გოზინაყის ალტერნატივა - ფსტის კაკლის ხრაშუნა

Approved by Natia Jinjolava

ფსტის კაკლის მარილიანი ხრაშუნა (ბრიტლი)

ცოტაოდენი ზეთი, 1 ჭ შაქარი, ½ ჭ სიმინდის სიროპი (შეგიძლიათ შეცვალოთ თაფლით ან ნებისმიერი სიროპით), 1 ჭ უმარილო, წვრილად დაჭრილი ფსტის კაკალი (ფისტაშკა), 1 ს/კ კარაქი, 1 ჩ/კ მარილი, 3/2 ჩ/კ სოდა, ცოტაოდენი ზღვის მარილი

დაფა ან საცხობი ფირფიტა დავზეთოთ ან დავასველოთ. გადავდოთ გვერდზე. საშუალო ზომის სქელძირიან ქვაბში ერთმანეთში ავურიოტ შაქარი,  3 ს/კ წყალი და სიმინდის სიროპი. შემოვდგათ საშუალო ცეცხლზე და ვურიოთ სანამ შაქარი არ გადნება. ვადუღოთ 3-4 წუთის განმავლობაში. დავუმატოთ ფსტის კაკალი, კარაქი და მარილი და კარგად მოვურიოთ. გავაგრძელოთ მორევა კიდევ 3-4 წუთის განმავლობაში სანამ სიროპი ქარვისფერი არ გახდება. დავუმატოთ სოდა და მოვურიოთ ენერგიულად - სიროპი აქაფდება. აგრევე გადმოვდგათ ცეცხლიდან და დავასხათ წინასწარ გამზადებულ დაცხიმულ დაფაზე. მოვასწოროთ დაცხიმული ნიჩბით ან კოვზის ზურგით, მოვაფრქვიოთ ცოტაოდენი ზღვის მარილი და გავაგრილოთ. ინახება 1 კვირის განმავლობაში.


საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი პოპინსი

გოზინაყის ალტერნატივა - არაქისის ხრაშუნა

Approved by Natia Jinjolava

არაქისის ხრაშუნა (ბრიტლი)
მარტა სტიუარტის რეცეპტებიდან
3 ჭ შაქარი, 1 ჭ სიმინდის სიროპი (შეგიძლიათ შეცვალოთ თაფლით ან ნებისმიერი სხვა სიროპით), ½ ჭ წყალი, 4 ½ ჭ კანგაცლილი და ახალმოხალული არაქისი, 4 ს/კ კარაქი, 2 პაკეტი ვანილის შაქარი ან 2 ჩ/კ ვანილის ექსტრაქტი, 2 ჩ/კ სოდა, ცოტაოდენი ზეთი

საცხობ ფირფიტას ან დაფას წავუსვათ ზეთი ან დავასველოთ. სქელძირიან ტაფაში ერთმანეთში ავურიოთ შაქარი, წყალი და სიროპი. თავსახური დავახურიოთ, მაღალ ცეცხლზე წამოვადუღოთ და ვხარშოთ დაახლოებით 5 წუთი. მოვურიოთ და რაფის გვერდებზე შერჩენილი შაქარი სველი ნიჩბით ჩამოვფხიკოთ. მერე ტაფას თავსახური მოვხადოთ და ცეცხლი დავიყვანოთ საშუალომდე. ვადუღოთ კიდევ 1 ან 2 წუთი. დავუმატოთ არაქისი და ვურიოთ რკინის კოვზით კიდევ 13-18 წუთი, სანამ კარამელი მუქი ოქროსფერი არ გახდება. გადმოვდგათ ცეცხლიდან და მსყისვე დავუმატოთ ვანილი, კარაქი (ოთახის ტემპერატურის) და სოდა. ვურიოთ სანამ კარაქი არ გადნება. სიროპი სოდის დამატების მერე ქაფად იქცევა. დავასხათ ზეთწასმულ დაფაზე და გავაბრტყელოთ ზეთწასმული ნიჩბით ან კოვზის სურგით. გავაციოთ მინიმუმ 1 საათის განმავლობაში. დავამტვრიოთ და მივირთვათ.


საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი პოპინსი

გოზინაყის ალტერნატივა - გოგრის თესლის ხრაშუნა

Approved by Natia Jinjolava

პრინციპში არც არავინ მიშლის და მხოლოდ ტრადიციაა, მაგრამ ჩემი ნება რომ იყოს გოზინაყს მხოლოდ საახალწლოდ კი არა წელწადის 365 დღე ვაკნატუნებდი.  ამიტომ რაღა გასაკვირია, რომ ახალი წლის მოახლოებასთან ერთად ნიგვზის დათეთრება-დაჭრასა და თაფლში ამოვლების სამზადისს შევუდექი. თუმცა, ამჯერად კრეატიულობა მომეძალა და დავფიქრდი: რა იქნება ნიგვზის გარდა თხილის გოზინაყიც რომ შევქმნა-მეთქი? ხომ იცით, რაც მეტი - მით უკეთესი. თანაც, აბა, ვის არ უყვარს გრილიაჟი? მერე გადავწყვიტე, კიდევ უფრო განსხვავებული გემოსთვის თხილს თაფლის ნაცვლად კარამელში ამოვავლებ-თქო და სრულიად ამერიკული და უგემრიელესი „ბრიტლები“ ანუ ხრაშუნებიც გამახსენდა, რომლებიც ძალიან მარტივად კეთდება და კარგი გემოც აქვს.
მით უმეტეს, რომ ბრიტლი ნებისმიერი კაკლისგან თუ მასთან მიმსგავსებული „ნივთიერებისგან“ შეგიძიათ დაამზადოთ. თხილს, ნიგოზს, პეკანს, მაკადამიას, ფსტის კაკალს, გოგრის თესლს, არაქისს, კეშიუს, ქიშმიშს, სეზამის და მზესუმზირის თესლს კარამელში, თაფლში, სიმინდის სიროპში, ნუგასა თუ ირისში ავლებენ და სხვადასხვა სანელებლებთან ერთად, თქვენ წარმოიდგინეთ და წიწაკასა და მარილსაც კი უმატებენ. ერთი სიტყვით, ჩემსავით კაკლის მოყვარული თუ ხართ, ექსპერიმენტები შეგიძლიათ უსასრულოთ ატაროთ. დღეს კი ელტონ ბრაუნის

გოგრის თესლის ბრიტლი
1 ჩ/კ ზეთი და ცოტა კიდევ, 200 გრ  გოგრის დარჩეული თესლი, ½ ჩ/კ დაფქული წითელი წიწაკა (ან თქვენი გემოვნებით), ½ ჩ/კ დაფქული დარიჩინი, ½ ჩ/კ მარილი, 620 გრ შაქარი, 340 მლ წყალი

გოგრის თესლი და ზეთი მოვათავსოთ საშუალო ზომის სქელძირიან ტაფაზე და შემოვდგათ საშუალოზე ოდნავ მაღალ ცეცხლზე. ვხალოთ დაახლოებით 4-5 წუთის განმავლობაში. თან ვურიოთ. გადავიტანოთ ჯამში. დავუმატოთ წიწაკა, დარიჩინი და მარილი და კარგად მოვურიოთ. დაფას ან საცხობ ფირფიტას წავუსვათ ზეთი ან დავასველოთ. სქელძირიანი ტაფა შემოვდგათ მაღალ ცეცხლზე და ჩავყაროთ შაქარი და ჩავასხათ წყალი. წამოვადუღოთ და შიგადაშიგ ვურიოთ. სიროპი როგორც კი ადუღდება, ნუღარ მოვურევთ, ტაფას თავსახური დავახუროთ და ვხარშოთ 3 წუთის განმავლობაში. 3 წუთსი შემდეგ ტაფას თავსახური მოვხადოთ, ცეცხლს დავუწიოთ მინიმუმამდე  და დაახლოებით 15-20 წუთი ვხარშოთ სანამ სიროპი ღია ქარვისფერი არ გახდება. გადმოვდგათ ცეცხლიდან და დავუმატოთ მოხალული და შესუნელებული გოგრის თესლი. მოვურიოთ კარგად. კარამელი ძალიან სწრაფად ცივდება, ამიტომ ჩვენც სწრაფად უნდა ვიმქომედოთ: ბრიტლი ცხიმწასმულ დაფაზე ან საცხობ ფირფიტაზე დავასხათ და ზეთწასმული ნიჩბით გოზინაყივით დავაბრტყელოთ. ბოლომდე გავაგრილოთ (დაახლოებით 30 წუთი) და დავამტვრიოთ. ინახება 2 კვირა.


საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი პოპინსი

ერთი მოგზაურობის დღიური

Approved by Natia Jinjolava


ყველაფერი წინასწარ დიდი ხნით ადრე იყო დაგეგმილი, მაგრამ მაინც ამავე დროს ცოტათი მოულოდნელი. უცნაური და ჯადოსნური მოგზაურობა აღმოჩნდა, რადგან სუსხიანი და თოვლიანი გაზაფხულის შუაგულში ხმელთაშუაზღვისპირეთის მარადმწვანე ზეთისხილით, ციტრუსებით, სხვადასხვაგვარი ყვავილებით, მრავალრიცხოვანი სუნებით და ეთერზეთებით შეზავებულ გარემოში ამოვყავით თავი.
ზღაპრული მოგზაურობა ზღაპრულ მხარეში - ფრანგულ რივიერაზე - ლაჟვარდოვან სანაპიროზე - Côte-d’Azur -ში, მთელი რვა დღით.
სახელწოდება Côte-d’Azur - ეკუთვნის ფრანგ პოეტ სტეფან ლიეჟერს, ხმელთაშუაზღვისპირეთის კვალობაზე არც ისე დიდი ფართობი უკავია, ჩრდილოეთიდან ზღვისპირა ალპებით არის მოსაზღვრული, აღმოსავლეთით - იტალიით, დასავლეთით - ფრანგული დეპარტამენტი - ვარით. შერქმეული სახელი ზუსტად შეესაბამება აქაურობას, როგორც ერთ-ერთ გზისმკვლევში ამოვიკითხე „ამ მხარეს ზღაპრული ალქიმია“ აქვს.
ევროპაში ერთთვიანი მოგზაურობიდან თბილისში დაბრუნებულს, როგორც შორეულ ქვეყნებში ნამყოფსა და გამოცდილ მოგზაურს ეკითხებიან, ოჯახის წევრებმა ისეთი შეკითხვა დამისვეს: „ნანახი ქალაქებიდან კიდევ ერთხელ დაბრუნებას სად ვისურვებდი?“ პასუხზე ბევრიც არ მიფიქრია, კინოფილმ „რომაული არდადეგების“ ოდრი ჰეპბერნის გმირის მსგავსად, ვუპასუხე: „ნიცაში, რა თქმა უნდა, ნიცაში“, თუმცა ჩემივე ნათქვამს დავუმატე:“...და კიდევ ... ყველგან ლაჟვარდოვან სანაპიროზე“.
ასეთია ეს მხარე, ერთხელ ნახვა საკმარისი არ არის და სულერთია, რომ ყველა „მნიშვნელოვან“ და ცნობილ ადგილას უკვე ნამყოფი ხარ, უკვე გაიჩინე „საყვარელი“ ადგილები და ქუჩები, ტურისტის კვალობაზე კარგადაც შეისწავლე ისინი, რომ სხვა ქვეყნებშიც უამრავი რამ გაქვს სანახავი, მაინც... გინდა დაბრუნება, ბევრჯერ, წელიწადის ნებისმიერ დროს, ნებისმიერ ასაკში, ნებისმიერი ხანგრძლივობით...
მაშ ასე, თქვენს წინაშეა მოგზაურის დღიური, რომელიც დავალაგე არა ქალაქების (თუნდაც  ღირებულების ან ჩემზე დატოვებული შთაბეჭდილებების სიძლიერის მიხედვით), არამედ ქრონოლოგიურად, მათი ნახვის თანმიმდევრობის მიხედვით, რადგან უპირატესობის მინიჭება რომელიმე მათგანისათვის არ მინდოდა, არც ერთისათვის... გარდა ნიცასი...
         
