28.1.13
კაცები და მათი ხილული თუ უხილავი ფობიები
Approved by
ბლოგის შემქნის დღიდან სულ კაცების ნაკლზე და მათ უსაქციელობაზე ვლაპარაკობთ. მე შენ გეტყვი და მიზეზს არ გვაძლევენ. თემის მოძიებისთვის დიდხანს შრომაც არ მჭირდება, მეზობელთან გავალ, ან გთხოვილ-შეყვარებულ დაქალებში (ანუ კაცებთან სისტემატიური და ახლო კავშირის მქონე კონტინგენტთან) გადავრეკავ და ერთი დღეში, დღე კი არა, ხანდახან ერთ საღამოში განვითარებული მოვლენებისგან სამი-ოთხი სტატიის მასალა წარმატებით გროვდება. ზოგჯერ, განსაკუთრებით სავსე მთვარის დროს (თუ გახსოვთ, ამაზე ერთხელ უკვე ვწერდით), ერთდროულად იმდენი საინტერესო რამ ხდება, იძულებული ვხდები სპეციალური ბლოკნოტი ვაწარმოო და მსუყე-მსუყე ამბები მომავლისთვის შემოვინახ-დავასაწყობო. კაცები კარგად გვყავდნენ და მაგათზე სალაზღანდარ-საქილიკოს რა გამოლევს.
დღეს ცოტა სხვა კუთხიდან მინდა მათზე საუბარი. ამდენს ვყვებით კაცების უკიდეგანო ეგოიზმზე, თვითნებობასა და უპირობო დომინანტობის სურვილზე. ხანდახან მგონია, რომ ქართველი (და არამარტო) კაცების ცხოვრების ერთადერთი და უმნიშვნელოვანესი მიზანია, ქალის საწინააღმდეგო სულ პატარა რამე მაინც გააკეთონ და ამ გზით დაამტკიცონ საკუთარი ვაჟკაცობა. რამდენად ნიჭიერად გამოსდით და რეალურად რას აღწევენ, ეს სხვა საკთხი და ცალკე თემაა, რომელსაც გვერდს ვერაფრით ვერ ავუვლი და ერთ მშვენიერ და ლამაზ დღეს, რა თქმა უნდა, მაგაზეც ვისაუბრებ.
ამჯერად მამაკაცებზე და მათ შიშებზე მინდა გეჭორაოთ. სრულიად კაცობრიობისა და ოჯახის ბედნიერი ლიდერის იმიჯს ამოფარებულებს, თურმე არც თუ ისე დალხენილი და უღრუბლო ცხოვრება აქვთ. დარწმუნებული ვარ, ვისაც სიცოცხლეში ერთხელ მაინც თუნდაც ერთი კაცი შეხვედრია, ყველა დამეთანხმება რომ მათი ყველაზე დიდი შიში და ღამის კოშმარი ნაადრევი თუ უდროო გამელოტებაა. ვინ რითი ცდილობს ამ გადაუჭრელი და უსაშველო პრობლემის გადავადებას, შეყოვნებას, შეჩერებას. ზოგი, აქაოდა განსაცდელს თვალს თამამად ვუსწორებო, თავს იხოტრავს, ზოგიც სხვების გასაცურებლად, ე.წ. „ტალავერს“ იზრდის და კეფიდან უკვე იქაც შეთხელებულ დალალებს შუბლზე ივარცხნის, ზოგიც ექსტრემალურ ზომებს მიმართავს და ინერგავს (დააკვირდით, საქართველოში შემოსული სიახლეებიდან, ეს ერთადერთი კოსმეტიკური პროცედურაა, რომელსაც კაცები არ მალავენ და რისიც არ რცხვენიათ. სოლარიუმებსა და საეპილაციო სალონებში კი, ისევე, როგორც შოკოლადისა და თაფლის მასაჟის სეანსებზე შვილივით ნაზარდი ღიპის დასაგდებად, მალულად დაიარებიან), რა საშუალებასა და მეთოდს არ მიმართავენ სათითაოდ აღრიცხვაზე აყვანილი და ნალოლიავები მოღალატე თმის ღერების ცვენის შესაჩერებლად.
