4.5.12
„ვრეცხავთ და ვრეცხავთ, მთელი დღე ვრეცხავთ, ვრეცხავთ დღითა და ღამით...“
Approved by
ამას წინათ ერთმა ახლობელმა დამირეკა - საკმაოდ სიმპატიურმა
და სასიამოვნო დიასახლისმა. სადღაც დილის თორმეტის ნახევარი იყო და მოკლე მოკითხვას
ეგრევე სულ ოდნავ გაკიცხვისტონშეპარებული და აშკარად ირონიულ ღიმილ დაყოლებული: „რათქმაუნდა
გეძინა“ მოაყოლა. ჰო, მეძინა, მერე? სულ მაინტერესებს, სხვებს რას უშავებს ჩემი დილის
ძილის სიყვარული. სამაგიეროდ, საღამოს თერთმეტ საათზე ისინი რომ ფშვინავენ, მე გაქანებულ
საქმიანობაში ვარ და დილას, უკაცრავად, შუადღეზე გაღვიძებულს სახლიც დალაგებული მხვდება
და სადილიც გაკეთებული. ექიმები და ფსიქოლოგებიც კი აღიარებენ, რომ ორი ტიპის ადამნიანები
არსებობენ, ისინი ვინც დღე აქტიურობენ და ისინი, ვინც ღამე ცოცხლდებიან.
ერთი ძალიან კარგი მეგობარი მყავდა, იმერეთიდან. სტუდენტობის
ჟამს თბილისში რომ ჩამოვიდა, ჩვეულებისამებრ დილის ხუთ საათზე ეღვიძებოდა. მოგეხსენებათ,
ამ დროს ჩვენს ტელევიზიებსაც კი ძინავთ (ადამიანებზე აღარ ვლაპარაკობ). საუზმეს და
დილის პროცედურებს რომ მოითავებდა, შვიდის ნახევრისთვის უკვე მოწყენილობისგან კვდებოდა
და ახლობლებში რეკვას იწყებდა - შედეგად ოჯახებს აწიოკებდა. დილაუთენია ტელეფონი რომ
რეკავს, კარგ ამბავს არავინ ელოდება, მით უმეტეს, რომ ტელეფონთან ჩვენს ნაცვლად დაფეთებული
მშობლები მირბოდნენ ხოლმე. ტელეფონზე რეკვა რომ ავუკრძალეთ, მერე სტუმრად სიარული
დაიწყო და ხან ვის კარს ანგრევდა გამთენიისას, ხან ვისას.
განსაკუთრებით ზამთარში, ცხრა საათზეც რომ ბნელა, სამსახურში
თუ არ მეჩქარება, რატომ უნდა ავდგე უკუნში და ბნელში? არ ჯობია, გამოვიძინო? მე ხომ
არავის ვუშლი დილას ადრე ადგომას. ამ ბოლო დროს ერთი კანონზომიერება შევამჩნიე: ჩემი,
და არა მხოლოდ ჩემი, ძილისგუდობა განსაკუთრებულად ცოტა მოგვიანებით და ქართული გაგებით
წარმატებულად გათხოვილ დიასახლისებს აწუხებთ (რასაკვირველია, ყველას არ ეხება). აი, იმათ გარიგებულ ქმარს, 2 ბიჭი სასწრაფოდ
რომ გაუჩინეს და ახლა სამაგალითო მოვლილ-დაბანილ-დავარცხნილი ოჯახი აქვთ. ჰალსტუხშებმული
და ჯიპზემომჯდარი ქმარი სამსახურშია, ბავშვები ბაღში, იატაკი კი ბრწყინავს. სიცოცხლეში
არ უმუშავიათ (ან ამჟამად აღარ მუშაობენ), ერთხელაც არ დაფიქრებულან დენის ან გათბობის,
ან თუნდაც შვილების სწავლის ფული საიდან გადაიხადონ და მოწყენილობისგან სხვის ფუქსავატ
ცხოვრებას აკრიტიკებენ: „შენ რა გენაღვლება სახლში ქმარი არ გელოდება...“. იცით რა?
სამაგიეროდ, მზა-მზარეული არაფერი მომდის, ვმუშაობ კიდევაც, გადასახადებსაც მე ვიხდი,
რემონტსაც მე ვაკეთებ, სანტექნიკოსიც მე მომყავს და ჩემი იატაკიც ბრწყინავს. მით უმეტეს,
რომ პარკეტი არამარტო ჩემი შერჩეულია, დაგების საფასურიც ჩემივე გადახდილია. ამიტომ,
დილას თუ ზედმეტი ერთი საათი მძინავს, სამაგიეროდ ქმრის სამსახურში და ბავშების სკოლაში
გაშვების მერე სერიალებს კი არ ვუყურებ, ვშრომობ და ამას დამატებული, დიასახლისები რომ
აკეთებენ ის საქმეც ჩემზეა.
ჰო, იგივე კატეგორიის თავალში კიდევ ერთი ნაკლი მაქვს:
„როგორ ძვირფას შოკოლადს და ყავას ყიდულობ. შენი თავისთვის არაფერი გენანება“.... და
რატომ უნდა დამენანოს? გეგონება, თვითონ შრომაში ათენ-აღამებენ შვილებს რომ რამე არ
მოაკლონ. ქმარი თუ ფულს უჟოშკავთ, ჩემი ბრალი არაა. არადა, ასეთ ცოლებს, როგორც წესი
ხელზე სახარჯო ფულს არ აძლევენ ხოლმე. ერთი ნაცნობის და მოსკოვშია გათხოვილი. აი, რუსეთში
„ბიზნესები რომ აქვთ“ ისეთი ფულიანი ქართველის ოჯახში. გოგოს მანეთს არ აძლევენ, რამე
თუ უნდა, მამამთილს უნდა თხოვოს. ისიც წაიყვანს და ათასებს ახარჯავს. მაგრამ ტრუსიკს და
კალგოტკის რაოდენობას და მოდელსაც კი მამამთილს უთანხმებს, აბა, დიასახლისს ფული რად უნდა. რაღა რუსეთი, ჩემთან
სამსახურში ქმარს ზემოთ რომ ვყვებოდი ისე გვიან მოყვანილმა და სასწრაფოდ ბიჭებგაჩენილმა,
ქმრის იმიჯის შესაფერისად სილამაზის სალონგამოვლილმა მანქანიანმა ცოლმა მოაკითხა და
100 ლარი თხოვა: დიდი ფასდაკლებაა და რაღაც ჩუსტებს ვიყიდიო. ქმარმა უარი უთხრა, არ
მაქვს, დღე პატენტი სათვალე ვიყიდე 80 ლარად და აღარ დამრჩაო. სათვალეში კაცმა სწორედ
იმ დილას ჩემს თვალწინ 2300 ლარი გადაიხადა...
ცხოვრების სტილი ყველას თავისი აქვს: ზოგს სხვებისთვის
თვალის დაყენება ურჩევნია, ზოგიც თავის თავზე ზრუნავს. ჩემთვის პრიორიტეტული
პირადი კომფორტია. მართლა ვერ ვხვდები ვის რას უშლის ჩემი ძილი ან ჩემს ვაზაზე დაყრილი
შოკოლადი. რაღაც არ შემიმჩნევია, რომ ვინმეს ყელზე დადგომოდა.
საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი
პოპინსი
0 კომენტარი.:
Post a Comment