მოგზაურობა  I – Nice -  “მშვენიერი ნიცა“
თუმცა პირველი შთაბეჭდილება ნიცაზე სხვაგვარი იყო.  ვერ ვიტყვი, რომ ხანგრძლივი ან დამღლელი მგზავრობის შემდეგ (ფრენა სულ საათნახევარი გაგრძელდა) ნიცის აეროპორტში დავეშვით. რამდენიმე ქვეყანას გადავუფრინეთ, საფრანგეთის ალპების თავზე მოგვიწია მგზავრობა. მიუხედავად იმისა, რომ ილუმინატორში ყურებისაგან ლამის კისერი მომეღრიცა, ვერაფერი დავინახე ნისლისა და ღრუბლების გარდა - ევროპაში ზოგან თოვდა, ზოგანაც - წვიმდა. ნიცაშიც ცუდი ამინდი დაგვხვდა: წვიმდა და ციოდა, არადა, ფრანგული ამინდის პროგნოზის მიხედვით, დღე მზიანი უნდა ყოფილიყო. სხვათაშორის, სხვა ქვეყნების მეტეო-სამსახურის არ ვიცი, ფრანგული კი ქართულივითაა, „დაწევის  რეჟიმში“, პოსტ-ფაქტუმ ემთხვევა რეალობას. ასეა თუ ისე, ნიცაში წვიმდა, აეროდრომზე ქარიც უბერავდა, შთაბეჭდილება იქნებოდა, რომ ამინდი (უფრო სწორად, უამნიდობა) გერმანიიდან თან  წამოგვყვა. ჩვენი თვითმფრინავის მგზავრებმა მოიწყინეს, უკმაყოფილება შეეტყოთ, მათი უმრავლესობა ხომ შეძლებული გერმანელი პენსიონრები იყვნენ, რომლებმაც სამშობლოს სუსხს თავი გამოარიდეს და დასასვენებლად „თბილ“ მხარეს მიაშურეს.
ჩემ დას ყველაფერი წინასწარ დაწყობილ-დალაგებული ჰქონდა: სასტუმრო შეკვეთილი, რუკა და უკან დასაბრუნებელი ბილეთები - ნაყიდი; იცოდა, რომელი ავტობუსით უნდა გვემგზავრა, რომელ გაჩერებაზე ჩავსულიყავით, ავტობუსის ბილეთების ფასი და ისიც, როგორ და სად უნდა „დაგვეკომპოსტებინა“ ეს ბილეთები. მოკლედ, სანატრელი მეგზური მყავდა და, იმასაც თუ დავუმატებთ, რომ სურვილების ასრულებაზე იყო „დადარაჯებული“, - მეფესავით, უფრო სწორად, დედოფალივით დასვენება მელოდა.
წვიმასა და სიცივეში მივაღწიეთ სასტუმრომდე, მაგრამ ნომერში რა გაგვაძლებინებდა, ერთი სული მქონდა, ქალაქი გვენახა.
ნიცა ფრანგული რივიერის ყველაზე მსხვილი ქალაქია და ამ მხარის დედაქალაქად ითვლება, მაგრამ საბოლოოდ ფრანგული იგი მხოლოდ 1860 წლიდან გახდა, როცა გაერთიანების გზაზე დამდგარმა იტალიამ ნაპოლეონ-III-ისაგან დახმარებისადმი მადლობის ნიშნად, ნიცის საგრაფო საფრანგეთს გადასცა. მანამდე კი ვინ არ პატრონობდა ქალაქს: ლიგურიელები, ბერძნები, რომაელები, ტამპლიერები (რომლებმაც, სხვათაშორის, 1135წ. ნიცაში ევროპაში ერთ-ერთი პირველი ჰოსპიტალიც კი გახსნეს). ნიცა იყო თავისუფალი პორტიც და სხვადასხვა დროს შედიოდა გენუის, პროვანსის და სავოის სამთავროთა შემადგენლობაშიც. ამ ყველაფერმა გავლენა მოახდინა ქალაქის არქიტექტურაზე. თუ დავუმატებთ იმასაც, რომ ბევრი ცნობილი ადამიანი ყოფილა, ზოგ შემთხვევაში კი უცხოვრია ნიცაში და თითოეულმა მათგანმა გარკვეული კვალი დატოვა ზოგჯერ აშენებული სახლისა თუ სასახლის, ზოგჯერ - ქალაქისათვის ნაჩუქარი ხელოვნების საკუთარი ქმნილებების სახით, რამაც გაამდიდრა და მრავალფეროვანი გახადა აქაური არქიტექტურაცა და მუზეუმებიც. თავს ვერ შევიკავებ და ჩამოვთვლი ზოგიერთ ცნობილ ნიცაში ნამყოფ ადამიანს: მხატვრები - კორო, დელაკრუა, ენგრი, მონე, მატისი, პიკასო, რენუარი, ლეჟე, ტულუზ-ლოტრეკი, შაგალი, უტრილი, დეგა; მწერლები - ბალზაკი, მერიმე, დიუმა (მამაც და შვილიც), ფლობერი, მოპასანი, ვერლენი, ბოდლერი, მონტენი, ძმები გონკურები, ვალერი, მეტერლინკი, ტოლსტოი; სამხედრო გენერლები - მასენა, გარიბალდი და სხვა.
ნიცის ყველაზე ცნობადი ხედი ქალაქის დასავლეთ ნაწილში აღმართული მთიდან იშლება - ანგელოზების ყურეზე და ინგლისის სანაპიროზე, რომელზეც „Belle Epoque“ -სათვის დამახასიათებელი, 1912 წელს აშენებული ნეგრესკოს სასტუმრო - Hôtel Negresco - დგას. ნეგრესკოს გვერდს უმშვენებს ბულვარზე ჩამწკვრივებული ასეთივე მდიდრული სასტუმროების რიგი - ვესტმინსტერი, რუაიალი, ხმელთაშუაზღვისპირეთის სასახლე. კაზინოები, მუზეუმები... რამდენიმე კილომეტრიანი ინგლისის სანაპირო - Promenade des Anglais - რომელიც აღმოსავლეთისაკენ არანაკლებად გრძელ ამერიკის სანაპიროში - Quai des Etats –Unis გადადის, მას კი პორტის უბანი და ბორონის მთა მოჰყვება.