თავის დასამშვიდებლად და გადაშიშვლებული კინკრიხოს კიდევ უფრო კარგად გადასაპრიალებლად ისიც კი მოიგონეს, რაც უფრო მელოტია მამაკაცი, მით უფრო მეტ სექსუალურ პოტენციას ფლობსო. ნეტა ვინ შეამოწმა? იგივე აზრის მქონე ქალი, მე პირადად, არსად შემხევდრია. აი, თავად სექსუალური შესაძლებლობის ასაკისდაგამო დაკარგვას კი (რაც არანაკლებ დიდი შიშის მიზეზი და ბევრი სერიოზული ფსიქოლოგიური პრობლემის საფუძველს წარმოადგენს) ბევრად უფრო მშვიდად ეგუებიან და იცით რატომ? ამის შესახებ მხოლოდ თვითონ და ჰა-დ-აჰა ცოლმა იცის. აი, ქაჩალ თავს კი კილომეტრიდანაც ყველა ხედავს. თუმცა, გამონაკლისებიც არსებობენ. ერთ ჩემს ნაცნობს, 15-17 წლის რომ იყო, პანიკურად ეშინოდა გულ-მკერდსა და ზურგზე ბანჯგვლები არ ამომივიდესო. ყოველ დილას, გაღვიძებისთანავე მისხალ-მისხალ ითვალიერებდა ქალისთვისაც კი შესაშურად გადაპრიალებულ ხელ-ფეხს - ღამის განმავლობაში ბიბინა თმოვანმა საფარმა ხომ არ დაფარაო. ვის რა უჭირს...
ამავდროულად, რაც ყველაზე საინტერესოა, ქალებისგან განსხვავებით, მამაკაცებს სულ არ ედარდებათ ისეთი სერიოზული რამ, როგორიცაა ასაკის მომატებასთან ერთად თვალის ჩინის დაკარგვა-დაქვეითება. არადა, ყველა ლოგიკის თანახმად, თმის შეთხელებაზე მეტად გაბრუციანება უნდა გვაწუხებდეს. სხვა თუ არაფერი, ცუდი მხედველობა ბევრ პრობლემასა და უზარმაზარ დისკომფორტს ქმნის. შიშველ თავზე, დიდი-დიდი მზემ დაგვაცხუნოს ან ზამთარში მოგვეყინოს, წვიმის დროს გარკვეულწილად მოხერხებულიც კი არის, თან არსებობს ამ საკითხის მარტივი გადაწყვეტა - ქუდი. გამელოტებაზე დარდისაგან რეალობის შეგრძნებადაკარგული კაცები კი სათვალეს ცხვირზე მარტივად ისკუპებენ და სამუდამოდ გამომშვიდობებულ ქოჩორზე ფიქრში გართულები საერთოდ არ იმჩნევენ პლიუს სამის პლიუს ოთხში და ა. შ. გადასვლას. ეტყობა, იმედი აქვთ სათვალე ჭკვიანი კაცის იერს სულ ცოტათი მაინც შეგვმატებსო.
ფიზიოლოგიური მომენტების გარდა კაცებს სხვა სჭირბოროტო საკითხებზე შიშიც არ ასვენებთ. მაგალითად მეგობრის, კოლეგის ან მეზობლის უკეთესი მანქანა, უკეთესი სამსახური და უკეთესი ცოლი. თანაც ზუსტად ამ თანმიმდევრობით. ქართველ ავტომოყვარულთა ერთ ძალიან საინტერესო საიტზე ხშირად ვიჭყიტები ხოლმე. ფორუმზე ახალ მანქანას ერთმანეთს ჯერ გულიანად ულოცავენ, მერე დაუზარებლად უქებენ და მიამიტად სხვათაშორის აყოლებენ: „ძვირი მიგიცია“, „მაგარია ეს დისკები რომ არ აბანძებდეს“, „მაგის ყიდვა მეც მინდოდა, მაგრამ შევამოწმებინე და მერე აღარ მომეწონა“, „მაგ ფასად უკეთესსაც იყიდდი, ძმა“, „მაგ მოდელს წინა ჯობია“, „აგერ უკეთესი გამოვიდა“ და ა.შ. ... ადამიანმა უკვე შეიძინა, თავისი არჩეულია, თავისივე მოწონებული, სახლში ყავს მოყვანილი და ახალი მანაქნა უხარია - შეარგე რა! შენ ხომ არ გჩუქნის?! არა, რაღაც პატარა დეტალი მაინც აუცილებლად უნდა დაუწუნონ! ერთადერთი რაშიც თანამოძმეებს კონკურენციას არ უწევენ და რისიც გულწრფელად არ შურთ - სხვისი კარგი შვილებია. რაც არ უნდა უვარგისი და გაუზრდელი პირმშო ყავდეთ, სხვისი უკეთესისკენ თვალი არ გაურბით და სულ არ ეშინით ძმაკაცის შვილმა სწავლაში ან საქმეში ჩემსას არ აჯობოსო. ალალად და მიამიტად აკმაყოფილებთ საკუთარი ნებისმიერ ვარიანტში და თავისი შესაძლებლობეის მაქსიმუმის ფარგლებში, ავიც და კარგიც ერთნაირად უყვართ. შვილის მიღწევებით არ ამაყობენ და არ უხარიათ-თქო კი არ ვამბობ, პირიქით, ძალიანაც მოწონთ. მაგრამ სხვისი შვილი როგორია, სულ არ ადარდებთ. აი, ფანჯრის ქვეშ დაყენებული მეზობლის ბოლო მოდელის და პრესტიჟული მარკის ავტომანაქნა, კონკურენტ ფირმაში დაწინაურებული ძმაკაცი, ან მეზობლის გრძელფეხება საყვარელი ღამით ძილს რომ უფრთხობთ და მოსვენებას არ აძლევთ, ეჭვიც არ მეპარება. არ ვიცი, არ ვიცი, ალბათ მათ ცხოვრებაში მწირი მონაწილეობის გამო (რას იზამ, დაკავებულები არიან, ოჯახისთვის ლუკმა-პურს შოულობენ) შვილები საკუთარ დამსახურებად, მათი აღზრდა კი საკუთარ მოვალეობად სულ არ მიაჩნიათ.
