ქვიაო“, მერე თვითონაც ჩაფიქრდა და უცებ დაასკვნა, რომ „ჩემი ორშაბათი“ მასაც სადღაც გამორჩა. ხანგრძლივი კვლევისა და ძიების შედეგად დავადგინეთ, რომ ის დღე ერთად და საკმაოდ შინაარსიანადაც გავატარეთ - ბლოგის სტატიებზე ვიმუშავეთ, სტუმრადაც ვიყავით, კინოში წასვლა და მაღაზიების შემორბენაც მოვასწარით. ნეტავ რისი ბრალი იყო ჩვენი „კოლექტიური სკლეროზი“, მაგნიტური დღის თუ უკვე ძალაში შესული გაზაფხულის?
თავის სანუგეშებლად ისღა დაგვრჩა, რომ მსგავსი „გადახრები“ ბევრს და ხშირად ემართებათ. ექიმები ამბობენ, რომ გადაღლილობის და აგრეთვე დიდი ინფორმაციული ნაკადის ბრალი უნდა იყოს, რომელსაც ჩვენი ტვინი იღებს, მაგრამ ვეღარ ერევა და ყოველი მომდევნო ინფორმაცია წინას განდევნის (ჩვენს შემთხვევაში, ხანდახან უკვალოდაც). ისე, მე და პოლის რაც შეგვეხება, ოჯახის, სამსახურისა და ბლოგის გადამკიდე, ორივე ვერსია ჩვენზეა ზედგამოჭრილი. ჩვენ კი ვეძებთ, ვპოულობთ, ვარჩევთ, „ვხარშავთ“ და უკვე დამუშავებულ-გაფილტრულ ინფორმაციას ვაწვდით მკითხველს, მაგრამ ვაითუ, საბრალო მკითხველიც ჩვენს დღეშია?! პაუზა ხომ არ გავაკეთოთ, ან ტემპი შევანელოთ? ანდა დამსახურებულ და კუთვნილ შვებულებაში გავიდეთ? ასპარეზი ცოტა ხნით სხვებს დავუტოვოთ - აწი სხვა ბლოგერ-ავტორებმა იტვირთონ რედაქტორის მძიმე ხვედრი...
საკუთარ პათოსზე გული ამიჩუყდა, ჩემი გმირული და უდრეკი (მაშ!) გადაწყვეტილების გასაცნობად რედკოლეგიის მოსაწვევად განვემზადე და კვლავაც დეიდა პოლიმ დამაბრუნა რეალობას: „შვებულება კი არა, თუ გინდა აკადემიური წელი აიღე, ჩვენი ბლოგის „საწყობში“ ჩაიხედე, სექტემბრის ჩათვლით რომ გვაქვს სტატიები ჩაყრილი!“ ჩავიხედე და შევძრძწუნდი, ჩვენი შრომისა და გარჯის მასშტაბებმა გამაოცა, „დრაფტებში“ დავიკარგე, ორიოდე „ვაკანტური“ თარიღი ძლივს შევაკოწიწე - ეს რამდენი გვიწერია!!!
საკუთარ თავს შევუძახე: „ეჰ, ჩემო მერიკო, რა ხანმოკლე აღმოჩნდა შენი რომანტიული სულიკვეთება, რა დროს დასვენებაა, 13 რიცხვი და პარასკევი ერთად მოდის, მაგ თარიღის გამოტოვება როგორ იქნება?!
მოვალეობა გიხმობს, მორჩი ლაყბობას და კლავიატურას მიუჯექი და საქმეს მიხედე!“
საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი პოპინსი
0 კომენტარი.:
Post a Comment