როგორც ყველა ძველ ქალაქს, ნიცასაც აქვს ისტორიული ცენტრი - ძველი ქალაქი - Vieille Ville - ვიწრო, მიხეულ-მოხვეული ქუჩების ლაბირინთით, ყვავილების ბაზრით  Curs Salea -ზე, რომლის სიღრმეში გენუური სტილის ქალაქის რატუშა, ზღვის სანაპიროსთან გამყოფად კი საგამოფენო გალერეის - Ponchettes - რიგია გაჭიმული. ძველი ქალაქი პორტისაკენ უხვევს და ამ მოსახვევში მთაზე სასახლის - Château - და რომაელების კასტრუმის, ბერძნების აკროპოლის, შუასაუკუნეების პროვანსის გრაფების და არაგონის მეფეების დროინდელი ციხესიმაგრის ნანგრევებია.
როცა უცხო ადგილზე ხვდები, გარკვეული დრო ზედაპირული ორიენტაციისათვის გჭირდება იმისათვის, რომ შემდეგ უკვე რუკის მეშვეობით ან კითხვა-კითხვით მოახერხო გაგნება, მაგრამ თუ ქალაქში რამდენიმე დღე გაატარე და, პრაქტიკულად, ყველა მეტ-ნაკლებად მნიშვნელოვანი ადგილი მოიარე, რუკაშიც აღარ იყურები, თავისუფლად პოულობ გზას და ბოლოსდაბოლოს საყვარელი ადგილიც გიჩნდება, სადაც ისევ და ისევ ცდილობ მოხვედრას. ჩვენც გაგვიჩნდა ნიცაში „საყვარელი ადგილი“, რომელსაც ქალაქში ხეტიალისას ან სასტუმროში დაბრუნებისას ვერაფრით ავუქცევდით გვერდს, ადგილი, რომელსაც დღეში რამდენჯერმე ვსტუმრობდით, რადგან ისეთ მარშრუტებს ვარჩევდით, რომელიც აუცილებლად ამ მოედანზე გაივლიდა. ეს ადგილი მასენას მოედანი იყო - Place Masséna. 
ნიცის მკვიდრის, შემდგომში ნაპოლეონ -I -ის მარშლის, იტალიური, შვეიცარული, რუსული და ავსტრიული კამპანიების მონაწილის, პარიზის ტრიუმფალური თაღის სვეტზე ამოკვეთილი გმირის სახელს - ჟან-ანდრე მასენას სახელობის მოედანი, რომლის საკმარისად დიდი სივრცე პერიმეტრზე მოწითალო-აგურისფერი სამ-ოთხსართულიანი სახლებით არის გარშემორტყმული. სახლების პირველი სართულები არკადებსა და გალერეებს უჭირავთ, ქვაფენილი კი უცნაურად, ცოტათი ირიბკიდეებიანი შავ-თეთრი ფილებით, კუბოკრულად არის გაწყობილი. მოედნის ზღვისკენ მიმართულ ბოლოში ნეპტუნის, ჩემი აზრით, საკმაოდ უგემოვნო თეთრქანდაკებიანი შადრევანია, რომლის ფონზეც ასე უყვართ სამახსოვრო სურათების გადაღება ტურისტებს. თითქოს ერთი მოედნისათვის საკმარისი არ არის, ცენტრში ვერცხლისფერ ბოძებზე დღის სინათლეზე თეთრი ფერის მუხლებზე დამჯდარი ადამიანების ქანდაკებებია ცისკენ აღმართული. ღამით ეს ქანდაკებები სხვადასხვა ფერის სინათლეს ასხივებს, ამგვარად მოედანზე შვიდი სხვადასხვა ფერის უზარმაზარი ლამპიონის ასოციაცია იქმნება. მოედანს ურთიერთმკვეთ დიამეტრზე ტრამვაის ხაზები სერავს, რომელზეც  თანამედროვე ფორმის ვერცხლისფერი ვაგონები მისრიალებს - ერთობ სიურეალისტური სურათი იქმნება, მაგრამ რატომღაც სწორედ ეს მოედანი მხიბლავდა და მიზიდავდა.  
თუმცა ნიცაში კიდევ ბევრი რამ არის სანახავი. იმ შემთხვევაშიც კი, თუ იაპონელი ტურისტივით,  ქალაქის დასათვალიერებლად ორიოდე საათი გაქვს და მხოლოდ ინგლისის სანაპიროზე ჩასეირნებას ასწრებ, ქალაქის ხიბლს აქაც შეიგრძნობ. თუ ბედმა გაგიღიმა და ის უცნაური ვარდისფერი ნისლიც ნახე, რომელიც უღრუბლო მზიანი ამინდის მიუხედავად მოლოდნელად ჩნდება ხან ზღვის, ხანაც ქალაქის სხვადასხვა უბნის თავზე, აუცილებლად შეიგრძნობ იგივეს, რასაც, ალბათ, გრძნობდნენ ისინი, ვინც აქ ისევ და ისევ,  მრავალჯერ ბრუნდებოდა თავისი  შედევრების შესაქმნელად. ნიცაში ამ  უკვდავ პალიტრას ხომ თვითონ ბუნება ქმნის. 