ახლა დროის მოტანილ და მოდურ შიშებს არ იკითხავთ? ერთმა ჩემმა მეგობარმა სახლში ოჯახის წევრების გასაცნობად უკვე სტაჟიანი შეყვარებული მიიყვანა - ორმეტრიანი ჭეშმარიტი გურჯი ვაჯკაცი. გაზაფხული იყო და საგანგებოდ გამოწყობილ და თავმომწონე ბიჭს საგულდაგულოდ დარჩეულ-გარეცხილი მარწყვი მიართვეს. სახტად დარჩენილი სასიდედროს გაოცება წარმოიდგინეთ, როცა სახეშეცვლილმა და გაფითრებულმა ბიჭმა ხილის ჭამაზე სასტიკი უარი განაცხადა: დედამ მითხრა, უცხო ოჯახში მარწყვს ნუ შეჭამ, კარგად გარეცხილი თუ არ იქნა, მიწა შეგყვება და ბოტულიზმი დაგემართებაო. ბიჭის ხელოვანი მშობლისგან განსახვავებით, კარგად ერუდირებულმა ოჯახმა სასიძოს „შემთხვევით“ საჟურნალო სტატია შეაპარა, სადაც წვრილად იყო ახსნილი, ბოტულიზმის ჩხირები მხოლოდ კონსერვირებულ გარემოში რომ ხარობდა და მიწის ჭამისგან დიდი-დიდი ტეტანუსს თუ აიკიდებდა, რისგანაც, ჰა, მაქსიმუმ, ღრანჭი მოექცეოდა და ინციდენტი დაივიწყეს.
ვინ აცალათ? მორიგი სტუმრობისას დანა-ჩანგალ და სხვა დამხმარე ინსტრუმენტებმომარჯვებულმა ბჭმა მირთმეული კატლეტი ნახევარ მილიმეტრიან ნაკუწებად დააქუცმაცა და კარგა ხანი მონდომებითა და გულდასმით ჩიჩქნა: გარედან კარგი დაბრაწული კი არის, მაგრამ კარგი გამომშრალი არ იქნება, სადმე შუაგულში უმი ხორცი გაგეპარებოდათო. დელიკატური და კარგად აღზრდილი მასპინძლები აღარ დაინტერესებულან სტუმარი არარსებულ უმ ხორცში რას ეძებდა, ციმბირის წყლულს თუ ღორის სოლიტერის კვერცხებს. ალბთა მიხვდით, რომ ყმაწვილი სასიძოს სტატუსითვე ჩაბარდა წარსულს...
აი, ასე, ჩემო კარგებო, როგორც იძახიან არც მთლად მასეა საქმე. თავდაჯერებულ და წარბშეუხრელ ნიღაბს ამოფარებულებს, ზოგს თაგვის ეშინია და ზოგსაც ჩიტის გრიპის. ერთი ჩემი ნაცნობი პატარა ნიავშიც არ ჯდებოდა: „აქ მიბერავს, სხვაგან გადამსვით, გაციების მეშინიაო“... და რა გგონიათ? ამ ფაქტს 25 წლის ასაკისთვის 4 ცოლის გამოცვლაში ხელი სულ არ შეუშლია (ახლა მერამდენე ყავს არ ვიცი, მაგრამ მარტო ნამდვილად არ არის). ქალები ყოველთვის მზად ვართ, ნებისმიერი, თუნდაც სულელური და ბავშვური მიზეზით დაშინებულს და დაფეთებულს თავზე ხელი გადავუსვათ, ვანუგეშოთ და აუცილებლობის შემთხვევაში, დავიცვათ კიდეც და სხვათაშორის, ყველაზე მეტად სწორედ ქალების ეშინიათ, მაგრამ ამაზე სხვა დროს...
საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი პოპინსი
0 კომენტარი.:
Post a Comment