საუკეთესო სურვილებით, თქვენი ვარდისფერი სპილო

ხილის წვენის ხიზილალა

Approved by Natia Jinjolava

ჭამა-სმის პროცესი უკვე კარგახანია გაცილდა უბრალოდ შიმშილის გრძნობის დაკმაყოფილების ცერემონიის ფარგლებს და გართობისა და სანახაობის ერთ-ერთ სახეობად იქცა. თავად განსაჯეთ, სად ერთ სნიკერსს უბრალოდ რომ შესანსლავ და სად - შუაზე რომ გაყოფ და მეგობართან ერთად ყავას მიატან სასიამოვნო საუბრის ფონზე. აღარ ვლაპარაკობ სტუმრების გასაოცებლად და თავისმოსაწონებლად გამოჭრილ-გამოკვეთილ სტაფილოს გვირილებზე, პამიდვრისა და ბოლოკის ვარდებზე და ა.შ. ან სამასკაციანი ქორწილისთვის სრულიადსანათესაოს მრავალსაათშრომაჩაყრილ ფიგურულად დაკეცილ ქაღალდის ხელსახოცებზე.  
თუმცა, სხვების გაოცებაზე მნიშვნელოვანი, საკუთარი გართობაა. მერწმუნეთ, საჭმელი ათასჯერ უფრო გემრიელი გამოდის, როცა კეთების პროცესი მკეთებელს სიამოვნებას ანიჭებს. საჭმლის მომზადების პროცესით ხალისი კი ყველაზე კარგად მოლეკულური გასტრონომიის რეცეპტების გამოცდისას გამოდის: მინიმალური შრომა, ცოტაოდენი ჯადოქრობა (ანუ ქიმიის ცოდნა) და უჩვეულო შედეგი.
მოლეკულური გასტრონომიის ფრანგი მამამთავრის, ერვე თისის შოკოლადის შანტილი ადრე უკვე ვცადეთ, დღეს კი ხილის წვენის (ან ნებისმიერი ბოსტნეულის წვენის) ხიზილალის დრო დადგა, რომლის მომზადებისათვისაც აუცილებლად დაგწირდებათ: ენთუზიაზმი, 20 მილიგრამიანი შპრიცი, ქაფქირი, ნატრიუმის ალგინატი და კალციუმის ქლორიდი. ხიზილალას აგარ-აგარითაც აკეთებენ, მაგრამ, მერწმუნეთ, აგარაგარის შოვნა ჩვენში პრაქტიკულად შეუძლებელია.
ხილის ან ბოსტნეულის წვენის ხიზილალას სხვადასხვა კერძებისა და დესერტების გასაფორმებლად იყენებენ. მოკლედ:

გრეიპფრუტის წვენის ხიზილალა
265 მლ წითელი გრეიპფრუტის წვენი; 530 მლ ცივი წყალი, 1 გრ ნატრიუმის ალგინატი, 3 გრ კალციუმის ქლორიდი

1 ეტაპი - საშუალო ზომის ჯამში ჩავასხათ ცივი წყალი და გადავდგათ გვერდზე. ბოლოში დაგვწირდება.
2 ეტაპი - უფრო დიდი ზომის ჯამში ერთმანეთში გადავურიოთ ნატრიუმის ალგინატი და ნახევარი ხილის წვენი. ვურიოთ სანამ ალგინატი ბოლომდე არ გაიხსნება.














3 ეტაპი - ბლენდერით ჩავათქვიფოთ დარჩენილი ხილის წვენი.














4 ეტაპი - გადავწუროთ ახალ ჯამში და გავაჩეროთ.














5 ეტაპი - 530 მლ წყალში გავხსნათ კალციუმის ქლორიდი. მივაქციოთ ყურადღება რომ გაიხსნას ბოლომდე.














6 ეტაპი - შპრიცი ავასოთ სესქელებული, წებოვანი წვენით.














7 ეტაპი - წვენი წვეთ-წვეთობით ნელ-ნელა ჩავასხათ კალციუმის ქლორიდის ხსნარში. ხიზილალის ზომა შეგიძლიათ წვეთის მოცულობით დაარეგულიროთ, რაც უფრო დიდია წვეთი, მით უფრო მსუქანია ხიზილალის მარცვალი.














8. ორიოდე წუთის შემდეგ მზა ხიზილალის მარცვლები კალციუმიანი წყლიდან ფრთხილად ამოვიღოთ ქაფქირით და გადავიტანოთ გვერდზე გადადებულ სუფთა წყლიან ჯამში.














9 ეტაპი - ორი წუთის შემდეგ ისევ ამოვიღოთ ქაფქირით, ვაცადოთ წყალს დაწრეტა და გადავიტანოთ მაშრალ წურჭელში.














ხიზილალა მზადაა კერძის გასაფორმებლად და საჭმელად.

საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი პოპინსი

საჭმლის დეკონსტრუქცია - კვების ინდუსტრიის ბოლო მოდის - კულინარიული გასტრონომიის უახლესი ტრენდი

Approved by Natia Jinjolava



It seems that these days, almost no dish is safe from being reduced to its  base parts
Simon Majumdar

„დღეისათვის, როგორც ჩანს,  ვერცერთი კერძი ვეღარ გადაურჩა ნაწილ-ნაწილ დაშლას“
საიმონ მაჯუმდარი
კულინარიული ბლოგრი
კულინარიული კრიტიკოსი

კულინარიის უკანასკნელ ტრენდის  - საჭმლის დეკონსტრუქციის არსს ნებისმიერ განმარტებებზე უკეთესად ცნობილი კულინარიული  კრიტიკოსის, საიმონ მაჯუმდარის საგაზეთო კოლონის, „კაცის მენიუს“ ჩანახატი გვიჩვენებს. ასე, რომ ფაქტებზე და ისტორიაზე გადასვლამდე, სპეციალისტის შთაბეჭდილებებით დავტკბეთ.

„მე და ჩემს თანამეინახეს წინ დიდი, ოთკუთხედი თეფშები დაგვიდგეს.
ერთ ბოლოში ზღვის მარილის ორიოდე ფიფქმოყრილი, კუბიკებად დაჭრილი კარტოფილის ერთი ბეწო კერძი იდო. შუაგულში რაღაცა მრგვალი და თხელი მასა ესხა თავზე მსუბუქი, თეთრი ქაფით და, თეფშის მეორე ბოლოს ერთადერთი ხამანწკის ნიჟარა ამშვენებდა. ზღვის ნობათის ოდნავ გახსნილი პირიდან მწვანილის ნორჩი ყლორტით მორთული შიგთავსი კარგად ჩანდა.
 „ახალინგლისური ხამანწკის სუპის ჩვენი შეფისეული ვერსია“, - ამაყად გამოგვიცხადა მაგიდის წინ გამოჭიმულმა მიმტანმა და იქვე დაგვტოვა. საკუთარ თეფშებს სწორედ ისეთი დაზაფრული სახით დავცქეროდით, გეგონება სახლში დაბრუნებულზე მოულოდნელად აღმოვაჩინეთ, რომ  შეყვარებულს მთელი ჩვენი  გამოსასვლელი სამოსი  გაუჩუქებია, „ამას აღარასდროს ჩაიცმევო“.

სადილისგან მიღებული სიამოვნება?
სწორად გამიგეთ. ნებისმიერი მოაზროვნე ადამიანივით მეც ძალიან მიყვარს დიდი მათლაფა გემრიელი ხამანწკის სუპი, განსაკუთრებთ ზემოდან დაფშვნილი მარილიანი კრეკერებით. მაგრამ ამის მსგავსი ხამანწკის სუპი არასოდეს მენახა. ეს თანამედროვე სარესტორნო საქმის ჩემი ერთ-ერთი ყველაზე ნაკლებად საყვარელი იმ ტრენდის მაგალითი გახლდათ, რომელმაც ადგილი „კაცის მენიუში“ ვერაფრით დაიმკვიდრა. ეს ხამანწკის სუპის „დეკონსტრუქცია“ იყო, კერძი, რომელშიც კლასიკური და უგემრიელესი სუპის ინგრედიენტები, სანამ სადილად შემოგვთავაზებდა, შეფ-მზარეულმა ნაწილ-ნაწილ კომპონენტებად დაშალა.
დღესისათვის, როგორც ჩანს, ვერცერთი კერძი ვეღარ გადაურჩა ნაწილ-ნაწილ დაშლას. კვების ინდუსტრიის უდიდესი კონკურენციის პირობებში, შეფები  მონდომებით ეწაფებიან ყოველ ახალ ტექნოლოგიასა და იყენებენ მათ სამზარეულოში ხელმისაწვდომ ნაირ-ნაირ თანამედროვე ტექნიკას. მაგრამ ძალიან ბევრი სხვა ტრენდის მსგავსად, ის რაც ძალიან საინტერესოდ და იმედისმომცემად იწყება, იდეის ავტორებზე ნაკლებადნიჭიერი ადამიანების ხელში მალევე ბანძდება და მისი ეფექტიც გარანტირებულად იკარგება.
დეკონსტრუქტირებული კერძი პირველად რომ გავსინჯე რესტორანში, ძალიან დამაინტერესა და დამაინტრიგა. მეორედ და მესამედ მსუბუქად გამაოცა. მეთერთმეტე ჯერზე კი კლასიკური კერძის შეფისეული გონებამახვილური ინტერპრეტაციის მორთმევისას, მინდოდა სამზარეულოში შევსულიყავი, შეფს ყელში ვწვდომოდი და მეყვირა: „ჩემს დედააფეთქებულ საჭმელს შეეშვით-თქო!“. და ახლა, როცა ყველაფერი გავსინჯე უთვალავი დეკონსტრუქტირებული ლაზანიას, დეკონსტრუქტირებული ჩინური ტორტისა და თვით დეკონსტრუქტირებული მარტინის ჩათვლით, ჩემს ცხვირწინ დადგმული პატარა ნაჭრებითა და ნაწილებით მხატვრულად მორთული თეფშის დანახვაზე მხოლოდ თვალების დახუჭვა და სიკვდილი მსურს.

პრეტენზიული ინტერპრეტაციები
სხვებისგან გამორჩეულობის დევნაში, შეფ-მზარეულებს ავიწყდებათ რატომ გაუძლო ამ კერძებმა დროის გამოცდას და რატომ იქცა კლასიკად. სწორედ იმიტომ რომ ძალიან კარგია და არ საჭიროებს გუშინ კულინარიულ კოლეჯდამთავრებული და კლაისკის ახლიდან გამოგონებით თავის გამოჩენის მსურველი შეფისგან გადაკეთებას.
დეკონსტრუქტირებული კერძები ძალიან შორსაა „კაცის მენიუსგან“ იმისთვის, რომ კლასიკის კარგად მომზადებული ვერსიები ჩაანაცვლოს. თუ უნდა რომ მართლა გამაკვირვოს შეფმა, ბევრად უჯობესია შესანიშნავი ინგრედიენტებისგან კარგად მომზადებული დიდებული კერძის  საკუთარი ვერსია მომართვას და არა თეფში, რომელსაც ხმარების ინსტრუქციასთან ერთად ხუთწუთიანი ახსნა-განმარტება მოყვება როგორ უნდა ვჭამო.

მარტოსული ხამანწკა
მოკლედ, ყველას გასაგონად ვამბობ, დიდი მათლაფა, ქაფქაფა ხამანწკის სუპი მინდა და არა თეფში ცოტაოდენი ქაფით, ორიოდე კუბიკი კარტოფილითა და ერთადერთი ხამანწკით. მომიტანეთ? კარგია.
და, ჩემი კრეკერები რა იქნა?“.



საუკეთესო სურვილებით, თქვენი მერი პოპინსი